Close encounters of the "SNAKE" kind

In mijn weblog “Main power is offline” vertelde ik al dat ik naar het ziekenhuis was geweest voor een intake gesprek met een Duitse arts die mijn maag/duizeligheids problemen gaat bekijken. Die intake dag mocht ik dus ook meteen langs poli 1, waarvan ik in die vorige blog dus al uitgebreid verslag heb gedaan. The Story continues, want er volgden nog 2 onderzoekjes.

Voor de tweede onderzoek was ik totaal NIET zenuwachtig. Sterker nog, deze tweede onderzoek was zelfs wel interessant om mee te maken. Ze gingen namelijk een buik echo van mijn organen maken. Die vond niet plaats op poli 9, waar Rachel haar zwangerschaps echo’s heeft gehad, maar op poli 14. Aangezien ik wist dat echo’s geen pijn doen, begon ik al snel een praatje met de dienstdoende “echoscopist” . Als ik normaal gesproken bij klanten kom, vind ik het ook interessant hoe zij hun werk doen en zo. Ik stel daar dan ook wel eens vragen over. Nou, dit onderzoek was perfect om eens te vragen hoe de echoscopist haar werkdag beleeft. Al met al was het dus een interessante ervaring en de uitslag gegevens ging ze weer doorgeven aan de dokter die de intake gesprek heeft gedaan.

Eh.. En dan was er ook nog het DERDE onderzoek. Vooraf gezien, leek dit de zwaarste van allemaal te gaan worden, en ergens was dit ook zo. Ik mocht afgelopen dinsdag namelijk me melden bij poli 12 voor een gastroscopie.. EN WAT??? Ja een gastroscopie. Dan gaan ze met een slang door je neus (of keel) naar binnen om je maag van binnenuit eens goed te bekijken en ook om stukjes weefsel af te nemen. In de intake gesprek vreesde ik al dat de Duitse dokter dit onderzoek ging voorstellen omdat mijn moeder hem laatst namelijk ook had gehad. JA DUS… ik mocht ook kennis gaan maken met de slang.

Daar zaten we dan (Rachel was voor dit onderzoek mee)… te wachten in de wachtkamer totdat het MIJN beurt was. Rachel en ik hadden trouwens wel een prachtig uitzicht op het oude gedeelte van het ziekenhuis. Daar waar zij gelegen had toen ze de laatste weken van haar zwangerschap met een hoge bloeddruk niet meer thuis mocht vertoeven. We konden ook de ramen zien van de verloskamer waar ons poppetje ter wereld is gekomen. Al wisten we van buitenaf trouwens niet precies welke het was. Maarja. Het was toch weer even gaaf om het gezien te hebben…..

Het wachten duurde trouwens enorm lang. Eerst kwam er een spoedgeval tussendoor. In een ziekenhuis bed werd een jong grietje poli 12 binnengereden. Toen lachte ze nog, maar een half uurtje later, toen ze de poli weer uit werd gereden, kon je duidelijk zien dat ze zwaar toegetakeld was. Eh… en toen moest ik dus nog he…. Brrrr…. Na dit voorval moest ik evengoed nog een flinke tijd wachten voordat ik aan de beurt was. De slang waarmee ze mijn scopie gingen doen, moest namelijk nog schoongemaakt worden. Ik had namelijk op aanraden van de Duitse dokter, om een specifieke NEUS slang scopie gevraagd. Hij deed het voorkomen dat dit een prachtig alternatief is voor de slang in je keel. Voor de keel variant is het zelfs verstandig dat ze je met een roesje even in laten slapen, zodat je ongeveer twee uur later weer bij komt. Je bent dan wel een hele dag kwijt en bovendien kwam het idee van het bewustzijn verliezen (verwijzing naar : main power is offline) als zeer onwenselijk bij mijn over… Kortom, ik wachtte wel even totdat die neus slang, waarvan er kennelijk maar eentje in het hele ziekenhuis aanwezig is, compleet was gereinigd.

Na bijna TWEE uur wachten, kwam er een zuster me ophalen.. Stijf van de zenuwen liep ik met haar mee. Ik werd een kamer ingeloosd waar maarliefs vier artsen/verpleegsters op me zaten te wachten. Ze stelde zich allemaal voor, maar de namen echt onthouden zat er met die zenuwen niet in. Ik mocht mijn bril afdoen en kreeg een klein bekertje met een goedje daarin in mijn handen geschoven. De verpleegster, die me ook uit de wachtkamer had opgehaald, vertelde met een rustige stem dat dit goedje het opborrelen van sappen in je maag moest voorkomen zodra de slang eenmaal in je maag zat. Ik vroeg nog of het een smerig goedje was, en kon na het opdrinken daarvan bevestigen wat zij der over gezegd had. Het was gelukkig niet smerig. Daarna moest ik een soort gel in mijn neus inademen. Dit zou een verdovende EN ook smerend effect hebben. Het is wel een vreemde gewaarwording om gel op te gaan snuiven, maar met een best inadem beweging zat het spul letterlijk overal op mijn gezicht. Maar gelukkig ook in mijn neus. Ik mocht op mijn linker zij gaan liggen en kreeg allemaal adviezen hoe ik het beste deze close encounter zou overleven.

En daar kwam ie dan. De arts die de scopie ging doen, stelde me gerust door te vertellen dat de gehele operatie niet langer dan 5 minuten ging duren. Een zwarte slang, met een vel wit lichtje bovenop, werd toen in mijn arme neusgat gepropt. Eerst was het nog een vreemd gevoel, maar naarmate hij bij mijn keelgat terecht kwam, werd het toch even onprettig. Dan krijg je kots neigingen natuurlijk. De aardige verpleegster bleef steeds aan de hoofdkant van het bed staan om mij gerust te stellen en adviezen te geven.. “goed doorslikken nu”.. Dus dat deed ik dan maar (had niet echt een keuze). Het zwaarste zat er toen op. De slang was in notime afgedaald tot in mijn maag en als de arts hem dan even stil hield, was het nog redelijk te doen ook. Maarja, soms moest de slang weer bewogen worden natuurlijk, en dat was nog steeds een knap irritant gevoel kan ik je verklappen.

Ik heb zelf niet naar het scherm gekeken (kon wel, maar ik was even afgeleid zeg maar), maar hoorde de arts wel opdrachten geven aan zijn collega’s. Bij het weghalen van de stukjes weefsel, heb ik slechts bij eentje echt gevoeld dat er in me “geknipt”werd, maar verder heb ik daar geen last van gehad.

Het goede nieuws kwam gelukkig al snel, de slang mocht er weer uit. Ik mocht mijn neus even snuiten om al die gel er uit te laten komen.D at bleef ik het uur na de scopie ook nog doen, want kennelijk had ik veel van dat spul opgesnoven. De rest van de dag had ik trouwens vaak het gevoel dat die slang nog in mijn keel zat. Ook had ik af en toe wel buikpijn en zo…. Maar de dag erna waren deze klachten al weer vertrokken.

Al met al zitten de 3 onderzoeken er nu op.. Ik heb binnenkort een afspraak met de Duitse dokter en dan zullen we de test resultaten bespreken. Maar daar kom ik wel weer eens op terug.

Mazzel