One to beam up

In de begin jaren dat Ramon en ik in de stad uitgingen, haalde ik hem altijd op. Zijn oudelijk huis lag namelijk op de weg richting het centrum van de stad. We gingen dan natuurlijk niet meteen weg. Nee, ik kwam altijd eerst even binnen om wat te kletsen en wat te drinken. We bespraken meestal toen al hoe onze week was verlopen. Bovendien had ik dan ook nogeven de kans om de hond Junior te zien. Ik ben gek op honden, en Junior was een goede vriend, die altijd wel even bij je kwam zitten.

Meestal gingen we op vrijdag avond uit. Ramons moeder zat dan wel eens naar de tv te kijken. Aanvankelijk lette ik daar niet op, maar het werd wel snel duidelijk dat het een SF serie was. Daarvan ben ik natuurlijk al vanaf kinds afaan in ge-intereseerd. De serie werd op een gegeven ogenblik niet meer op vrijdag avond uitgezonden, maar op zondagavond. De kans om hem nu ook te gaan volgen, pakte ik met beide handen aan. En nu, een slordige 14 jaar later, kan ik me geen leven zonder Star Trek meer voorstellen. Ja, de moeder van Ramon heeft mij aan de Star Trek koorst geholpen, en daar ben ik haar altijd dankbaar voor geweest.

Ik vertel dit verhaal in deze blogfile, omdat Ramon zijn moeder helaas vorige week aan kanker is overleden. Veel te vroeg dus, net als mijn oom en Rachel´s collega die deze week ook is overleden. Kortom 2007 is nou niet echt een jaar waar we met veel plezier aan terug zullen denken.

Vandaag was ik bij de kerkdienst waar we afscheid konden nemen van Ramons moeder. Toen ik voor de kist stond, moest ik onder andere terug denken aan die vrijdag avonden waar zij trouw voor de buis zat te kijken naar een steen goede serie. Ook moest ik terug denken dat zij vaak achter haar barretje in de huiskamer zat. Ze was spiritueel aangelegd, en geloofde wel in hemel en geesten en zo. Vandaar dat de tekst..´one to beam up´ in me opkwam..

Mazzel