Een lange fietstocht vol herinneringen

Tweede pinksterdag hadden Rachel en ik eventjes geen afspraken in de agenda staan. Maar om nu de gehele dag thuis te blijven, leek ons ook geen goed idee. Na wat overleggen kwamen we op het idee om een stuk te gaan fietsen. Dat waren we al eerder van plan, maar het kwam er steeds maar niet van. We besloten om via de dijk naar Enkhuizen te gaan fietsen. Niet wetend dat ze al jaren met die weg bezig zijn. Zodoende moesten we vaak over slecht begaanbare stukken weg fietsen waar veel kiezelsteentjes op lagen. Dat we geen lekke band hebben gehad is misschien achteraf gezien wel een wonder geweest. Hoe dan ook, het was soms even lastig, maar dat hield ons niet tegen om de tocht af te maken.

Wat we van te voren ook niet wisten, was dat deze tocht er eentje zou worden waarin we veel herinneringen zouden ophalen. Zo pauzeerde we bij Wijdernes op een strandje waar we vroeger in de zomer vaak vertoefden. In Enkhuizen zelf, zijn we bij het graf van mijn oma geweest. Daar waar ik ruim 16 jaar geleden voor het laatst was. Op de terug weg gingen we niet via de dijk, maar binnendoor. Rachel heeft in die omgeving op school gezeten, en ik heb daar drie jaar voor een computer shop gewerkt. Al met al hadden we samen veel herinneringen aan een omgeving waar we vandaag de dag nauwelijks nog komen.

Tijdens het verorberen van een ijsje, had Rachel haar ouders even gebeld om te vragen of die thuis waren. We hadden namelijk wel even zin om bij hun op visite te gaan. Ze waren gelukkig thuis, maar dit hield wel in dat we nog even via Wognum moesten omrijden. Op de terug weg maakte onze lichamen ons duidelijk dat ze het lange fietsen niet echt meer gewent zijn. Van alles begon werkelijk zeer te doen. Met moeite hebben we Wognum gered en konden daar gelukkig dus even uitrusten. Na een poosje hebben we het laatste stuk naar huis ook aangedurfd. Dat kwam neer op ongeveer nog een half uurtje fietsen. Eenmaal thuis aangekomen konden we concluderen dat onze conditie zelf wel aardig op pijl is. Want extreem moe of zo waren we niet, we hadden alleen last van onze benen en een houten reet. Maar we hebben wel genoten van de tocht. Een tocht vol herinneringen dus.

Mazzel

Badmeester Muis

Heel het vorige seizoen hebben Rachel en ik niet in het buitenzwembad van Zwaag gezwommen. Persoonlijk vind ik dat een schande van ons zelf. De meeste buitenbaden in West Friesland zijn in de loop der jaren allemaal gesloopt, maar die in Zwaag dus niet. Daar moet je dan (als fanatiek zwemmer) trots op zijn en vaak naar toe gaan.

Vandaag was ik vrij, en Rachel moest werken. Zodoende kwam ik aanvankelijk niet op het idee om naar het buitenbad te gaan. Via MSN sprak ik even met mijn collega Jeroen, die der op aanspoorde dat ik naar buiten moest gaan omdat het lekker weer was. “Is het een keertje lekker, zit je alsnog achter de computer”. Ik kon hem daarin natuurlijk alleen maar gelijk geven. Het buitenbad dook daarom tijdens deze chatsessie door mijn hoofd. Maar ik was wel bang dat het te koud zou zijn om te gaan zwemmen. Na wat wikken en wegen besloot ik het dus WEL te doen. Ik pakte me zwemspullen en ben naar Zwaag toe gereden. Op de parkeer plaats, stonden (wel geteld) twee auto’s. En ook in het fietsenrek kon je zien dat er niet echt veel mensen aanwezig waren. Prima dus, want dan kon ik namelijk even lekker baantjes trekken. Het vijftig meter lange buitenbad is van een hele andere kaliber dan het 25 meter binnenbad. Dus veel minder keerpunten, en ook veel kouder water waarbij de wind natuurlijk ook een rol speelt.

En waaien deed het zeker, waardoor de buitentemperatuur veel kouder aanvoelde dan dat het daadwerkelijk was. Het water daarin tegen was heerlijk. Maar je moest er dan wel in blijven, want als je er eventjes uitging, verging je zowat van de kou….. Ik begon meteen maar met de 1000 meter schoolslag. In dit buitenbad stond mijn baanrecord al een jaar of twee vast gepind op 18:56. Een mega slechte tijd natuurlijk (als je het met de binnenbad tijden vergelijkt). Ik had alleen het verbreken van deze tijd voor ogen, en dat lukte me gelukkig ook. Ik zette uiteindelijk 18:33 op de klok neer. En, ik had het gevoel dat ik flink mijn best had gedaan. Kennelijk win je in een overdekt 25 meter zwembad een seconde of 40 a 50 met twee keer zoveel keerpunten en geen wind. Ik besloot wel om een nieuw doel in te stellen. Het moet me ooit een keer lukken om in dit buitenbad onder de 18:00 te zwemmen. Of dat ooit gaat lukken is overigens maar de vraag.

