Close encounters of the "SNAKE" kind

In mijn weblog “Main power is offline” vertelde ik al dat ik naar het ziekenhuis was geweest voor een intake gesprek met een Duitse arts die mijn maag/duizeligheids problemen gaat bekijken. Die intake dag mocht ik dus ook meteen langs poli 1, waarvan ik in die vorige blog dus al uitgebreid verslag heb gedaan. The Story continues, want er volgden nog 2 onderzoekjes.

Voor de tweede onderzoek was ik totaal NIET zenuwachtig. Sterker nog, deze tweede onderzoek was zelfs wel interessant om mee te maken. Ze gingen namelijk een buik echo van mijn organen maken. Die vond niet plaats op poli 9, waar Rachel haar zwangerschaps echo’s heeft gehad, maar op poli 14. Aangezien ik wist dat echo’s geen pijn doen, begon ik al snel een praatje met de dienstdoende “echoscopist” . Als ik normaal gesproken bij klanten kom, vind ik het ook interessant hoe zij hun werk doen en zo. Ik stel daar dan ook wel eens vragen over. Nou, dit onderzoek was perfect om eens te vragen hoe de echoscopist haar werkdag beleeft. Al met al was het dus een interessante ervaring en de uitslag gegevens ging ze weer doorgeven aan de dokter die de intake gesprek heeft gedaan.

Eh.. En dan was er ook nog het DERDE onderzoek. Vooraf gezien, leek dit de zwaarste van allemaal te gaan worden, en ergens was dit ook zo. Ik mocht afgelopen dinsdag namelijk me melden bij poli 12 voor een gastroscopie.. EN WAT??? Ja een gastroscopie. Dan gaan ze met een slang door je neus (of keel) naar binnen om je maag van binnenuit eens goed te bekijken en ook om stukjes weefsel af te nemen. In de intake gesprek vreesde ik al dat de Duitse dokter dit onderzoek ging voorstellen omdat mijn moeder hem laatst namelijk ook had gehad. JA DUS… ik mocht ook kennis gaan maken met de slang.

Daar zaten we dan (Rachel was voor dit onderzoek mee)… te wachten in de wachtkamer totdat het MIJN beurt was. Rachel en ik hadden trouwens wel een prachtig uitzicht op het oude gedeelte van het ziekenhuis. Daar waar zij gelegen had toen ze de laatste weken van haar zwangerschap met een hoge bloeddruk niet meer thuis mocht vertoeven. We konden ook de ramen zien van de verloskamer waar ons poppetje ter wereld is gekomen. Al wisten we van buitenaf trouwens niet precies welke het was. Maarja. Het was toch weer even gaaf om het gezien te hebben…..

Het wachten duurde trouwens enorm lang. Eerst kwam er een spoedgeval tussendoor. In een ziekenhuis bed werd een jong grietje poli 12 binnengereden. Toen lachte ze nog, maar een half uurtje later, toen ze de poli weer uit werd gereden, kon je duidelijk zien dat ze zwaar toegetakeld was. Eh… en toen moest ik dus nog he…. Brrrr…. Na dit voorval moest ik evengoed nog een flinke tijd wachten voordat ik aan de beurt was. De slang waarmee ze mijn scopie gingen doen, moest namelijk nog schoongemaakt worden. Ik had namelijk op aanraden van de Duitse dokter, om een specifieke NEUS slang scopie gevraagd. Hij deed het voorkomen dat dit een prachtig alternatief is voor de slang in je keel. Voor de keel variant is het zelfs verstandig dat ze je met een roesje even in laten slapen, zodat je ongeveer twee uur later weer bij komt. Je bent dan wel een hele dag kwijt en bovendien kwam het idee van het bewustzijn verliezen (verwijzing naar : main power is offline) als zeer onwenselijk bij mijn over… Kortom, ik wachtte wel even totdat die neus slang, waarvan er kennelijk maar eentje in het hele ziekenhuis aanwezig is, compleet was gereinigd.

