Vorige week moest ik samen met een collega van mij, naar een klant in het zuiden. We wisten dat het een hele klus zou worden, dus hadden we er eigenlijk de hele dag wel voor ingeplant. Op zich begon het gehele verhaal vrij gesmeerd. Vanwege de vakantie waren er geen files en zodoende kwamen we om ongeveer 10 uur aan in het pittoreske Wagenberg.
Mijn collega ging zich richten op zijn werkjes en ik begon met het installeren van de computers. Als eerst stond de printer op het menu. De klant zou een netwerk printer krijgen, die je van alle pc’s af moet kunnen benaderen. Na wat aanpassingen van het Ip adres, was dit dan ook daadwerkelijk mogelijk. Tot zo ver ging alles nog steeds goed. Maar het ‘printer installeren’ gedeelte was wel het laatste wat toen gesmeerd verliep. Ik moest daarna de computers ook aan het netwerk hangen, maar daar kwam de eerste kink al in de kabel. Ik mocht niet inloggen op de server, terwijl ik de codes voor me neus had liggen. De systeem beheerder had dat namelijk keurig op geschreven. Na wat heen en weer gebel met mijn collega kwam ik erachter dat de opgeschreven inlog codes niet klopte. Tja, daar gaat natuurlijk veel tijd in zitten. Na het installeren van deze eerste computer, kon ik hem op zijn uiteindelijke werkplek neer zetten. Maar het duurde niet lang dat de klant erachter kwam, dat deze eerste computer niet voorzien moest worden van de nieuwe software. Terwijl dit wel zo was afgesproken. Hoe dan ook, kon ik de oude computer weer aansluiten om daarna dat programma er vanaf te halen, en die op de nieuwe computer te installeren. Kortom, er ging weer heel veel tijd verloren.
Het installeren van de tweede pc ging gelukkig een stuk beter. Van schade en schande wordt je wijzer zal ik maar zeggen. Echter liep het bij die tijd al tegen vijven, en had ik Rachel haar voicemail maar ingesproken dat ik ‘ietsjes’ later zou zijn. Na het installeren, kon ook deze computer op zijn uiteindelijke werkplek worden neergezet. Ik kon zonder problemen op het netwerk komen.. Tenminste, het eerste half uur wel. Daarna viel de netwerk verbinding weg. Na weer een hele boel uitzoek werk, bleek de netwerk kabel rot te zijn, zodat er een nieuwe connector moest worden ‘geknepen’. Daarna konden we de weegschalen op de computer aansluiten. Maar je raad het waarschijnlijk al. Er was geen verbinding met de computer. We kregen dus het gewicht niet op het scherm te zien. Na een complete checklist te hebben afgehandeld, kwamen we erachter dat de label printer driver de comm poorten openhield. Iets wat in theorie niet kan, omdat de printer nog niet aangestuurd werd. Hoe dan ook, die driver zorgde voor behoorlijk wat kopzorgen, en de minuten vlogen voorbij. Tegen 10 uur (in de avond ja), was dit probleem verholpen en konden we pas verder gaan. Toen bleek de etiket rol niet in de nieuwe label printer te passen. De moed zakte toen ondertussen wel in onze schoenen, maar de klant zelf had een hele makkelijke oplossing voor dit probleem.. Namelijk… de cirkelzaag. Ja, dat heb ik in de 10 jaar dat ik bij Digi werk, nog niet eerder meegemaakt. Je kunt zeggen wat je wilt, maar goed zagen kon de klant wel, want daarna pasten de labels wel in de printer.
Eind goed al goed. Dachten we toen. Maar je raad het waarschijnlijk al. Er zat weer iets tegen. De pakbonnen, die normaal gesproken uit de laserprinter moeten komen, kwamen nu uit de label printer vandaan. Das een klein beetje niet de bedoeling. Het was ondertussen 11 uur in de avond. We waren al ruim 12 uur bij deze klant bezig, en hij stelde voor dat we dit de dag erna wel zouden oplossen. Ik had ondertussen menig uurtjes met mijn collega Jeroen gebeld, en gevraagd of hij de dag erna dit laatste probleem wilde oplossen. Dat vond hij gelukkig goed.
