Complot theorieën. Er bestaan er erg veel van. Zo zouden bijvoorbeeld de Twin Towers zo loodrecht naar beneden in elkaar zijn gezakt omdat de Amerikaanse geheime dienst dynamiet zou hebben gebruikt. Nog zo’n voorbeeld is dat de Amerikanen het bewijs voor het bestaan van buitenaards leven geheim willen houden. Maar de meest indrukwekkende complot theorie is die toch wel die van de Moon Hoax. Er zijn mensen die beweren dat de Apollo maan missies in de jaren 60 nooit hebben plaats gevonden. Dat al die beelden van astronauten die op de maan rondhuppelden, in een studio zijn opgenomen.
Tja, wat moet je als leek daarvan zeggen? Op Youtube heb ik de filmpjes ook gezien, waarop het bewijs van een hoax te zien zou zijn. Het zegt natuurlijk helemaal niets. Ik ben er zelf niet bij geweest toen de Apollo missies er waren. Dat kon ook niet, want ik was toen nog een klein beetje niet geboren. Maar de vraag hoe het mogelijk is dat de Amerikanen zonder de hulp van bijvoorbeeld de micro processor, zoiets groots als een maanlanding konden bewerkstellen, kwam bij mij toch ook wel eens boven dwarrelen. De micro processor is pas in 1978 uit gevonden. Dat is negen jaar na de eerste maanlanding. Voor als nog bleef ik van mening dat de maanlandingen wel degelijk plaats hebben gevonden. Om zoiets groots als de Apollo missies te faken, zou je simpel weg te veel mensen voor nodig hebben. En de kans dat er dan eentje zijn mond voorbij praat, is dan natuurlijk erg groot. Bovendien komt natuurlijk ooit de situatie dat we terug gaan naar de maan. Als er dus een hoax zou zijn, komt de waarheid natuurlijk ooit boven water.
Blijkbaar is de aanhoudendheid van de hoax zodanig groot dat zelfs The Mythbusters van Discovery Channel zich er mee hebben bemoeid. Ik had dit al in een voorstukje ooit op tv gezien, maar de werkelijke maan aflevering zelf nog niet. Totdat ik weer eens achter de pc zat, en de term ‘Mythbusters Moon’ in typte. Tot mijn verbazing, stond de aflevering gewoon al op Youtube. Je kunt je misschien voorstellen dat ik het niet kon laten om daar meteen naar te gaan kijken. Adam en Jamie hebben meerdere Moon Hoax bevindingen getest. Zo zouden foto’s van de astronauten aangeven dat er extra verlichting zou zijn gebruikt. Ook zou Nasa de filmbeelden hebben vertraagd om het zwaarte kracht verschil (slechts een zesde als hier op Aarde) na te bootsen. Een voor een werden de bevindingen van tafel geveegd. Het mag duidelijk zijn dat de Mythbusters dus absoluut niet in de hoax geloofden. Mocht je nieuwsgierig zijn geworden. Klik dan even op de linkjes hieronder.
http://www.youtube.com/watch?v=XAcXBT-GZCo
http://www.youtube.com/watch?v=5taIxlNA_Lw&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=uE4w2MIYhC4&feature=related
Alle punten die ze hebben getest, werden dus door de Mythbusters ontkracht. Kortom, We went to the moon…..
Toch?
Mazzel
28 september 2008
20 september 2008
Chaos
Toen Rachel en ik weer terug in Nederland waren, hadden we allebei nog 1 weekje vrij. In die week sprak ik mijn collega Jeroen nog even op Msn. Hij wist me te vertellen dat het vrij druk was op de helpdesk, en dat hij haast niet kon wachten op mijn terugkomst.
