Water

Water…. Normaal gesproken ben ik er gek op.. Maar er zijn natuurlijk uitzonderingen te bedenken. Zo kan ik me nog herinneren dat een paar weken geleden, ik net wou beginnen met koken. Rachel en ik hadden weer een dag hard gewerkt, en waren toe aan een lekkere maaltijd. Echter, toen ik de kraan uitdeed nadat ik net de aardappeltjes had afgespoeld, hoorde we een vreemd lawaai van onder de gootsteen vandaan komen. We deden het keuken kastje open en zagen toen een enorme waterstraal van onder de gootsteen vandaan komen. Rachel holde naar boven om een emmer te halen, maar bij de tijd dat zij beneden was, liep het water al onder het keukenblok vandaan. Niet lang daarna liep het water in rivier vorm richting de huiskamer. Bij die tijd brak er lichtelijk paniek uit, maar we waren nog wel zo slim geweest om de hoofdkraan dicht te draaien. Maar ja, bij de tijd dat we die helemaal dicht hadden gedraaid, moesten wij onze zwem diploma’s er dus bij gaan halen.

Achteraf is ons verteld dat als je water leiding springt, er maar liefs 16 liter water per minuut uit kan komen. Dat verklaart dus hoe vreselijk snel de ramp zich had voltrokken. Rachel en ik waren kansloos tegen al dat water. De eerste handdoek die we op de grond neer legde, verzoop meteen. Het leek onbegonnen werk om al dat water op te ruimen. Tot overmaat van ramp kwamen de beneden buren ook nog even vertellen dat het water bij hun langs de muren naar beneden kwam lopen. Kortom de omvang van de ramp werd toen pas echt duidelijk.

Er zat niets anders op dan de verzekering te bellen. Gelukkig regelde die een mannetje die de waterschade kwam opnemen. De hele laminaat vloer moest eruit gehaald worden. Een week daarna kwam er al een mannetje langs die de vloer vakkundig kwam verwijderen. Echter was onze beton vloer veels te nat om meteen een nieuwe vloer neer te leggen. De oplossing : een beton droger die een behoorlijke kabaal maakte, en een week lang, dag en nacht, heeft aangestaan. Naast dat het kreng dus enorm veel geluid maakte, werd het ook bloedheet in huis. We mochten geen ramen en deuren openzetten omdat anders de effectiviteit van de machine zou afnemen. Er zat, na die week, nog een kans in dat ie nog een week zou blijven staan. Daar waren Rachel en ik dus vreselijk bang voor. Je kunt je misschien voorstellen hoe blij we waren dat het mannetje kwam vertellen dat ie weer mee mocht. Hij was echter in zijn eentje, en daarom werd de beton droger pas een paar dagen later opgehaald. Gelukkig dat die meneer dat er bij had verteld, want ik zou de machine zo van het balkon hebben geflikkerd. Maar eerlijk is eerlijk. It did the job very well..

Afgelopen vrijdag kwam de laminaat man weer langs om de vloer er weer in te leggen. Hij had voor de zekerheid twee dagen uitgetrokken voor zijn klusje, en dat bleek een goed idee geweest te zijn. Hij was namelijk na die eerste dag nog maar op de helft. Gister, heeft hij de rest er in gelegd, al is hij nog niet klaar met al het plint werk in de gang. Daarvoor komt hij nog een keertje terug.

Mazzel

Je kunt ook TE ver gaan

Ik ga het toch weer even over het zwemmen hebben. Dit keer niet omdat ik een extreem scherp record heb gezwommen of zo. Of dat ik een tweede record van Mark heb afgepakt. Nee, dit keer heb ik zelfs wat negatief nieuws te melden. Maar maak je geen zorgen, het zwembad is niet lek of zo. De virtuele reis zal evengoed worden voortgezet.

Laat ik maar gewoon vertellen wat er gebeurd is. Een week geleden ging ik weer met frisse moed richting het zwembad. In mijn achterhoofd hield ik rekening met een persoonlijk record op de 1000 meter. Het ging de laatste tijd zo lekker, dat ik het zeker wou proberen om zo hard mogelijk te gaan. Het lukte overigens niet, ik kwam ongeveer 11 secondes te kort. De overige afstanden heb ik me ook flink uitgesloofd. Ondanks dat ik dus in totaal twee en een halve kilometer flink had gebeuld, deed ik daarna toch nog even mee met een wedstrijdje borstcrawl. Je bouwt vanzelf een band op met je mede zwemmers, en het leek ons wel gaaf om een keertje tegen elkaar te gaan zwemmen.

