One to beam up

In de begin jaren dat Ramon en ik in de stad uitgingen, haalde ik hem altijd op. Zijn oudelijk huis lag namelijk op de weg richting het centrum van de stad. We gingen dan natuurlijk niet meteen weg. Nee, ik kwam altijd eerst even binnen om wat te kletsen en wat te drinken. We bespraken meestal toen al hoe onze week was verlopen. Bovendien had ik dan ook nogeven de kans om de hond Junior te zien. Ik ben gek op honden, en Junior was een goede vriend, die altijd wel even bij je kwam zitten.

Meestal gingen we op vrijdag avond uit. Ramons moeder zat dan wel eens naar de tv te kijken. Aanvankelijk lette ik daar niet op, maar het werd wel snel duidelijk dat het een SF serie was. Daarvan ben ik natuurlijk al vanaf kinds afaan in ge-intereseerd. De serie werd op een gegeven ogenblik niet meer op vrijdag avond uitgezonden, maar op zondagavond. De kans om hem nu ook te gaan volgen, pakte ik met beide handen aan. En nu, een slordige 14 jaar later, kan ik me geen leven zonder Star Trek meer voorstellen. Ja, de moeder van Ramon heeft mij aan de Star Trek koorst geholpen, en daar ben ik haar altijd dankbaar voor geweest.

Ik vertel dit verhaal in deze blogfile, omdat Ramon zijn moeder helaas vorige week aan kanker is overleden. Veel te vroeg dus, net als mijn oom en Rachel´s collega die deze week ook is overleden. Kortom 2007 is nou niet echt een jaar waar we met veel plezier aan terug zullen denken.

Vandaag was ik bij de kerkdienst waar we afscheid konden nemen van Ramons moeder. Toen ik voor de kist stond, moest ik onder andere terug denken aan die vrijdag avonden waar zij trouw voor de buis zat te kijken naar een steen goede serie. Ook moest ik terug denken dat zij vaak achter haar barretje in de huiskamer zat. Ze was spiritueel aangelegd, en geloofde wel in hemel en geesten en zo. Vandaar dat de tekst..´one to beam up´ in me opkwam..

Mazzel

20000ste

Ik heb het in de blogfiles wel eens eerder over het openstaande punten programma gehad, waar de helpdesk automatisering mee werkt. Ik heb er zelfs wel eens schermvoorbeelden van laten zien.... Ik ga het er weer over hebben, omdat het vandaag een historische dag is. Vandaag is namelijk de 20000 ste notering ingevoerd.



Het begon allemaal op 18 juli 2001. Jaren lang hadden de automatiserings helpdesk medewerkers 'gezeurd' voor een computer programma waarin ze de binnenkomende storingen konden noteren. Maar daar werd maar geen gehoor aan gegeven. Er kwam er uiteinderlijk wel eentje, maar die was zo vreselijk traag, dat die haast niet in de praktijk te gebruiken was. Daarna bleef het weer stil. Op een gegeven ogenblik heb ik toen zelf maar besloten om een programma te maken. Mijn programmeer kennis was in 2001 nog lang niet ver gevorderd, maar daar lag dan natuurlijk ook een uitdaging. Van elk programma dat je maakt, leer je namelijk ook weer.
Het openstaande punten programma 1.0 was na een paar dagen programmeren af. Het leuke van deze versie was het smile-tje. Hoe drukker het op een dag werd, hoe droeviger hij keek. Het was even wennen om een computer programma te gebruiken inplaats van 'de bijbel'. De notitie boekjes die we gebruikte om telefoontjes in op te schrijven werden door de medewerkers bijbels genoemd, omdat daar namelijk alles instond. Ik vond het altijd al een rare vergelijking, maar die benaming was in de loop der jaren nou eenmaal ingeburgerd. Het 'ketterse' computer programma werkte goed, maar was al snel toe aan een update. Mijn algemene foxpro kennis ontwikkelde zich in die tijd snel, en zodoende werd het openstaande punten programma 2.0 gemaakt. Deze was nog wat gebruiksvriendelijker dan de eerste versie. Smile-tje werd wel met pentioen gestuurd, maar dat vond hij vast niet erg. Na 2.0 kwam er nog een update naar 2.1 die ook multi user werd. Zodoende konden alle medewerkers van de automatiserings helpdesk in 1 database werken. Er zijn nog veel meer aanpassingen gemaakt in de loop der jaren. Zo is er een compleet plannings scherm in gebakken.

