Nog effies

De laatste paar dagen als ‘ongetrouwde Jeroen’ zijn nu aangebroken. Ik moet ondertussen toegeven dat ik behoorlijk zenuwachtig ben geworden. Precies dus zoals ik het zelf al verwacht had. In mijn vorige weblog had ik al voorspeld dat de zenuwen pas in de vakantie zouden komen. Bij het naar huis rijden (bij de laatste werkdag), leek het net alsof er een knop werd omgezet. Ik wierp nog een laatste blik op het pand die ik de komende drie weken niet meer zal zien. Daarbij kwam het besef dat ik al mijn collega’s pas als ‘getrouwde Jeroen’ zal terug zien.

Ik ben nooit iemand geweest die vaak naar de toekomst kijkt. In tegendeel. Ik ben eerder iemand die regelmatig in het verleden tuurt. Dat is de eventuele lezers van mijn weblogs misschien wel opgevallen. Meestal gaan die over jeugdsentiment en situaties die ik in het verleden heb meegemaakt. Toch zal iedereen zich wel eens afvragen hoe het zou zijn om getrouwd te zijn. Of om kinderen te hebben. Dat heb ik als klein kind natuurlijk ook wel eens gedaan. Ik vind van me zelf dat ik redelijk bepaalde situaties kan voorstellen. Maar bij getrouwd zijn, of kinderen hebben lukte me dat nooit. Ik kon me niet indenken hoe dat gevoel moet zijn.

Het gaat niet lang meer duren voordat ik het weet. Eigenlijk kan je dus concluderen dat daarmee een mysterie wordt opgelost. Het mysterie van hoe getrouwd zijn, moet voelen.

Mazzel