Main power is offline

Toen het ambulance personeel mijn collega aan het helpen waren toen ze een hersenbloeding kreeg, en ook toen Nathalie geboren werd, sloeg ik me er nog doorheen. Maar gister ging het licht toch echt even uit… Main power ging offline.

Ik was gister in het ziekenhuis voor een intake gesprek met een echt Duitse dokter (zal zijn naam niet vermelden). Ik was daar om nou maar eens uit te sluiten waar die duizeligheids problematiek, waar ik al jaren mee loop, vandaan komt. Ik weet dat het met eten in het algemeen te maken heeft , dus verwees mijn huisarts me door naar poli 17 van het ziekenhuis. Het is de bedoeling dat ze hier een onderzoek naar mijn maag en darmen gaan doen (waar ik namelijk ook wel vaak last van heb en ik vermoed een verband) . Naast het algemene intake gesprek, moest ik ook even naar poli 1 toe om wat bloed af te nemen. Niet echt een hobby van mij en ik ben daar al eens diverse keren “onwel” geworden (zeg maar).

Het was weer eens mega druk op poli 1.. Dat lijkt altijd wel zo te zijn, want toen ik daar met Rachel was (tijdens haar zwangerschap), was er ook nog maar net plek om te kunnen zitten. Ondanks dat, was ik toch vrij snel aan de beurt. Ik mocht al snel naar bloed afname kamer 11.. Het eerste wat me daar opviel was dat er GEEN mogelijk aanwezig was om even te gaan liggen. Normaal gesproken, bij de voorgaande keren dat ik op poli 1 was, was die mogelijkheid er wel en verklapte ik de dienst doende arts alvast dat ik daarop zou eindigen (wat dan ook elke keer gebeurde). Die mogelijkheid was er nu dus niet, en dat stelde mij niet gerust. Ik had de aardige dame, die waarschijnlijk de hele dag in armen zit te prikken, wel alvast gewaarschuwd dat dit na de tandarts op de tweede plek van minst favoriete hobby’s stond en dat ik dus wel eens onwel zou kunnen worden.

Ik besloot NIET te gaan kijken. Maar ja. Zo’n naald voel je altijd natuurlijk. Ik probeerde steeds maar weer aan leuke dingen te denken. Hoofdzakelijk aan ons poppetje Nathalie en over hoe trots we zijn dat ze zich al kan omdraaien (en ook al weer terug draaien). Maar het concentreren werd steeds moeilijker. Het beeld werd steeds donkerder en ik zag een groeiende aantal zwarte vlekken voor mijn ogen verschijnen. Ik besloot om het bij foto’s te houden. Ik probeerde dus foto’s (zoals mijn bureaublad op mijn werk) voor de geest te halen (waar Nathalie en Rachel natuurlijk opstaan). Zodoende hoefde ik me maar op 1 ding te consenteren. Maar ook dat plaatje werd steeds meer overschaduwd door de oprukkende zwarte vlekken.

RED ALERT.. main power is about to go offline.. “Verzin iets?” beval ik mezelf. Maar het was al te laat. Ik hoorde nog net mijn bril op de grond vallen en de arts hem oprapen. Een tel later kickte de backup generator in, want ik hoorde een tweede arts de kamer binnen wandelen. Die nam me mee naar een kamer waar ze WEL een ligstoel hadden. Daar kon ik dus weer bijkomen. Daarin heb ik zeker een minuut of 10 gezeten voordat alle symptomen (zoals tintelende handen en zo) weer verdwenen waren. Toen ik eenmaal weer buiten was, ben ik het eerst stuk naar huis (ik was op de fiets) gaan lopen. Ik vertrouwde het nog niet helemaal en was blij dat ik zo ie zo voor de fiets had gekozen. Met de auto had ik het gewoon niet gedurfd.

Mazzel