Tijdens de krachts explosie zelf, had ik niet door dat ik eigenlijk te moe was van die 2,5 kilometer. Pas toen ik bij de kant aantikte, besefte ik me dat ik veels te ver was gegaan. Het lukte me nog om richting de kant ze zwemmen en heb daar de eerste 10 minuten gezeten. Daarna, dacht ik er wel weer te zijn, en ben naar huis gegaan. Tot zover was er eigenlijk niets aan de hand, maar die nacht werd ik wakker omdat ik zo vreselijk duizelig werd. Nog geen tien minuten later zat ik rechtop in mijn bed te shaken. Het leek wel alsof ik in de stoel van de paradontoloog zat. Ruim een kwartier later ging dat pas weer over. Rachel en ik zijn ons dood geschrokken, maar uiteindelijk is alles goed afgelopen.

De dag erna werd het tijd om mijn zwem planning grondig aan te passen. Voortaan mag ik (van mezelf) maar 1 afstand per avond helemaal voluit gaan. De overige afstanden worden dus ondergeschikt gemaakt. Afgelopen maandag heb ik me expres ingehouden. De schrik zat er natuurlijk nog goed in. Maar de shake aanval heeft zich niet meer laten zien. Gelukkig maar… laten we hopen dat dit zo blijft…

Mazzel

Traffic jam Bridge

Vandaag de dag is er geen wereld meer denkbaar zonder de invloed van software gigant Microsoft. Veruit de meeste computers op de gehele planeet zijn voorzien van hun besturings systeem Windows. Dat houdt niet in dat Windows helemaal geen concurrenten heeft. Vooral Apple maakt het Microsoft nog wel eens moeilijk. De Apple gebruiker is trouwens meestal een trouwe gebruiker, die erg trots is op zijn computer. Ze zullen altijd beweren dat hun Apple vet veel beter is. Nee, hun Apple is natuurlijk perfect…..

Toch kan ik me nog een voorval herinneren waarbij er iets niet helemaal goed verliep. Ruim 11 jaar geleden rolde er 40.000 Apple laptops van de lopende band af, die niet helemaal goed in elkaar zaten. Er kwamen diverse klachten binnen, zoals schermen die het niet goed deden en muisknoppen die waren afgebroken. Apple besloot om alle 40.000 stuks te laten repareren en huurde daarvoor een bedrijf in. (zie ook : http://en.wikipedia.org/wiki/PowerBook_5300 ). In die periode was ik, net als een collega van me, net ontslagen bij een computer shop. Het ging volgens de baas zo slecht met de winkel, zodat die vandaag de dag (elf jaar later) dus nog steeds bestaat. Kortom, we werden gewoon te duur, en zijn er uit gewerkt. Via via zijn we toen samen bij het bedrijf terecht gekomen die deze partij laptops ging repareren. Het was gewoon productie werk, maar dat maakte mij niet zoveel uit. De sfeer was er altijd goed, en ik heb er uit eindelijk nog goede vrienden aan over gehouden ook.

Het enige wat vervelend was aan deze baan was de locatie. Het was namelijk in Hoofddorp, en dat betekende dat ik elke dag in de file stond. Ik kon in het begin moeilijk in schatten hoe laat ik met de auto moest vertrekken om toch op tijd te komen. Op een gegeven ogenblik had ik dit natuurlijk wel door. Maar toch, als de file al begon voor de laatste brug over de A7, dan wist ik dat ik niet op tijd zou komen. Vandaar dat ik die brug destijds de naam: Traffic jam Bridge heb gegeven.

Mazzel

kadootjes van de klanten

Als je in de buitendienst werkt, dan krijg je zo nu en dan van de klant wel eens wat spullen mee naar huis. Ik wil niet beweren dat dit vaak het geval is hoor. Na een aantal jaren te hebben mee gedraaid, weet je van wie je soms een tas vol met voedsel mee naar huis krijgt, en van wie niet. Tot nu toe stond een bepaalde klant (zal zijn naam niet noemen) op de nummer 1 plaats qua gulheid. En je raad het al, deze week moest er een van de Jeroenen naar hem toe omdat hij een probleem met zijn computer had. Zowat hebben we moeten pokeren wie deze taak op zich zou nemen, maar daar zijn we toch op een normale manier uit gekomen. De hoeveelheid (fruit en groenten in dit geval) was normaal zo groot, dat ik het toch wel onder mijn mede helpdesk en service desk collega’s zou verdelen.