Na bijna TWEE uur wachten, kwam er een zuster me ophalen.. Stijf van de zenuwen liep ik met haar mee. Ik werd een kamer ingeloosd waar maarliefs vier artsen/verpleegsters op me zaten te wachten. Ze stelde zich allemaal voor, maar de namen echt onthouden zat er met die zenuwen niet in. Ik mocht mijn bril afdoen en kreeg een klein bekertje met een goedje daarin in mijn handen geschoven. De verpleegster, die me ook uit de wachtkamer had opgehaald, vertelde met een rustige stem dat dit goedje het opborrelen van sappen in je maag moest voorkomen zodra de slang eenmaal in je maag zat. Ik vroeg nog of het een smerig goedje was, en kon na het opdrinken daarvan bevestigen wat zij der over gezegd had. Het was gelukkig niet smerig. Daarna moest ik een soort gel in mijn neus inademen. Dit zou een verdovende EN ook smerend effect hebben. Het is wel een vreemde gewaarwording om gel op te gaan snuiven, maar met een best inadem beweging zat het spul letterlijk overal op mijn gezicht. Maar gelukkig ook in mijn neus. Ik mocht op mijn linker zij gaan liggen en kreeg allemaal adviezen hoe ik het beste deze close encounter zou overleven.

En daar kwam ie dan. De arts die de scopie ging doen, stelde me gerust door te vertellen dat de gehele operatie niet langer dan 5 minuten ging duren. Een zwarte slang, met een vel wit lichtje bovenop, werd toen in mijn arme neusgat gepropt. Eerst was het nog een vreemd gevoel, maar naarmate hij bij mijn keelgat terecht kwam, werd het toch even onprettig. Dan krijg je kots neigingen natuurlijk. De aardige verpleegster bleef steeds aan de hoofdkant van het bed staan om mij gerust te stellen en adviezen te geven.. “goed doorslikken nu”.. Dus dat deed ik dan maar (had niet echt een keuze). Het zwaarste zat er toen op. De slang was in notime afgedaald tot in mijn maag en als de arts hem dan even stil hield, was het nog redelijk te doen ook. Maarja, soms moest de slang weer bewogen worden natuurlijk, en dat was nog steeds een knap irritant gevoel kan ik je verklappen.

Ik heb zelf niet naar het scherm gekeken (kon wel, maar ik was even afgeleid zeg maar), maar hoorde de arts wel opdrachten geven aan zijn collega’s. Bij het weghalen van de stukjes weefsel, heb ik slechts bij eentje echt gevoeld dat er in me “geknipt”werd, maar verder heb ik daar geen last van gehad.

Het goede nieuws kwam gelukkig al snel, de slang mocht er weer uit. Ik mocht mijn neus even snuiten om al die gel er uit te laten komen.D at bleef ik het uur na de scopie ook nog doen, want kennelijk had ik veel van dat spul opgesnoven. De rest van de dag had ik trouwens vaak het gevoel dat die slang nog in mijn keel zat. Ook had ik af en toe wel buikpijn en zo…. Maar de dag erna waren deze klachten al weer vertrokken.

Al met al zitten de 3 onderzoeken er nu op.. Ik heb binnenkort een afspraak met de Duitse dokter en dan zullen we de test resultaten bespreken. Maar daar kom ik wel weer eens op terug.

Mazzel

Een aandacht trekkende middag

Rachel en ik waren al een hele poos niet meer in de stad geweest. Het slechte weer, en onze overvolle agenda zorgde er steeds maar weer voor dat een bezoekje aan de gezellige binnenstad van Hoorn er maar steeds niet in zat.

Afgelopen zaterdag kwam daar gelukkig verandering in. Het weer begon eindelijk een keertje mee te werken, en de agenda was leeg, dus grepen we die mogelijkheid meteen aan. Nathalie ging mee natuurlijk, dus moesten we eerst even overleggen hoe we de (alweer) acht maanden oude dochter van ons mee gingen nemen. We besloten om de draagzak weer eens van zijn plek te halen. We gingen dus met de auto naar het transferium, en daarna ging papa de ruim acht kilo zware baby in de draagzak dragen. Dit ging overigens wel lekker hoor, maar na een poosje lopen begin je het wel te merken dat Nathalie GEEN klein babytje meer is (hahahaha).

De draagzak heeft daarin tegen wel erg veel voordelen. Dat hadden we namelijk al eens gemerkt toen Nathalie en ik boodschappen gingen doen en zij toen ook in die draagzak zat. We hadden namelijk deze keer ook weer veel bekijks. Eerst gingen we even lekker een terrasje pikken op de rode steen, en toen al werden er vele blikken naar ons babytje geworpen. Daarna, toen we bij de ijswinkel een ijsje gingen halen, werden we zelfs aangesproken door een aardige dame. Ze vond Nathalie wel zo’n lief babytje.