Om kwart over elf s’avonds reden mijn collega en ik pas weg bij deze klant. We hadden nog niets gegeten dus bezochten we een mc drive, die gelukkig nog open was. Het restaurant zelf trouwens niet. Met een prachtig opkomende maan die in zijn derde kwartier zat, reden we (al patat etend) weer terug naar huis.
Mazzel
31 juli 2008
22 juli 2008
De V2
Wees niet bang, ik ben geen nieuwe middellange afstands raket aan het maken. Nee, de V2 is een nieuw type weegschaal, en aan mij hebben ze gevraagd of ik die in het Nederlandse pakket Di-Store wilde implementeren.
De weegschalen markt bestaat tegenwoordig grofweg uit twee types. Je hebt namelijk de ‘gewone’ schalen, en je hebt de pc based schalen. Die laatste soort is eigenlijk gewoon een computer met een weegplateau erop. De pc based schalen zijn natuurlijk het mooiste, met touchscreen opties en zo. Maar deze zijn meestal ook aan de prijzige kant. Daarom heb je ook de gewone schalen met de standaard drukknopjes. De SM500 is zo’n gewone schaal, en de SM880 is zo pc based schaal. Toch komt er binnenkort een soort tussenvorm op de markt. Dat is namelijk de SM500 V2 Touch.
Je raad het waarschijnlijk al. Deze nieuwe schaal heeft ook een touchscreen scherm, maar de rest is gewoon hetzelfde als de SM500. Het aansturen van de schaal zelf was totaal geen probleem. Dit omdat het opzich een gewone SM500 is. Nee, de uitdaging zat hem in het touchscreen gedeelte. Op het scherm zelf, moet je natuurlijk de artikelen, bediendes en functie toetsen kwijt kunnen. Dit zat natuurlijk nog niet in het Di-Store pakket. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Het touchscreen gedeelte hadden ze van een al bestaande printer van ons nagemaakt. En aangezien die al door Di-Store wordt ondersteund, kon ik dat scherm gewoon gebruiken. Ik moest alleen het complete functie toets gedeelte aan het scherm toevoegen. Deze toetsen werden namelijk op de printer niet gebruikt.
Het ging dus eigenlijk allemaal vrij snel. Binnen twee werk dagen had ik dus een compleet nieuwe type schaal toegevoegd aan het pakket. Het touchscreen gedeelte van de V2 is trouwens erg gaaf. Je kunt namelijk zelf aangeven hoeveel toetsen je per pagina kwijt wil. Dat kan je dan opgeven in kolommen en rijen. Hoe minder kolommen en rijen je gebruikt, hoe groter de toetsen zijn. Het Di-Store pakket ondersteunt dit ook volledig. Het mooie is dat je ‘live’ deze kolommen en rijen kunt instellen. Di-Store past het scherm dan automatisch aan.
Mazzel.
De weegschalen markt bestaat tegenwoordig grofweg uit twee types. Je hebt namelijk de ‘gewone’ schalen, en je hebt de pc based schalen. Die laatste soort is eigenlijk gewoon een computer met een weegplateau erop. De pc based schalen zijn natuurlijk het mooiste, met touchscreen opties en zo. Maar deze zijn meestal ook aan de prijzige kant. Daarom heb je ook de gewone schalen met de standaard drukknopjes. De SM500 is zo’n gewone schaal, en de SM880 is zo pc based schaal. Toch komt er binnenkort een soort tussenvorm op de markt. Dat is namelijk de SM500 V2 Touch.
Je raad het waarschijnlijk al. Deze nieuwe schaal heeft ook een touchscreen scherm, maar de rest is gewoon hetzelfde als de SM500. Het aansturen van de schaal zelf was totaal geen probleem. Dit omdat het opzich een gewone SM500 is. Nee, de uitdaging zat hem in het touchscreen gedeelte. Op het scherm zelf, moet je natuurlijk de artikelen, bediendes en functie toetsen kwijt kunnen. Dit zat natuurlijk nog niet in het Di-Store pakket. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Het touchscreen gedeelte hadden ze van een al bestaande printer van ons nagemaakt. En aangezien die al door Di-Store wordt ondersteund, kon ik dat scherm gewoon gebruiken. Ik moest alleen het complete functie toets gedeelte aan het scherm toevoegen. Deze toetsen werden namelijk op de printer niet gebruikt.
