De reis naar Kreta

Rachel en ik hebben besloten om van zowel de bruiloft, als de huwelijksreis een verslag te maken en deze op onze bruiloftsite neer te zetten. Rachel neemt de bruiloft onder de loep en ik de huwelijksreis. Beide verslagen zetten we ook op onze persoonlijke weblogs neer. Hieronder kan je dus het verhaal over Kreta lezen.

De huwelijksreis.

Het is alweer de zesde keer dat Rachel en ik samen op vakantie zijn geweest. Deze zesde keer kreeg dus de aparte titel van ‘Huwelijksreis’. Onze vakanties, in het algemeen, zijn trouwens in twee hoofdstukken in te delen. De eerste drie vakanties waren met de auto, en de laatste drie waren met het vliegtuig.

Rachels moeder was zo lief geweest om ons naar Schiphol te brengen. Zus Dorine ging voor de gezelligheid ook mee. Ondanks dat er weer een file op de A4 richting Schiphol stond (net als vorig jaar), kwamen we ruim op tijd aan bij onze incheck balie. Daar stond een enorme lange rij op ons te wachten, maar gelukkig gingen lang niet al die mensen mee in ons vliegtuig. Nee, die incheck balie werd gebruikt voor allerlei Transavia vluchten. Het ging eigenlijk best snel, en voordat we het wisten stonden we te wachten bij onze gate. We hadden helemaal geen vertragingen of zo, dus vertrok het blauwe 737-800 toestel zonder problemen.

Nou heb ik in al die jaren, best wel vaak gevlogen. En heb ook vaak wat meegemaakt tijdens al die reizen. Zo hadden Rachel en ik vorig jaar nog bliksem inslag in ons vliegtuig gehad. Dit jaar was er ook weer iets. We zaten naast de nooduitgang omdat je daar meer beenruimte hebt. Dit omdat het onze huwelijksreis was. De incheck balie dame melde dit keurig, maar vermelde er niet bij dat je naast de nooduitgang zat. Op zich helemaal geen probleem of zo, maar bij het vliegen viel me op dat mijn linker schouder nat werd. Ik keek naar de deur van de nooduitgang, en zag uit de kieren een kleine hoeveelheid water stromen. ‘Oeps’ dacht ik nog. ‘Dat kan vast niet goed zijn’. Ik overlegde met Rachel of het de moeite waard was om paniek te gaan zaaien, maar we kwamen tot de conclusie dat we de situatie even zouden afwachten. Misschien werd het stroompje minder. Aangezien er voor de rest geen windgeluiden te horen waren, namen we aan dat dit misschien wel een ‘normale’ situatie was. Na een tijdje werd het ook steeds minder en uiteindelijk was er helemaal geen water meer te bekennen. Al met al verliep de reis goed, maar we waren wel even geschrokken.

Op de luchthaven van Iraklion stonden de dames van Sunweb ons al op te wachten. De hostes Marja verwees ons keurig naar onze transfer bus. Haar zouden we deze reis nog meer tegen komen. De busreis duurde ongeveer een half uurtje en toen waren we bij Hotel Europa Beach in Analipsis aangekomen. Het was natuurlijk allang donker, zodat we niet echt een eerste indruk konden krijgen. We kregen bij het inchecken een blauwe armband om. Dit gaf aan dat we ‘all inclusive’ hadden geboekt. Aanvankelijk waren we helemaal niet blij met zo’n armbandje. Maar het all inclusive verhaal (kan ik je vertellen) gaat heel erg snel wennen. Zodoende gingen we al heel snel van ons bandje houden, zodat we op het idee kwamen hem mee te nemen naar Nederland om te kijken of hij daar ook werkte. Zijn ‘magie’ begon eigenlijk meteen al. De balie medewerker vroeg of we nog honger hadden en dat was eigenlijk wel het geval. Toen we onze koffers naar onze kamer hadden gebracht, mochten we meteen naar het restaurant doorlopen. We konden daar onze eerste Griekse maaltijd naar binnen werken. Daarna zijn we lekker naar bed gegaan.