De kracht van het programma ligt nu in de grote database (van bijna 6 jaar). Vaak komen er collega's die vragen hebben over hoe iets gegaan is bij klanten. Vaak gaat het dan over situaties die maanden geleden zich hebben afgespeeld. Dat kan je dan natuurlijk niet meer herinneren. Maar aangezien alles wordt genoteerd, is het zo terug te vinden....

Het nut van het programma is dus ondertussen wel bewezen. Dus ik zal haast zeggen... op naar de 30000...
Mazzel

Vier records op rij

Ik sloot de laatste run van 8 kilometer af met twee nieuwe records, en daar ben ik deze nieuwe run ook mee begonnen. Vier records op rij dus. Het viertal begon dus met een record op de 500 meter (in 8:43) en de 3000 meter (in 55:00). Daar kwam deze run een record op de 250 meter (in 4:10, wat 1 meter per seconde betekend) en (weer) de 500 meter (in 8:39) bij.

Het lijkt er naar uit te zien dat de zwemdip, die na Sonja Bakker kwam, nu helemaal weg is. Ik heb nog slechts 2 afstanden over waarvan de records nog stevig staan. Namelijk de 750 meter (in 13:13) en natuurlijk de 1 kilometer (in 17:40). Ik hoop natuurlijk dat die een dezer weken ook gaan sneuvelen, maar dat zullen we dan wel zien. De 750 meter ging in deze 8 kilometer run erg slecht. Tja, ik moest deze afstand als laatst zwemmen, en ik had me toen al helemaal leeg gezwommen op de 2 nieuwe records op de 250 en 500 meter. Een knappe 750 meter zat er helemaal niet meer in, want mijn armen wogen als lood. De 1 kilometer ging trouwens wel goed. Een evenaring van de snelste tijd sinds dat Mark is verhuist noem ik een goede tijd. Het leek er eventjes op dat ik onder de 17:50 zou kunnen eindigen, maar de koek was na 30 baantjes wel op. Met de 17:53 ben ik dik tevreden. Wetend dat mijn pr slechts 13 secondes verwijderd is. Als er eventjes een topavondje tussen zit, moet dat gat te dichten kunnen zijn.

Vanmiddag heb ik de 3 kilometer gezwommen. Ik zat in het begin van deze week natuurlijk in Antwerpen. Daarom wilde ik eigenlijk donderdag avond gaan zwemmen, maar toen kwam ik te laat thuis omdat het uitliep bij een klant. Vandaag moest ik weer naar de Paradontoloog, en had daarom een atv dag opgenomen. In de middag is er ook baantjes zwemmen, dus die kans heb ik aangegrepen. De enigste 2 keer dat Mark en ik overdag hebben gezwommen vielen doen erg tegen. De eerste keer was toen wel te begrijpen omdat Mark die dag ervoor te bloed prikken was geweest. Maar er is eigenlijk geen geldige reden waarom het die 2de keer zo slecht ging. Deze gedachte ging wel door mijn hoofd toen ik vanmiddag begon aan de 120 baantjes tellende afstand. Ik probeerde zo lang mogelijk op het gemiddelde record schema te vertrekken, maar had al snel door dat dit veel te veel energie koste. Bij baantje 20 wist ik dit al niet meer vol te houden, en dan moet je er dus nog 100!!!! Toch bleef de achterstand op mijn pr een hele tijd niet al te groot. Na 2 kilometer was het gat nog maar 18 secondes. Maar daarna zakte het schema als een pudding in elkaar. Uiteinderlijk zette ik 55:49 op de klok neer. Dat is onder de 'tevreden' grens van 56 minuten, maar eigenlijk vind ik dat die grens tegenwoordig op 55:30 moet staan. Helemaal tevreden ben ik dus niet, en misschien komt dit dus door de misterie van overdag (en op een vrije dag) zwemmen. Misschien geeft de stress van een dag hard werken op de helpdesk een energie stoot als ik dan het water weer zie... Wie zal het zeggen..

