Een aandacht trekkende middag

Rachel en ik waren al een hele poos niet meer in de stad geweest. Het slechte weer, en onze overvolle agenda zorgde er steeds maar weer voor dat een bezoekje aan de gezellige binnenstad van Hoorn er maar steeds niet in zat.

Afgelopen zaterdag kwam daar gelukkig verandering in. Het weer begon eindelijk een keertje mee te werken, en de agenda was leeg, dus grepen we die mogelijkheid meteen aan. Nathalie ging mee natuurlijk, dus moesten we eerst even overleggen hoe we de (alweer) acht maanden oude dochter van ons mee gingen nemen. We besloten om de draagzak weer eens van zijn plek te halen. We gingen dus met de auto naar het transferium, en daarna ging papa de ruim acht kilo zware baby in de draagzak dragen. Dit ging overigens wel lekker hoor, maar na een poosje lopen begin je het wel te merken dat Nathalie GEEN klein babytje meer is (hahahaha).

De draagzak heeft daarin tegen wel erg veel voordelen. Dat hadden we namelijk al eens gemerkt toen Nathalie en ik boodschappen gingen doen en zij toen ook in die draagzak zat. We hadden namelijk deze keer ook weer veel bekijks. Eerst gingen we even lekker een terrasje pikken op de rode steen, en toen al werden er vele blikken naar ons babytje geworpen. Daarna, toen we bij de ijswinkel een ijsje gingen halen, werden we zelfs aangesproken door een aardige dame. Ze vond Nathalie wel zo’n lief babytje.

Toen we op de terug weg naar de auto aan het wandelen waren, viel Nathalie in de draagzak in slaap. We wisten dat als we haar weer in de maxicosie zouden leggen en daarna (bij thuiskomst) haar der weer uit zouden halen, dat ze dan niet lekker had kunnen slapen. Kortom, papa offerde zich op en stelde voor dat hij met de slapende baby naar huis ging wandelen. Dat is ongeveer een half uurtje, en dan kon Nathalie mooi even een tukkie doen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar een slapende baby in de draagzak schijnt nog liever te zijn (kennelijk), want we werden toen NOG MEER aangesproken. Papa en Nathalie stonden voor het stoplicht te wachten en toen kwam er een auto voorbij met allemaal zwaaiende mensen erin. Zij hadden Nathalie ook zien slapen natuurlijk. Eenmaal in de grote waal zelf, kwam ik zo’n gezellige Surinaams moedertje tegen en die begon meteen te lachen. Ze opperde dat dit wel een erg makkelijke manier van vervoeren was.

Al met al was het een geslaagde en aandachttrekkende middag geweest.

Mazzel