Toen we weer wakker werden konden we voor het eerst een goede indruk krijgen van onze omgeving. Vanaf ons balkon kon je het zwembad al zien. Ook konden we een klein stukje van de zee zien. De eerste dag stond ingeplant als rust dag. We hebben de Sunweb hostes gesproken (inderdaad, dat was Marja) en bij haar hadden we drie excursies geboekt. Na Marja’s bezoekje hebben we ons ingesmeerd en zijn naar het dichts bijzijnde zwembad gegaan. Er waren maar liefs twee zwembaden in het hotel aanwezig. Het eerste zwembad was een slordige 20 meter lang. Een kleinigheidje dus om die even onderwater te zwemmen. Dit is een traditie van mij. Elk zwembad waar ik in zwem, moet ik een keertje onder water hebben gezwommen. Tijdens deze actie viel me niet zoveel op. Echter toen ik boven kwam, begonnen mijn ogen enorm te tranen. Rachel vertelde me dat ze helemaal rood zagen. Het was geen chloor wat er in het water zat, maar wat het wel was, weten we tot op de dag van vandaag niet. Na deze, wat vreemde ervaring, hebben we ook nooit meer in dit bad gezwommen. De rest van de week lagen we aan het zout water zwembad waar we een stuk beter tegen konden. In het winkeltje heb ik voor de zekerheid toch maar een zwembrilletje aangeschaft. Deze heeft zichzelf later in de week trouwens terug verdiend aangezien ik toen een briefje van 10 euro op de bodem zag rond dobberen.

De tweede dag van de vakantie stond ingeplant als ´Jeep safari´ dag. We moesten daarom vrij vroeg ons bedje uit. Voor bij het hotel moesten we daar staan wachten, want dat had Marja aan ons verteld. Wij dus maar wachten…. en wachten….. en wachten… Kortom, de bus kwam in zijn geheel niet. We hebben voor de zekerheid een half uur extra gewacht, en toen hebben we Marja op haar mobiel gebeld. Deze heeft even rond gebeld, maar kon niet achterhalen waarom we niet werden opgepikt. Die avond zou er weer een Sunweb hostes in het hotel aanwezig zijn, zodat we van haar ons geld terug konden krijgen. Een beetje teleurgesteld gingen we terug naar ons hotel kamer. De eerste de beste excursie ging dus al niet door. Maar we lieten ons hierdoor niet uit het veld slaan. De Jeep safari kon je de hele week doen, dus hebben we met die andere Sunweb hostes afgesproken dat we hem gewoon de dag erna zouden doen. Deze tweede dag ging dus weer voorbij aan het zwembad. Bij dit zout water zwembad was ook een animatie team aanwezig, die als taak had het hotel publiek te vermaken. Rachel heeft mee gedaan aan een aquagym sessie, en ik deed mee met een waterpolo wedstrijd. Het duurde trouwens niet lang om te besteffen dat ons hotel vol zat met Fransen. Net weer mijn pech dus. Twee jaar geleden zat ons hotel al vol met Amerikanen. En dit jaar dus met Fransen, die in deze periode blijkbaar allemaal vakantie hadden. Je zou denken dat Jeroentje daardoor ietjes minder blij zou worden. Maar dat is toch niet waar. Ik heb (ja je leest het goed) een beter beeld over de gemiddelde Fransman gekregen. Tijdens heb waterpoloën al waren er Fransen die gewoon Engels met mij praatte. Iets wat jaren geleden absoluut ondenkbaar was.