Mazzel.

City Inn Hotel

Het lijkt wel dat ik elke maand voor mijn werk wel in Antwerpen zit. Nou, de laatste tijd is dat ook zo. Laatst natuurlijk omdat het D-Team moest ingrijpen, en deze week moest ik er zijn omdat ik weer eens een cursus moest volgen.

Een cursus volgen is eigenlijk wel relaxed werken. Je bent maar met een ding bezig, terwijl ik op de helpdesk wel met 3 dingen tegelijkertijd bezig kan zijn. Bovendien krijg je als gast altijd van die heerlijke broodjes in de pauze. Je wordt dus goed verzorgt als gast van ons Antwerpse filiaal. Na de cursus gaan we meestal gezamelijk eten in de binnenstad. Afgelopen maandag aten we in een Argentijns restaurant. Ik wist dat je bij de Argentijn altijd goed kan eten, dus ik stemde daarop toen we gingen overleggen wat we gingen doen. Na het eten zijn we terug gegaan naar ons hotel, waar we dan altijd een borreltje drinken aan de bar.

Als ik voor meerdere dagen in Antwerpen moet blijven, wordt er altijd een kamer geboekt in het City Inn hotel. Daar kom ik nu al 5 jaar, en ik moet even kwijt dat het een goed hotel is. Het mist alleen een zwembad, maarja, ik kan niet alles hebben natuurlijk. De eerste keer dat ik daar heen ging was op de dag dat Pim Fortuin werd vermoord. In de auto richting het hotel hoorde mijn collega en ik dat hij was omgekomen. Aangezien ik al zovaak in het hotel ben geweest, heb ik ook al veel kamers van binnen gezien. Wat vrij snel opvalt, is dat er bijna geen een kamer het zelfde is. De layout is elke keer weer anders, maar dat maakt het ook wel weer spannend. Beneden bij de receptie hebben ze altijd een grote schaal met snoepjes staan, en dat is natuurlijk de kat op het spek binden. Ik ben namelijk een enorme snoepert, en als ik er voorbij loop, is het heel moeilijk voor mij om er niet een graai uit te halen.

Kortom, een mooi hotel om te verblijven als je hard gewerkt hebt.
Mazzel

Der untergang

Rond 5 mei worden er natuurlijk weer veel films vertoont die over de oorlog gaan. Ik heb er de laatste paar dagen 2 goeie van gezien, en ik ga het over eentje hebben in een blogfile.

De oorlog boeit mij eigenlijk al van kinds af aan. Ik volgde vroeger al veel documantaires daarover. Ik vind het vooral bijzonder hoe mensen zo in staat zijn geweest om zulke vreselijke dingen te doen. Door dus simpel weg achter een idioot aan te wandelen en voor een systeem te gaan moorden. Ik had begrepen dat de film een beetje omstreden was, omdat het sympatie voor Hitler zou kunnen kweken, maar dat vond ik eigenlijk helemaal niet het geval. Ik was er misschien wel een beetje bang voor, maar dat is gelukkig niet gebeurd.

Het verhaal gaat over de laatste 10 dagen van zijn leven. Het werd voor Hitler en zijn directe omgeving steeds maar meer duidelijker dat het einde eraan kwam. De meeste hadden natuurlijk veel op hun kerfstok en pleegde daarom zelfmoord. Bij vergaderingen die over de strijd gingen, werd steeds meer duidelijk dat hij het helemaal niet meer helder zag. Hij had het over troepen die niet (meer) bestonden. De generaals zagen dat het fout ging, maar durfde Hitler niet tegen te spreken als zij een andere mening hadden. De totale machteloosheid werd dus duidelijk verwoord in deze film. Uiteinderlijk pleegd hij zelf ook zelfmoord, en is de chaos pas kompleet. Daarna ging het verhaal hoofdzakerlijk over hoe het met de rest van het personeel in de bunker verder ging. De meeste plegen zelfmoord, en een aantal proberen te ontsnappen.

Kortom, en erg interesante film over zo'n zwarte bladzijde in de geschiedenis van de mensheid.
Mazzel.