Toen we op de terug weg naar de auto aan het wandelen waren, viel Nathalie in de draagzak in slaap. We wisten dat als we haar weer in de maxicosie zouden leggen en daarna (bij thuiskomst) haar der weer uit zouden halen, dat ze dan niet lekker had kunnen slapen. Kortom, papa offerde zich op en stelde voor dat hij met de slapende baby naar huis ging wandelen. Dat is ongeveer een half uurtje, en dan kon Nathalie mooi even een tukkie doen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar een slapende baby in de draagzak schijnt nog liever te zijn (kennelijk), want we werden toen NOG MEER aangesproken. Papa en Nathalie stonden voor het stoplicht te wachten en toen kwam er een auto voorbij met allemaal zwaaiende mensen erin. Zij hadden Nathalie ook zien slapen natuurlijk. Eenmaal in de grote waal zelf, kwam ik zo’n gezellige Surinaams moedertje tegen en die begon meteen te lachen. Ze opperde dat dit wel een erg makkelijke manier van vervoeren was.

Al met al was het een geslaagde en aandachttrekkende middag geweest.

Mazzel

Main power is offline

Toen het ambulance personeel mijn collega aan het helpen waren toen ze een hersenbloeding kreeg, en ook toen Nathalie geboren werd, sloeg ik me er nog doorheen. Maar gister ging het licht toch echt even uit… Main power ging offline.

Ik was gister in het ziekenhuis voor een intake gesprek met een echt Duitse dokter (zal zijn naam niet vermelden). Ik was daar om nou maar eens uit te sluiten waar die duizeligheids problematiek, waar ik al jaren mee loop, vandaan komt. Ik weet dat het met eten in het algemeen te maken heeft , dus verwees mijn huisarts me door naar poli 17 van het ziekenhuis. Het is de bedoeling dat ze hier een onderzoek naar mijn maag en darmen gaan doen (waar ik namelijk ook wel vaak last van heb en ik vermoed een verband) . Naast het algemene intake gesprek, moest ik ook even naar poli 1 toe om wat bloed af te nemen. Niet echt een hobby van mij en ik ben daar al eens diverse keren “onwel” geworden (zeg maar).

Het was weer eens mega druk op poli 1.. Dat lijkt altijd wel zo te zijn, want toen ik daar met Rachel was (tijdens haar zwangerschap), was er ook nog maar net plek om te kunnen zitten. Ondanks dat, was ik toch vrij snel aan de beurt. Ik mocht al snel naar bloed afname kamer 11.. Het eerste wat me daar opviel was dat er GEEN mogelijk aanwezig was om even te gaan liggen. Normaal gesproken, bij de voorgaande keren dat ik op poli 1 was, was die mogelijkheid er wel en verklapte ik de dienst doende arts alvast dat ik daarop zou eindigen (wat dan ook elke keer gebeurde). Die mogelijkheid was er nu dus niet, en dat stelde mij niet gerust. Ik had de aardige dame, die waarschijnlijk de hele dag in armen zit te prikken, wel alvast gewaarschuwd dat dit na de tandarts op de tweede plek van minst favoriete hobby’s stond en dat ik dus wel eens onwel zou kunnen worden.

Ik besloot NIET te gaan kijken. Maar ja. Zo’n naald voel je altijd natuurlijk. Ik probeerde steeds maar weer aan leuke dingen te denken. Hoofdzakelijk aan ons poppetje Nathalie en over hoe trots we zijn dat ze zich al kan omdraaien (en ook al weer terug draaien). Maar het concentreren werd steeds moeilijker. Het beeld werd steeds donkerder en ik zag een groeiende aantal zwarte vlekken voor mijn ogen verschijnen. Ik besloot om het bij foto’s te houden. Ik probeerde dus foto’s (zoals mijn bureaublad op mijn werk) voor de geest te halen (waar Nathalie en Rachel natuurlijk opstaan). Zodoende hoefde ik me maar op 1 ding te consenteren. Maar ook dat plaatje werd steeds meer overschaduwd door de oprukkende zwarte vlekken.

RED ALERT.. main power is about to go offline.. “Verzin iets?” beval ik mezelf. Maar het was al te laat. Ik hoorde nog net mijn bril op de grond vallen en de arts hem oprapen. Een tel later kickte de backup generator in, want ik hoorde een tweede arts de kamer binnen wandelen. Die nam me mee naar een kamer waar ze WEL een ligstoel hadden. Daar kon ik dus weer bijkomen. Daarin heb ik zeker een minuut of 10 gezeten voordat alle symptomen (zoals tintelende handen en zo) weer verdwenen waren. Toen ik eenmaal weer buiten was, ben ik het eerst stuk naar huis (ik was op de fiets) gaan lopen. Ik vertrouwde het nog niet helemaal en was blij dat ik zo ie zo voor de fiets had gekozen. Met de auto had ik het gewoon niet gedurfd.

Mazzel