De klus zelf zou niet zo ingewikkeld moeten zijn. Ik had verwacht dit binnen een half uurtje te klaren, maar dat viel een beetje tegen. Het leek er naar uit te zien dat ik toch nog hard moest knokken voor al dat heerlijke fruit. Nou kon je trouwens nauwelijks zweten in die hal, want die werd kunstmatig koud gehouden zodat het fruit natuurlijk langer vers blijft. Mijn taak die middag was om een computer programma van een oudere pc, overzetten op een nieuwe. Maar die nieuwe kreeg ik niet een twee drie aan de praat. Er zat een nieuw type grafische kaart in, die niet wilde samen werken met de al aanwezige monitor. Die kaart heb ik dus uiteindelijk uit de computer moeten halen, en toen pas kreeg ik beeld. Daarna was het dus een fluitje van en cent, en kon de nieuwe computer zonder problemen de taken van zijn voorganger overnemen.

De klant was hartstikke blij, want het werken met die oude pc ging zowat niet meer. Hij wist me te vertellen dat die 2 a 3 keer per dag hing, dus kan ik me voorstellen dat je daar gek van wordt. Na het invullen van de werkbon nam ik afscheid van de klant, die me (zoals ik had verwacht) niet alleen naar huis liet gaan. Nee, hij had nog een kist vol met groente en fruit voor me klaar staan. Die woog zo veel, dan ik dus moeite had om hem in de auto te krijgen. Zo veel had ik tot nu toe nog nooit gekregen. Veruit een record dus. Mijn collega’s moesten enorm lachen toen ze mij zagen stuntelen met die kist. Daarna kon het uitdelen gebeuren. Naast dat het extreem veel was, was het ook vrij goed gevarieerd. Iedereen had wat mee naar huis genomen, en toch was daarna de bodem nog niet in zicht. De rest hebben we in een fruit mand gedaan. Dus wie er dan trek heeft in een appel, of een sinaasappel (bijvoorbeeld), kan dan naar hartelust in die mand graaien.

Mazzel

19

Ik zat laatst met Rachel in de auto toen we net bij een juwelier waren geweest. We waren namelijk even lekker op trouwringen jacht geweest. De radio stond op Veronica en toen we de straat uitreden begon er net weer een nieuw liedje. Het ging over de Vietnam oorlog, en dat de jongens die daarin vochten meestal niet ouder waren dan 19. Volgens het liedje waren de soldaten die in de tweede wereld oorlog vochten, ongeveer 25 jaar oud.

Tijdens het luisteren moest ik terug denken aan een schoolreisje naar Engeland. Op de terug reis (op de boot) zat ik naast een oude man. Achter me zaten wat klasgenoten die (zoals gewoonlijk) flink zaten te klieren. Maar ja, dat zal waarschijnlijk wel aan de leeftijd hebben gelegen. De oude man begon op een gegeven ogenblik tegen me te praten. Het bleek een Engelsman te zijn, en hij vertelde me dat hij mijn generatie wel kon vergeven, maar dat hij onze ouders en grootouders zeker niet kon vergeven. Even was ik kompleet verbaast, maar al snel had ik door dat hij aannam dat ik een Duitser was. Dat was best logisch, want de twee talen lijken natuurlijk best veel op elkaar. Ik vertelde hem dat ik geen Duitser, maar een Nederlander was. Hij bood zijn excuses meteen aan, en ik kon zien dat hij zich een beetje schaamde. Maar het ijs was daarna toch eigenlijk wel gebroken. Hij vertelde me dat hij op weg was naar een herdenkings plechtigheid in België. Daarna begon hij te vertellen over zijn belevenissen in de oorlog. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in de tweede wereld oorlog, en volgde daar destijds veel documentaires over. Hij vertelde ook dat hij bij de slag om Arnhem had gevochten. Ik wist daar dus ook wel het een en ander over. Ik kon merken dat de man het leuk vond dat ik daar in geïnteresseerd was. Zeker ook omdat ik daar natuurlijk veel vragen over had.

We hadden het ook nog even over de Vietnam oorlog (vanwege dat liedje). Ik wilde namelijk ook wel even weten of de bewering over die gemiddelde leeftijd van 25 wel klopte. Hij gaf als antwoord dat de soldaten aan het einde van de oorlog wel 25 waren. Maar aan het begin waren ze toch wel degelijk 19, net zoals in de Vietnam oorlog.

Mazzel