Het ging dus eigenlijk allemaal vrij snel. Binnen twee werk dagen had ik dus een compleet nieuwe type schaal toegevoegd aan het pakket. Het touchscreen gedeelte van de V2 is trouwens erg gaaf. Je kunt namelijk zelf aangeven hoeveel toetsen je per pagina kwijt wil. Dat kan je dan opgeven in kolommen en rijen. Hoe minder kolommen en rijen je gebruikt, hoe groter de toetsen zijn. Het Di-Store pakket ondersteunt dit ook volledig. Het mooie is dat je ‘live’ deze kolommen en rijen kunt instellen. Di-Store past het scherm dan automatisch aan.
Mazzel.
16 juli 2008
Ziek melden
Het is al weer vijf jaar geleden dat ik me officieel ziek heb gemeld. En ik was destijds eigenlijk niet eens ziek. Nee, ik had toen mijn ‘vriend’ de kaakchirurg een bezoekje gebracht en zodoende kon ik bijna een week me bek niet goed open en dicht doen. In de periode daarna ben ik wel ziek geweest hoor. Maar nooit ziek genoeg om niet op mijn werk te verschijnen. Ik voelde me dan wel beroert, maar het zette nooit door. Daar was ik (en waarschijnlijk mijn baas) altijd wel blij mee. Ik had echt het gevoel dat ik de griep had overwonnen.
Maar dat bleek maar schijn. Afgelopen vrijdag, toen ik nog hard aan het werk was, merkte ik al dat de griep aan een invasie begon. Zolang ik aandachtig aan het werk bleef, merkte ik er niet zoveel van. Maar als ik even op de stoel zat om bijvoorbeeld na te denken, dan merkte ik dat er dit keer geen houden aan was. Ik heb de klok van vijf uur nog gehaald en ben toen naar huis gesjeesd. Eenmaal daar aan gekomen viel ik als een blok op de bank. Die zaterdag heb ik de normale uitslaap uurtjes gebruikt om bij te komen. Eenmaal beneden aangekomen vertelde Rachel me dat ik enorm zat te zweten. Ik dacht dat dit wel mee viel, totdat ik de tv gids weer terug op de tafel wilde leggen. Wat bleek nu. Nou, ik had de gids gewoon in mijn hand neergelegd en was zo begonnen met lezen. Maar toen ik hem weer terug wilde leggen, bleef die aan mijn handpalm plakken. Ik heb hem echt los moeten rukken voordat die vrij kwam. Een blauwe afdruk van Rene Froger zijn jas bleef op mijn hand achter.. Eh.. ik zweette blijkbaar dus weldegelijk zo erg..
Ik was eigenlijk blij dat het ziek zijn, net aan het einde van de week begon. Ik hoopte dat het weekend lang genoeg zou zijn om de griep te kunnen overwinnen zodat ik maandag weer op mijn werk kon verschijnen. Helaas lukte dat dus niet. Maandagochtend had ik nog wel de wekker gezet, maar ik besefte dat het onbegonnen werk was. Er zat niets anders op. Ik belde naar de zaak en mijn collega Leo begreep meteen wat er aan de hand was.. Hij heeft me officieel ziek gemeld. Ik viel na het telefoongesprek weer als een blok in slaap.
Op zich is het natuurlijk niet erg dat je een keer ziek bent. Maar het tijdstip kwam eigenlijk helemaal niet uit. Mijn collega Jeroen is namelijk op vakantie, en zonder een tweede Jeroen op de helpdesk zou dit betekenen dat voor het eerst in de geschiedenis er niemand op de automatiserings helpdesk zou zitten. Dit is een doodzonde in helpdesk land, maar ik had simpel weg geen keuze. Ik hoopte toen dinsdag weer aan het werk te kunnen, maar toen de wekker ging en ik probeerde op te staan, zakte de moed compleet in mijn schoenen. Ik was er dus nog lang niet aan toe.
