18 oktober 2035

Rachel en haar moeder hebben op hun weblog een leuk verhaal geschreven over hoe hun denken hoe het leven er op 18 oktober 2035 ongeveer uitziet. Toen ik die twee verhalen zo las, vond ik dat ik natuurlijk niet achter kon blijven. Vandaar dat ik dit in deze blog ook ga doen. Als je geïnteresseerd bent in de verhalen van de dames, dan moet je even bij de (vernieuwde) links krijgen aan de rechterkant van deze pagina (beetje onderin).

18 oktober 2035.
De automatische schuifdeuren van de holomatrix kamer gaan achter mij vanzelf dicht terwijl ik verder naar binnen wandel. Ondanks dat Rachel en ik de hypermoderne kamer nu al twee jaar hebben, ben ik nog altijd een beetje zenuwachtig als ik daar in sta. De zwarte muren met de lichtgevende horizontale en verticale lijnen lijken wel altijd futuristisch te blijven . Maar de zenuwen kunnen natuurlijk ook een andere oorzaak hebben. Ik sta op het punt om weer een holoprogramma op te opstarten. Vanuit het niets ontstaat er dan binnen een seconde, een drie dimensionale wereld die zodanig echt lijkt, dat je hersens vermoeden dat je spontaan gek bent geworden. De overgang van de zwarte kamer, naar een fictieve wereld gaat voor ons oudere mensen vaak veels te snel. De jongeren onder ons, die opgroeien met holomatrix kamers, zijn dat natuurlijk van kinds af aan al gewent.

Ik verman mezelf en zeg met een veels te luide stem : “Computer… Activeer holoprogramma rode streep 1”…. Voordat ik met mijn ogen kan knipperen, sta ik ineens voor een grote houten deur die je nog met zo’n ijzeren klink moet open maken. Je weet wel.. je moet die dan omlaag duwen en dan kan je de deur handmatig open maken. Ik herinner mezelf dat ik het holo programma de volgende keer op een andere manier moet opslaan, want die fictieve houten deur verscheen op zo’n 40 centimeter voor mijn neus. “Op die manier wen je er nooit aan”, bedenk ik mezelf nog. Ik doe de klink omlaag en loop het oude gebouw naar binnen.

Terwijl ik verder naar binnen wandel, hoor ik airconditioner volop draaien. “Oog voor detail”, bedenk ik mezelf. Ik ben maarliefs vijf maanden met dit holoprogramma bezig geweest, voordat ik vond dat het gebouw genoeg op het in 1986 gesloopte origineel leek (zie weblog : De rode streep). Binnen een minuut sta ik voor het 15 meter lange zwembad, en ik ga op de rand van het bad zitten. De zon schijnt door de kleine vierkante raampjes naar binnen en ik begin langzaamaan aan oude tijden te denken. Ik zie mezelf als 12 jarig jochie op de rand van het bad staan terwijl ik een poging doe om maarliefs 50 meter onderwater te zwemmen. Aangezien het holo programma zo echt lijkt, komt de emotie van destijds gewoon bovenborrelen.

Ik bedenk me ineens dat ik in de middag nog een vergadering heb. “Computer”, zeg ik weer met een veels te luide stem. “Activeer mijn agenda”. Op zo’n 45 centimeter voor mijn neus, verschijnt er een flexscreen die roerloos in de lucht blijft hangen. Ondanks dat ik duidelijk kan lezen wat er op het scherm staat, begint de computer voor te lezen wat ik die middag zoal moet doen. “Je hebt een afspraak met een nieuwe supermarkt keten….. Ze willen namelijk een koppeling maken tussen hun holomatrix kamer en die van hun klanten”. “Ja inderdaad”, bedenk ik mezelf. Sinds de nieuwe 1024 tarrabit internet verbinding er is, is het in theorie mogelijk om meerdere holomatrix kamers met elkaar te koppelen. Zodoende hoeven mensen de deur helemaal niet meer uit om hun bootschappen te doen. Probleem is wel, hoe komen die boodschappen dan ook daadwerkelijk bij je thuis? Bovendien hebben mensen daar toch androids voor. Het complete nut is mij dus nog niet helemaal duidelijk, maar de klant heeft gezegd hier alleen maar over te willen brainstormen.

Ineens verdwijnt de muur rechts van mij. Rachel komt namelijk de holomatrix kamer binnen wandelen. Ze kijkt om zich heen en zegt:”Heb je het programma eindelijk af, en dan neem je niet eens een duik” …..”Ach..”,zeg ik..”Ik was alleen even oude herinneringen aan het ophalen.”. “Je moeder is over 6 dagen jarig”, zegt Rachel. “Ik heb nog een leuk holo programma op het internet gevonden om dat te vieren…… Computer… activeer holo programma grote knip”. Het lukte mij nog net om de grote rode streep van het zwembad te zien, voordat het complete gebouw in een enorm strand veranderde. “Herken je het nog?”, vraagt Rachel…. En inderdaad, ik herkende het nog. Het is de Grote Knip op de Nederlandse Antillen. Daar waren Rachel en ik in 2006 op vakantie geweest. We hebben er jaren lang een grote foto van gehad, die op onze muur hing. Nu niet meer trouwens, omdat de jongste wel heel erg fanatiek was met het hooghouden van een voetbal. “Als we hier wat tafels neerzetten, kan de gehele familie genieten. Ik laat Truus (onze android) wel even naar de Albert-Deen gaan om de boodschappen te halen.”. Op het zelfde moment horen we Truus trouwens over de intercom. “Meneer en mevrouw Muis. Het middag eten is klaar…”…..”We komen er aan”, zegt Rachel, en we lopen samen het strand af door de automatische schuifdeuren van de holomatrix kamer. Toen we er doorheen waren , verdween het strand, en kon je alleen nog de zwarte muren zien.


Mazzel