Het hek

De momenten dat ik daadwerkelijk pauze neem op mijn werk, zijn de laatste tijd wat zeldzaam geweest. Dat is niet goed, dat weet ik zelf ook wel, maar het schrijven van software voor de nieuwe klanten schermen vind ik erg leuk om te doen. En zodoende wil het nog wel eens gebeuren dat ik mijn broodje tijdens het ontwikkelen naar binnen werk.

Laatst besloot ik toch even een wandelingetje te gaan maken. Het was mooi weer en bovendien moet je soms even afstand nemen van het programmeren omdat je dan tussen de bomen het bos niet meer ziet. Een compleet rondje langs de golfbaan wandelen zit er eigenlijk niet meer in, want de gemeente Purmerend is druk bezig met het aanleggen van een of andere energie centrale die voor de stadsverwarming gaat zorgen. Zo’n systeem bestaat er al hoor. Ik hoor mijn collega’s die in Purmerend wonen, regelmatig klagen hierover, maar er komt zeker een uitbreiding op dit systeem of zo.

Halverwege de wandeling kwam ik het hek tegen waar ik niet meer verder mocht. Hierachter vinden dus de werkzaamheden plaats en daarvoor moesten heel wat bomen het veld ruimen kan ik hierbij verklappen. Tot mijn verbazing stond er een oudere meneer met zijn fiets pal achter het hek. Hij kon dus ook niet verder maar wilde niet het hele end terug gaan. Ik vroeg hoe hij zo aan de verkeerde kant van het hek terecht was gekomen. Hij vertelde dat hij gewoon de fiets bordjes gevolgd had maar dat er kennelijk toch iets fout gegaan was. Daar stonden we dan. Ik keek even om me heen en zag een opening in het hek zitten die breder werd naarmate je de hoogte in ging. Dus wurmde ik mezelf naar de andere kant van het hek en bood de meneer aan dat ik zijn fiets op zou tillen. De 85 jarige bewoner van Purmerend kon dit wel waarderen. Eenmaal aan “mijn” kant van het hek aangekomen, bedankte hij me en begon te vertellen over vroeger. Over hoe het in Amsterdam was tijdens de tweede wereld oorlog. En dat hij daarna als een van de eerste lichting Amsterdammers naar Purmerend was verhuist. Toen telde het stadje nog maar 4 duizend inwoners of zo. Maar nu is het groter dan Hoorn.

Elke keer, als hij weer ergens over wilde beginnen, vroeg hij of ik nog wel even tijd had, want hij besefte dat hij kletsen heerlijk vond. Maar ik onderbrak de meneer niet. Iemand die met zoveel passie kan vertellen vind ik altijd mega interessant. Geschiedenis als onderwerp zelf, natuurlijk ook, dus bleef ik aandachtig luisteren. Zo ben ik te weten gekomen dat de IJ tunnel in Amsterdam eigenlijk door de regering tegen gehouden dreigde te gaan worden. Dit omdat het project te duur werd. Maar de toenmalige burgemeester van Amsterdam heeft toen zelf de rest van het geld bij elkaar gesprokkeld. Hetgeen de regering volgens deze meneer niet echt leuk vond.
Na nog wat prachtige details over het Amsterdamse bos te hebben gehoord, vervolgde we toch maar onze wegen. Ik moest natuurlijk nog wat helpdesk werk doen en hij wilde zijn fietstocht nog afmaken. Al met al een leuke ervaring. Zo kom je nog wat te weten als je je medemens een helpende hand toe steekt.

Mazzel