Vandaag had ik het idee dat ik het weer zou kunnen proberen. Zodoende ging ik, goed bewapend, weer naar mijn werk. En met bewapend bedoel ik dat ik de paracetamol en de sinaasappel klaar had staan voor het geval ik een terug val kreeg. Dit viel gelukkig mee. Eenmaal op de helpdesk aangekomen kon ik mijn bureau zowat niet meer zien. Hij zat onder de post-it briefjes van mensen die ik moest terug bellen. Dit leek overigens erger dan dat het was. Het waren er wel veel, maar er zaten gelukkig geen klachten bij die erg veel tijd in beslag namen. Na een halve ochtend aan een stuk door aan de telefoon te hebben gezeten, had ik de waslijst verwerkt. Ik kon verder waar ik vrijdag gebleven was. Al met al was het wel een drukke dag. Van de slordige 1800 werkdagen die in het openstaande punten programma zijn ingevuld, stond deze dag op de 56ste plaats.
Mazzel
Maar dat bleek maar schijn. Afgelopen vrijdag, toen ik nog hard aan het werk was, merkte ik al dat de griep aan een invasie begon. Zolang ik aandachtig aan het werk bleef, merkte ik er niet zoveel van. Maar als ik even op de stoel zat om bijvoorbeeld na te denken, dan merkte ik dat er dit keer geen houden aan was. Ik heb de klok van vijf uur nog gehaald en ben toen naar huis gesjeesd. Eenmaal daar aan gekomen viel ik als een blok op de bank. Die zaterdag heb ik de normale uitslaap uurtjes gebruikt om bij te komen. Eenmaal beneden aangekomen vertelde Rachel me dat ik enorm zat te zweten. Ik dacht dat dit wel mee viel, totdat ik de tv gids weer terug op de tafel wilde leggen. Wat bleek nu. Nou, ik had de gids gewoon in mijn hand neergelegd en was zo begonnen met lezen. Maar toen ik hem weer terug wilde leggen, bleef die aan mijn handpalm plakken. Ik heb hem echt los moeten rukken voordat die vrij kwam. Een blauwe afdruk van Rene Froger zijn jas bleef op mijn hand achter.. Eh.. ik zweette blijkbaar dus weldegelijk zo erg..
Ik was eigenlijk blij dat het ziek zijn, net aan het einde van de week begon. Ik hoopte dat het weekend lang genoeg zou zijn om de griep te kunnen overwinnen zodat ik maandag weer op mijn werk kon verschijnen. Helaas lukte dat dus niet. Maandagochtend had ik nog wel de wekker gezet, maar ik besefte dat het onbegonnen werk was. Er zat niets anders op. Ik belde naar de zaak en mijn collega Leo begreep meteen wat er aan de hand was.. Hij heeft me officieel ziek gemeld. Ik viel na het telefoongesprek weer als een blok in slaap.
Op zich is het natuurlijk niet erg dat je een keer ziek bent. Maar het tijdstip kwam eigenlijk helemaal niet uit. Mijn collega Jeroen is namelijk op vakantie, en zonder een tweede Jeroen op de helpdesk zou dit betekenen dat voor het eerst in de geschiedenis er niemand op de automatiserings helpdesk zou zitten. Dit is een doodzonde in helpdesk land, maar ik had simpel weg geen keuze. Ik hoopte toen dinsdag weer aan het werk te kunnen, maar toen de wekker ging en ik probeerde op te staan, zakte de moed compleet in mijn schoenen. Ik was er dus nog lang niet aan toe.
Vandaag had ik het idee dat ik het weer zou kunnen proberen. Zodoende ging ik, goed bewapend, weer naar mijn werk. En met bewapend bedoel ik dat ik de paracetamol en de sinaasappel klaar had staan voor het geval ik een terug val kreeg. Dit viel gelukkig mee. Eenmaal op de helpdesk aangekomen kon ik mijn bureau zowat niet meer zien. Hij zat onder de post-it briefjes van mensen die ik moest terug bellen. Dit leek overigens erger dan dat het was. Het waren er wel veel, maar er zaten gelukkig geen klachten bij die erg veel tijd in beslag namen. Na een halve ochtend aan een stuk door aan de telefoon te hebben gezeten, had ik de waslijst verwerkt. Ik kon verder waar ik vrijdag gebleven was. Al met al was het wel een drukke dag. Van de slordige 1800 werkdagen die in het openstaande punten programma zijn ingevuld, stond deze dag op de 56ste plaats.