De zondag voordat ik ging werken, heb ik mezelf nog aangemeld bij de Paintball vereniging. Ik had al een flinke tijd niet meer gespeeld, en daarom leek het me wel weer eens leuk om dat te gaan doen. Daarna ben ik nog met Ramon even de stad in geweest, zoals we dat vrijwel elke zondag bijna wel doen. Ik had niet echt het idee dat ik tegen de komende werkweek opzag. Nee, ik had er zelfs wel weer zin in. Gezellig met mijn collega’s babbelen en zo. Jeroen zijn waarschuwing dat het druk was, liet ik even links liggen. Met zijn twee-en moeten we er toch wel uit kunnen komen.
Mijn collega’s feliciteerden me natuurlijk, en vonden vooral de openingsdans erg gaaf. Bijna alle collega’s hadden die gezien. Dit kwam omdat ik via Msn de youtube link aan Jeroen had gegeven. Dat nieuws ging dus als een lopend vuurtje door het bedrijf heen. Hoe dan ook, het werken kon weer beginnen. En waar collega Jeroen al voor vreesde kwam uit. Weer een drukke werkweek dus. September staat normaal gesproken niet echt bekend als drukke maand of zo. Maar dat was deze week helemaal niet te merken. Om half twee op de donderdag middag maakte we al de 110ste storing aan. Dat betekende toen al dat het de drukste week aller tijden was, terwijl we de rest van die middag, en de gehele vrijdag nog moesten werken. Kortom, het was gewoon pandemonium. Complete chaos heerste op de helpdesk. Het werd ook nog eens moeilijker gemaakt met de komst van de nieuwe release versie van het België pakket Windigi. Daarvoor moet ik dus in oktober een twee daagse cursus gaan geven in Antwerpen. Daarvoor voorbereiden lukte deze week dus in zijn geheel niet. En met het zien van de planning van volgende week, kan ik nu al voorspellen dat het dan ook niet gaat lukken. Zeker niet als de telefoon ook zo vaak gaat als deze week.
Toen ik maandag terug kwam van mijn werk, plofte ik dus op de bank neer. Ik was in een klap mijn ‘zin’ in deze werkweek kwijt. Die maandag was het maar liefs de achtste drukste dag aller tijden. Toen ik die avond op mijn bedje lag, moest ik toch even terug denken aan onze tijd op Kreta. Vanaf ons balkon kon je daar in de avond zo mooi naar de Grote Beer kijken. Vanuit mijn eigen bedje kan ik ook de Grote Beer bekijken hoor. Maar dan naar de Glow in de Dark versie. Ook mooi, maar toch iets minder mooi dan in het echt.
Mazzel
De zondag voordat ik ging werken, heb ik mezelf nog aangemeld bij de Paintball vereniging. Ik had al een flinke tijd niet meer gespeeld, en daarom leek het me wel weer eens leuk om dat te gaan doen. Daarna ben ik nog met Ramon even de stad in geweest, zoals we dat vrijwel elke zondag bijna wel doen. Ik had niet echt het idee dat ik tegen de komende werkweek opzag. Nee, ik had er zelfs wel weer zin in. Gezellig met mijn collega’s babbelen en zo. Jeroen zijn waarschuwing dat het druk was, liet ik even links liggen. Met zijn twee-en moeten we er toch wel uit kunnen komen.
Mijn collega’s feliciteerden me natuurlijk, en vonden vooral de openingsdans erg gaaf. Bijna alle collega’s hadden die gezien. Dit kwam omdat ik via Msn de youtube link aan Jeroen had gegeven. Dat nieuws ging dus als een lopend vuurtje door het bedrijf heen. Hoe dan ook, het werken kon weer beginnen. En waar collega Jeroen al voor vreesde kwam uit. Weer een drukke werkweek dus. September staat normaal gesproken niet echt bekend als drukke maand of zo. Maar dat was deze week helemaal niet te merken. Om half twee op de donderdag middag maakte we al de 110ste storing aan. Dat betekende toen al dat het de drukste week aller tijden was, terwijl we de rest van die middag, en de gehele vrijdag nog moesten werken. Kortom, het was gewoon pandemonium. Complete chaos heerste op de helpdesk. Het werd ook nog eens moeilijker gemaakt met de komst van de nieuwe release versie van het België pakket Windigi. Daarvoor moet ik dus in oktober een twee daagse cursus gaan geven in Antwerpen. Daarvoor voorbereiden lukte deze week dus in zijn geheel niet. En met het zien van de planning van volgende week, kan ik nu al voorspellen dat het dan ook niet gaat lukken. Zeker niet als de telefoon ook zo vaak gaat als deze week.