Na het baantjes zwemmen, heb ik lekker rustig aan gedaan. Het viel me op een gegeven ogenblik op dat er een badjuf met een brancard rond liep. Ik besloot maar even om te kijken wat er aan de hand was. Misschien hadden ze mijn hulp wel even nodig of zo. En dat bleek dus ook het geval te zijn. Een jongen was namelijk op het fantastische idee gekomen om in het ondiepe te gaan duiken. Gevolg was dat hij daardoor een behoorlijke hoofdwond had opgelopen. Er lag werkelijk een enorme plas bloed op de rand van het bad. De twee aanwezige badjuffen hadden de ambulance al gebeld en hielpen de jongen op de brandcard. Ik kon voor de jongen zelf niets doen, maar werd wel door de badjuf gepromoveerd tot tijdelijke badmeester. Beide badjuffen bleven natuurlijk bij de jongen totdat de ambulance er was. Zodoende nam ik die taak op me. Nadat de ambulance vertrokken was, hield mijn nieuwe “baantje”ook op met bestaan. Ik kreeg nog wel salaris in de vorm van een overheerlijke warme kop koffie. Wat in deze kou overigens goud waard is.

Mazzel

Drunende druten

Van de week was er even onduidelijkheid waar ik heen moest. Collega Jeroen dacht dat ik namelijk op dinsdag naar Druten zou moeten, maar ik meende dat dit op maandag al was. Na het bekijken van de beide orders werd duidelijk waar de verwarring vandaan kwam. Ik moest maandag namelijk naar Druten, en dinsdag moest ik naar Drunen. (met een n)

Allebei de plaatsen liggen trouwens op zo'n anderhalf uur rijden van Purmerend vandaan. Dat is trouwens niet zo heel erg ver voor mijn doen hoor. Volgende week dinsdag moet ik bijvoorbeeld naar Terneuzen, wat ongeveer 3 a 4 uur rijden is. Ik vind het heerlijk als de buitenklus op ongeveer 1 a 2 uur rijden van Purmerend ligt. Dan heb ik namelijk even de tijd om bij te komen van de hectische situatie op de helpdesk. Maar boven de twee uur rijden vind ik het vervelend worden. Zeker omdat ik natuurlijk ook weer terug moet.

Bij de klant in Druten was ik al een keertje eerder geweest. De klus was daardoor al snel geklaard omdat ik de meeste werkzaamheden de vorige keer al gedaan had. De vorige keer kon ik de klus niet afmaken omdat de eigenaar van de winkel, van hogere hand werd tegengewerkt. Het hoofdkantoor had namelijk aanvankelijk toestemming gegeven dat hij zijn eigen pc pakket mocht gebruiken. Maar op het momant supreme haakte die toch af. Na maanden onderhandelen kreeg de klant toch groen licht, en kon ik de klus afmaken.

In Drunen kwam ik in een zeer mooie slagerij terecht. Die trouwens de landelijke sparerip competitie had gewonnen. Daarom hing er ook een enorm groot plakkaat aan de muur die de klanten daaraan moesten herinneren. De klant heeft jaren lang weegschalen van de concurrent gebruikt en gaat nu over op Digi’s. Dus toen ik terug kwam op de helpdesk en mijn werkbon inleverde bij mijn chef, vertelde ik hem dat we een kampioen in huis hadden gehaald. Die zin vergde wel wat uitleg natuurlijk, maar dat is logisch.

Mazzel

12 1/2 jaar in dienst

Ik was het bijna zelf vergeten dat het al zover was. Toen Rachel en ik zaterdag avond op een verjaardag waren, schoot het me ineens te binnen. Toen ik me besefte dat ik het al vergeten was, zouden mijn collega’s het zelf dan nog wel weten? Vele collega’s gingen mij namelijk al voor, en elke keer werden die in het zonnetje gezet. Toen ik vanochtend op de zaak aankwam, werd ik dus wel even nieuwsgierig. Dat duurde overigens niet lang, want een collega, die net op het punt stond om naar en klant te gaan, feliciteerde me meteen. Kortom, toen wist ik het al… Ze waren me gelukkig niet vergeten.

Ze hadden mijn werkplek keurig versiert. Ik moest vandaag wel naar een klant toe, maar aangezien ik een auto van de zaak moest ophalen en nog even wat met collega Jeroen moest bespreken, kon ik toch genieten van de mooie versieringen. De trip ging trouwens naar Utrecht. Ik moest in de binnenstad zijn, en dat was even lastig om daar te komen. Op de terug weg schoten diverse momenten van de afgelopen 12 en een halve jaar Digi door mijn hoofd. Hoe het de eerste werkdag was, en hoe ik langzamerhand mijn algemene kennis heb ontwikkeld. En vandaag, 12 en een half jaar later dus, was ik in Utrecht om extra uitleg te geven over computer programma’s waar ik zelf aan mee ontwikkeld heb. Toen ik terug liep naar de parkeergarage, kwam ik nog een winkel tegen waar ze ook software gebruiken wat ik helemaal zelf heb geschreven. Ik wil hier niet mee opscheppen of zo, maar het gaf me wel even een trots gevoel.

Eenmaal terug op de zaak (ik was om kwart voor vier weer terug), kon ik nogmaals genieten van mijn versierde werkplek. Ik kon ook alle mailtjes en smsjes lezen die ik van vrienden, familieleden en collega’s had gehad. Rachel had gister een hele hoop mensen gemaild dat dit dus een bijzondere dag was, zodat ik letterlijk ben overspoelt met felicitaties. Iedereen wil ik hierbij daarvoor hartelijk bedanken. En, hoe mijn versierde werkplek er uitziet, kan je hieronder zien.

Mazzel.