Mazzel
10 juli 2008
Metro
In de jaren tachtig werd op de Nederlandse televisie de ‘Er was eens ..’ tekenfilmserie reeks uitgezonden. Die reeks bestond uit ‘Er was eens … Amerika’, wat over de Amerikaanse kolonisatie ging. ‘Er was eens … het leven’, wat over het menselijk lichaam ging. En je had ook ‘Er was eens .. de mens’, wat over de ontwikkeling van de mens ging. In die serie werd de evolutie theorie ook uitgewerkt. Aan het einde van die serie, werd ook gesuggereerd hoe de toekomst er voor de mens uit zou komen te zien. Daarop werd zo positief gereageerd, dat de makers van de ‘Er was eens …’ reeks besloten om een SF versie uit te brengen. Dit werd de serie ‘Er was eens .. de ruimte’, waar ik als (ongeveer) 10 jarig kind kompleet aan verslaafd was. Deze serie heeft absoluut een rol gespeelt in mijn voorkeur voor SF series en films, net zoals Battlestar Galactica dat heeft gedaan. Aan die serie heb ik al eens een blogfile besteed.
De zaterdag voordat ik mijn verjaardag ging vieren, kwam ik er toevallig achter dat ze de serie op DVD hebben uitgebracht. Net op het juiste moment dus. Ik had Rachel daarom een enorme hint gegeven dat het wel een erg leuk cadeau zou zijn. De hint heeft gewerkt, want ik heb de DVD box dan ook daadwerkelijk gekregen. Net als het brulshirt trouwens, maar we weten allemaal hoe dat is afgelopen…. Zo nu en dan, als ik even lekker toe ben aan een jeugdsentiment moment, dan zet ik een aflevering op en ik geniet dan weer net zoveel als een slordige 25 jaar geleden.
Ik vind het natuurlijk logisch dat een kind van een jaar of 10 spannende verhalen leuk vind. En wat is er nu spannender dan het verkennen van het onbekende universum? De hoofdrol spelers kwamen natuurlijk in de meest bizarre situaties terecht en moesten soms vechten om te overleven. Een van de hoofdrol spelers was het robotje Metro, die altijd het team bijstond met wijze raad. Bovendien was hij een goede kracht die altijd kon worden ingezet als ze moesten ontsnappen, of dat er gevochten moest worden tegen een enorme robot. Ik keek laatst naar een aflevering waarin Metro het tegen zo’n enorme robot moest opnemen. Dit keer stond generaal Goudstaaf op het menu.. Ik vind het nog steeds zo gaaf om dat te zien, dat ik het helemaal op Youtube heb gezet. Ik zou zeggen, kijk en geniet zelf.
Linkje : http://www.youtube.com/watch?v=ngSlEJCstDs
Mazzel.
De zaterdag voordat ik mijn verjaardag ging vieren, kwam ik er toevallig achter dat ze de serie op DVD hebben uitgebracht. Net op het juiste moment dus. Ik had Rachel daarom een enorme hint gegeven dat het wel een erg leuk cadeau zou zijn. De hint heeft gewerkt, want ik heb de DVD box dan ook daadwerkelijk gekregen. Net als het brulshirt trouwens, maar we weten allemaal hoe dat is afgelopen…. Zo nu en dan, als ik even lekker toe ben aan een jeugdsentiment moment, dan zet ik een aflevering op en ik geniet dan weer net zoveel als een slordige 25 jaar geleden.
Ik vind het natuurlijk logisch dat een kind van een jaar of 10 spannende verhalen leuk vind. En wat is er nu spannender dan het verkennen van het onbekende universum? De hoofdrol spelers kwamen natuurlijk in de meest bizarre situaties terecht en moesten soms vechten om te overleven. Een van de hoofdrol spelers was het robotje Metro, die altijd het team bijstond met wijze raad. Bovendien was hij een goede kracht die altijd kon worden ingezet als ze moesten ontsnappen, of dat er gevochten moest worden tegen een enorme robot. Ik keek laatst naar een aflevering waarin Metro het tegen zo’n enorme robot moest opnemen. Dit keer stond generaal Goudstaaf op het menu.. Ik vind het nog steeds zo gaaf om dat te zien, dat ik het helemaal op Youtube heb gezet. Ik zou zeggen, kijk en geniet zelf.
Linkje : http://www.youtube.com/watch?v=ngSlEJCstDs
Mazzel.