De derde dag moesten we dus weer vroeg ons bed uit. Hopelijk ging de Jeep safari vandaag wel door. Je kunt je misschien voorstellen dat bij het passeren van elke minuut wachten, we al zenuwachtiger werden. Op een gegeven ogenblik verliep de afgesproken pickup tijd ook nog eens. De moed zakte in onze schoenen, maar drie minuten daarna kwam een klein busje de bocht om zetten. Deze stopte voor de ingang van het hotel. Een kalige man riep ´Jeep safari?´. We wisten niet snel genoeg ´YES´ te roepen. Een golf van opluchting werd van ons meester.. De Jeep safari ging dus gelukkig door. We hebben niet zo heel lang in het busje gezeten voordat we bij de Jeeps aankwamen. We gingen dit keer niet met een gehele grote jeep zoals in Portugal. Nee, de vrij grote groep mensen werden ingedeeld in kleinere jeeps. In elke jeep konden vier personen zitten. Rachel en ik kwamen met twee Zwitserse vriendinnen in een jeep terecht. Deze vriendinnen kwamen uit het Franstalige gedeelte van Zwitserland, maar konden gelukkig goed Engels. Weer een positieve ervaring dus betreffende de Frans sprekende medemens. De safari ging vaak langs smalle berg paadjes heen waarbij Rachel af en toe last kreeg van haar hoogtevrees. Maar het uitzicht was vaak zo mooi, dat ze die vrees gelukkig vaak de baas was. In de middag hebben we met zijn alle heerlijk gegeten aan de zuidkust van het eiland. Daar kon je ook even zwemmen in de zee. Daarna ging de tocht, via een andere route weer terug naar de noordkust van het eiland. Al met al een leuke ervaring en aan gezien er door de organisatie gefilmd is, kunnen we het nog vaak nakijken ook.

De vierde dag van de vakantie stond weer in het teken van een excursie. Die dag gingen we namelijk de Samaria kloof bewandelen. Dit is de grootste kloof van heel Europa. De 18 !!! kilometer lange kloof is natuurlijk een lange wandeling. Dat besefte wij ons ook wel. Toch werd het pas echt duidelijk toen de Nederlands talige gids in de bus, ons over de kloof ging vertellen. En wat je wel en niet moest doen en laten. De bus reed ons eerst naar een hoogte van 1000 meter, en vanaf daar ging de voettocht beginnen. De eerste drie kilometer was alleen maar afdalen. Wij hadden nooit rekening gehouden met zoveel (hoofdzakelijk gladde) stenen. Dit afdalen, verliep dus mega zwaar. Omdat we niet zo erg hard gingen, hielden we maar kort pauzes bij de rustplaatsen. Zodoende hoopte we wat tijd terug te kunnen winnen. De gids had ons in de bus al verteld dat we om twee uur in de middag het dorpje Samaria al voorbij moesten zijn. Wij kwamen om kwart voor twee pas bij dit verlaten dorpje aan. We hebben weer maar heel even uitgerust en om zeven minuten voor twee verlieten wij het dorpje weer. We hadden de gehele toch dus het idee dat we tegen de klok aan het vechten waren. Gelukkig was het tweede deel vrijwel het gemakkelijkste. Er hoefde niet zoveel meer gedaald te worden, en zodoende werden wij niet meer zoveel door mede wandelaars ingehaald. We moesten om vijf uur beneden bij een dorpje zijn om daar de boot tickets bij onze gids op te halen. Gelukkig kwamen wij om half vijf al bij deze plek aan. We hebben het dus gehaald, maar vraag niet hoe. Het was een enorme ervaring en zeker de moeite waard. Maar het was eigenlijk net iets te zwaar voor deze twee muisjes. Die eigenlijk niet gewent zijn om zo ie zo 18 kilometer te wandelen. Laat staan in de bergen. Dagenlange spierpijn was dan ook het resultaat van deze dag. Maar de langste kloof van Europa staat wel op onze naam.