Toen ik maandag terug kwam van mijn werk, plofte ik dus op de bank neer. Ik was in een klap mijn ‘zin’ in deze werkweek kwijt. Die maandag was het maar liefs de achtste drukste dag aller tijden. Toen ik die avond op mijn bedje lag, moest ik toch even terug denken aan onze tijd op Kreta. Vanaf ons balkon kon je daar in de avond zo mooi naar de Grote Beer kijken. Vanuit mijn eigen bedje kan ik ook de Grote Beer bekijken hoor. Maar dan naar de Glow in de Dark versie. Ook mooi, maar toch iets minder mooi dan in het echt.
Mazzel
17 september 2008
Fleur
Het hele jaar was het de vraag of mijn zus op onze bruiloft kon komen. Ze was namelijk rond die datum uitgerekend, en zodoende moest ze begin dit jaar al afzien voor de rol van mede ceremonie meester.
De meningen over de haalbaarheid van haar komst, liepen behoorlijk uiteen. Volgens de ene was het vrijwel onmogelijk, en weer een ander vertelde dat ze zelf met weeën en al op de bruiloft zou kunnen verschijnen. Pas op de bruiloft dag zelf, kreeg ik haar uiteindelijke beslissing te horen. Terwijl ik op de komst van de fotograaf zat te wachten, kreeg ik te horen dat ze onderweg was vanuit het verre oosten (de achterhoek). Toen we dus in Hauwert door de haag van vrienden en familieleden liepen, stond ze daar met haar vriend dus keurig tussen. Gelukkig maar, want dat was natuurlijk erg gaaf. Maar als ze niet had kunnen komen, hadden Rachel en ik het natuurlijk ook begrepen.
Drie dagen na de bruiloft zijn we dus vertrokken voor onze huwelijksreis naar Kreta. We waren er van overtuigd dat de kleine dan wel ter wereld zou komen als we onder de brandende zon zouden zitten. We hadden onze mobiele telefoons natuurlijk meegenomen en na elke excursie keken we daar natuurlijk op of er al nieuws was. Maar de dagen passeerde zonder dat er echt wat te melden was. Toen we weer werden opgehaald van het vliegveld, kregen we te horen dat de weeën pas begonnen waren. We hadden ongeveer zeven uurtjes weer in ons eigen bed geslapen toen ik beneden een van onze mobiele telefoons hoorde. Het was mijn zus, en ik heb haar dus ook meteen terug gebeld. Ze wist ons te vertellen dat om een uur of vijf in de ochtend haar dochter Fleur was geboren. De kleine had dus niet alleen de bruiloft keurig afgewacht, maar ook op onze terugkomst van het warme eiland.
Aangezien wij die week nog vrij waren, konden we de kleine die middag meteen bezoeken. Met zijn vieren zijn we in de auto gestapt en naar het ziekenhuis in Deventer gereden. Met zijn vieren bedoel ik dat naast Rachel en ik, mijn moeder en Bram ook meegingen. Deventer is natuurlijk aardig ver weg, maar dat hadden we er natuurlijk graag voor over. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, konden we de kleine volop bewonderen. We hebben natuurlijk foto’s gemaakt, en met mijn zus over de bevalling gebabbeld.