2 juli 2008
Spook computers
Zoals ik wel eens verteld heb, werkte ik jaren geleden in een computer shop. Mijn taak was het assembleren en repareren van computers. Zo af en toe zat ik in de buitendienst om verkochte pc’s te installeren, maar meestal zat ik binnen op de technische dienst. Zo nu en dan hadden we met een situatie te maken wat ik dan ‘het spook van de TD’ noemde. Dan hadden we met een computer te maken, die dus extreem vreemd deed. Terwijl de rest van de computers ‘normaal’ reageerde op bijvoorbeeld programmatuur, reageerde die dan net even iets anders. Ik kan me nog een situatie herinneren dat een klant een computer gekocht had, die alleen ‘normaal’ deed als die boven op de slaapkamer stond. Beneden deed ie vreemd en sloeg hij om de haverklap vast. Ja, computers blijven vreemde apparaten en dat ‘spook gedrag’ kom ik vandaag de dag nog steeds wel eens op de helpdesk tegen.
Laatst hadden we dus een klant aan de lijn die beweerde dat zijn computer elke keer vast liep bij de dagafslag procedure. Aanvankelijk had hij die problemen helemaal niet, maar we hebben een paar maanden geleden zijn software up-gedate. Dit hadden wij gedaan omdat hij een klanten kaart systeem had gekocht. Dit houdt in dat zijn klanten punten kunnen sparen met een spaarkaart en als die genoeg punten heeft, dan krijgt hij een waardebon. Na dit updaten kreeg de computer ineens kuren. En dat is dan natuurlijk niet altijd zo. Nee, de ene dag niet en de andere dag weer wel. Dit zijn de meest vervelende problemen die je op een helpdesk (of TD) kunt hebben. Ik heb liever dat iets het helemaal niet doet, dan dat het af en toe wel werkt. Het zoeken naar de oorzaak kon dus gaan beginnen. We weten dat de computer gebruik maakt van een ODBC driver om die klantenkaart gegevens uit de weegschaal op te halen. Die hadden we bij het updaten van zijn pakket ook moeten installeren. De programmeurs wisten ons te vertellen dat deze driver extreem gevoelig was voor netwerk problemen. Hoofdzakelijk bij draadloze netwerk systemen. Deze klant had natuurlijk een draadloos weegschaal systeem, dus hebben we een monteur een hele dag die kant op gestuurd om alles te gaan bekabelen. Helaas hielp dit dus niet. De klant hing een paar dagen later alweer aan de lijn met de melding dat zijn pc weer hing als een steen. Volgende stap was om te kijken of de netwerk verbinding misschien af en toe hapert. We hebben de computer een gehele dag laten ‘pingen’ naar de server weegschaal, maar die gaf keurig op tijd antwoord terug. Deze gegevens heb ik vandaag weer doorgegeven aan de programmeurs. Kijken of zij er wijs uit kunnen worden, maar persoonlijk denk ik dat het gewoon die ODBC driver zelf is. Die pc van de klant maakt daar gewoon ruzie mee.
Gisteravond lag ik in bed na te denken hoe ik dit probleem zou kunnen oplossen. Ik weet het….Het is geen goed idee om je werk mee naar huis te nemen, maar in sommige situaties ontkom ik daar gewoon niet aan. Bovendien was het een uitdaging om een alternatief te verzinnen voor het geval de programmeurs er niet uit komen. Ik kan moeilijk tegen de klant zeggen dat hij een spook computer heeft en dat ie maar een ander moet gaan kopen. Mocht ik binnenkort dus een groot vraagteken als antwoord krijgen (van de programmeurs), dan zou het handig zijn om voor de klant een alternatief te verzinnen.
Vandaag was het gelukkig niet zo druk bij ons op de helpdesk. Dat was de afgelopen twee dagen wel anders. Mijn doelstelling was om het ODBC gedeelte uit de dagafslag procedure te halen en dat te vervangen door een los programma, die ik dan zelf ging maken. Dit programma-tje moet met het computer programma communiceren, maar dus ook met de weegschaal. Dit was een leuke uitdaging omdat ik zelf in Visual Foxpro programmeer. Het computer programma die de klant heeft, is in Delphi gemaakt, die een Firebird database engine gebruikt en op de weegschaal draait Linux die met een Polihydra database engine werkt. Kortom, drie verschillende databases die in 1 computer programma-tje moet worden aangestuurd. Het was even wat uitzoek werk, maar het is me uiteindelijk gelukt. Ik kon het klantenkaart systeem gedeelte uit de dagafslag procedure halen en mijn ‘alternatief’ programma-tje nam dat keurig over. Morgen ga ik het nog uitgebreid testen, maar het ziet er naar uit dat ik in ieder geval een alternatief heb voor deze klant.