De vijfde dag stond weer in het teken van een excursie. Omdat we behoorlijk spierpijn hadden, zagen we daar best wel tegenop. Maar al met al viel het reuze mee. Die dag zijn we namelijk met de boot naar het eilandje Spinalonga geweest. Dat eiland heeft een lange geschiedenis, maar is het meest bekend om het feit dat er 50 jaar lang Leprozen hebben gewoond (dit zijn mensen die de ziekte Lepra hebben). Een Nederlandse Griek was onze gids en hij wist veel over dit eiland te vertellen. Zijn oom had namelijk destijds ook op het eiland gezeten. Het eiland was trouwens niet zo erg groot. De omtrek was maar 850 meter en binnen 10 minuten kon je dus om het eiland heen lopen. Je zou denken dat die mensen het vreselijk gehad moeten hebben. Maar de gids wist te vertellen dat dit eigenlijk wel mee viel. De bewoners kwamen niets te kort. Zo kregen de bewoners een ruime uitkering van de regering en was er op het eiland al eerder stroom dan op Kreta zelf…. Na het bezoek aan het eiland zijn we met de boot naar een ander eilandje geweest waar je kon zwemmen. Daarna kregen we een BBQ. Tijdens het eten zaten we toevallig bij een aantal Nederlanders, en met hen hebben we lekker zitten kletsen. Eenmaal weer op Kreta aangekomen hadden we nog een uurtje om een stadje te bezichtigen, en daarna ging de bus weer terug naar het hotel.

Na de vijfde dag zaten dus alle drie de excursies erop. De zesde dag hebben we weer lekker in het hotel doorgebracht. Nou ja, aan het zwembad natuurlijk. Het animatie team was daar weer de hele dag bezig met het vermaken van de gasten. In de avond deden ze dat trouwens ook. Naast het zwembad stond een theater waar ze elke avond wel iets in deden. Rachel en ik zijn die week naar de ‘Sketch show’ en naar ‘Cats’ geweest. Bij de Sketch show deden ze allemaal zelf verzonnen stukjes. Zo deden ze bijvoorbeeld een Johnny Walker Whisky reclame na. Eerst waren het nog 2 vingertjes whisky, en je raad het waarschijnlijk al. Aan het einde van de avond kwam de persoon waggelend het podium op en verdween de whisky in zijn geheel in de ijsbak en dronk het daar vanuit op. Tijdens de Cats avond playbackten ze de liedjes uit deze musical. Ze waren natuurlijk ook als katten verkleed.

De zevende dag was alweer de dag van ons vertrek. We moesten om 12 uur al uitchecken terwijl de transfer bus ons pas om half acht zou komen ophalen. De receptioniste verbrak ons magische blauwe armbandje met een schaar. Dat vonden wij natuurlijk wel erg jammer. We kregen nog wel een coupon voor het middag eten. Dit omdat we nog een lange tijd op de bus moesten wachten. Bij het zwembad hebben we de tijd gedood met het lezen van onze boeken. Die traditie is dus voortgezet, al heb ik hem trouwens nog niet helemaal uit gelezen. Dat komt misschien deze week nog. De bus was gelukkig op tijd, zodat we ons niet zenuwachtig hoefde te maken. Op het vliegveld kwamen we Marja ook nog tegen. We konden haar bedanken omdat ze ons die week goed had geholpen en ons een huwelijksreis kado had gegeven die ze bij de receptie van het hotel had achter gelaten. De terug reis ging trouwens zonder problemen. Geen water meer, maar we zaten trouwens ook niet meer naast de nooduitgang.

Al met al een hele gave vakantie. We kunnen met recht zeggen dat het Europa beach hotel verre weg het beste hotel is waar we ooit geweest zijn. Het eten was er ook fantastisch. Daarnaast kon je vanwege het all inclusive verhaal zovaak opscheppen als je maar wilde. Ook aan toetjes hebben Rachel en ik ons die week ‘vergrepen’. Er was namelijk taart, moes en schepijs in overvloed. Het schepijs was zo erg lekker, dat je zowat zou denken dat het was over gevlogen van de Mient uit Hoorn.

Mazzel