Mazzel
Laatst hadden we dus een klant aan de lijn die beweerde dat zijn computer elke keer vast liep bij de dagafslag procedure. Aanvankelijk had hij die problemen helemaal niet, maar we hebben een paar maanden geleden zijn software up-gedate. Dit hadden wij gedaan omdat hij een klanten kaart systeem had gekocht. Dit houdt in dat zijn klanten punten kunnen sparen met een spaarkaart en als die genoeg punten heeft, dan krijgt hij een waardebon. Na dit updaten kreeg de computer ineens kuren. En dat is dan natuurlijk niet altijd zo. Nee, de ene dag niet en de andere dag weer wel. Dit zijn de meest vervelende problemen die je op een helpdesk (of TD) kunt hebben. Ik heb liever dat iets het helemaal niet doet, dan dat het af en toe wel werkt. Het zoeken naar de oorzaak kon dus gaan beginnen. We weten dat de computer gebruik maakt van een ODBC driver om die klantenkaart gegevens uit de weegschaal op te halen. Die hadden we bij het updaten van zijn pakket ook moeten installeren. De programmeurs wisten ons te vertellen dat deze driver extreem gevoelig was voor netwerk problemen. Hoofdzakelijk bij draadloze netwerk systemen. Deze klant had natuurlijk een draadloos weegschaal systeem, dus hebben we een monteur een hele dag die kant op gestuurd om alles te gaan bekabelen. Helaas hielp dit dus niet. De klant hing een paar dagen later alweer aan de lijn met de melding dat zijn pc weer hing als een steen. Volgende stap was om te kijken of de netwerk verbinding misschien af en toe hapert. We hebben de computer een gehele dag laten ‘pingen’ naar de server weegschaal, maar die gaf keurig op tijd antwoord terug. Deze gegevens heb ik vandaag weer doorgegeven aan de programmeurs. Kijken of zij er wijs uit kunnen worden, maar persoonlijk denk ik dat het gewoon die ODBC driver zelf is. Die pc van de klant maakt daar gewoon ruzie mee.
Gisteravond lag ik in bed na te denken hoe ik dit probleem zou kunnen oplossen. Ik weet het….Het is geen goed idee om je werk mee naar huis te nemen, maar in sommige situaties ontkom ik daar gewoon niet aan. Bovendien was het een uitdaging om een alternatief te verzinnen voor het geval de programmeurs er niet uit komen. Ik kan moeilijk tegen de klant zeggen dat hij een spook computer heeft en dat ie maar een ander moet gaan kopen. Mocht ik binnenkort dus een groot vraagteken als antwoord krijgen (van de programmeurs), dan zou het handig zijn om voor de klant een alternatief te verzinnen.
Vandaag was het gelukkig niet zo druk bij ons op de helpdesk. Dat was de afgelopen twee dagen wel anders. Mijn doelstelling was om het ODBC gedeelte uit de dagafslag procedure te halen en dat te vervangen door een los programma, die ik dan zelf ging maken. Dit programma-tje moet met het computer programma communiceren, maar dus ook met de weegschaal. Dit was een leuke uitdaging omdat ik zelf in Visual Foxpro programmeer. Het computer programma die de klant heeft, is in Delphi gemaakt, die een Firebird database engine gebruikt en op de weegschaal draait Linux die met een Polihydra database engine werkt. Kortom, drie verschillende databases die in 1 computer programma-tje moet worden aangestuurd. Het was even wat uitzoek werk, maar het is me uiteindelijk gelukt. Ik kon het klantenkaart systeem gedeelte uit de dagafslag procedure halen en mijn ‘alternatief’ programma-tje nam dat keurig over. Morgen ga ik het nog uitgebreid testen, maar het ziet er naar uit dat ik in ieder geval een alternatief heb voor deze klant.
Mazzel
Abonneren op:
Posts (Atom)