We zijn uren lang in het ziekenhuis gebleven en zijn daarna nog even haar het ouderlijk huis van haar vriend geweest. We wilden zijn ouders natuurlijk ook met de komst van Fleur feliciteren. Bovendien konden we dan ook even kijken hoever ze met het bouwen van hun nieuwe huis zijn. Mijn zus en haar vriend Martin laten namelijk een nieuw huis bouwen naast dat van zijn ouders.
Na een drukke dag, gingen we weer richting het westen. We hadden nog niet gegeten en daarom hebben we nog even een Mac overvallen. Met het wegwerken van een big mac, begon ik te pas echt te beseffen dat ik de ere titel van Oom heb gekregen.
Mazzel
De meningen over de haalbaarheid van haar komst, liepen behoorlijk uiteen. Volgens de ene was het vrijwel onmogelijk, en weer een ander vertelde dat ze zelf met weeën en al op de bruiloft zou kunnen verschijnen. Pas op de bruiloft dag zelf, kreeg ik haar uiteindelijke beslissing te horen. Terwijl ik op de komst van de fotograaf zat te wachten, kreeg ik te horen dat ze onderweg was vanuit het verre oosten (de achterhoek). Toen we dus in Hauwert door de haag van vrienden en familieleden liepen, stond ze daar met haar vriend dus keurig tussen. Gelukkig maar, want dat was natuurlijk erg gaaf. Maar als ze niet had kunnen komen, hadden Rachel en ik het natuurlijk ook begrepen.
Drie dagen na de bruiloft zijn we dus vertrokken voor onze huwelijksreis naar Kreta. We waren er van overtuigd dat de kleine dan wel ter wereld zou komen als we onder de brandende zon zouden zitten. We hadden onze mobiele telefoons natuurlijk meegenomen en na elke excursie keken we daar natuurlijk op of er al nieuws was. Maar de dagen passeerde zonder dat er echt wat te melden was. Toen we weer werden opgehaald van het vliegveld, kregen we te horen dat de weeën pas begonnen waren. We hadden ongeveer zeven uurtjes weer in ons eigen bed geslapen toen ik beneden een van onze mobiele telefoons hoorde. Het was mijn zus, en ik heb haar dus ook meteen terug gebeld. Ze wist ons te vertellen dat om een uur of vijf in de ochtend haar dochter Fleur was geboren. De kleine had dus niet alleen de bruiloft keurig afgewacht, maar ook op onze terugkomst van het warme eiland.
Aangezien wij die week nog vrij waren, konden we de kleine die middag meteen bezoeken. Met zijn vieren zijn we in de auto gestapt en naar het ziekenhuis in Deventer gereden. Met zijn vieren bedoel ik dat naast Rachel en ik, mijn moeder en Bram ook meegingen. Deventer is natuurlijk aardig ver weg, maar dat hadden we er natuurlijk graag voor over. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, konden we de kleine volop bewonderen. We hebben natuurlijk foto’s gemaakt, en met mijn zus over de bevalling gebabbeld.
We zijn uren lang in het ziekenhuis gebleven en zijn daarna nog even haar het ouderlijk huis van haar vriend geweest. We wilden zijn ouders natuurlijk ook met de komst van Fleur feliciteren. Bovendien konden we dan ook even kijken hoever ze met het bouwen van hun nieuwe huis zijn. Mijn zus en haar vriend Martin laten namelijk een nieuw huis bouwen naast dat van zijn ouders.
Na een drukke dag, gingen we weer richting het westen. We hadden nog niet gegeten en daarom hebben we nog even een Mac overvallen. Met het wegwerken van een big mac, begon ik te pas echt te beseffen dat ik de ere titel van Oom heb gekregen.
Mazzel
9 september 2008
De reis naar Kreta
Rachel en ik hebben besloten om van zowel de bruiloft, als de huwelijksreis een verslag te maken en deze op onze bruiloftsite neer te zetten. Rachel neemt de bruiloft onder de loep en ik de huwelijksreis. Beide verslagen zetten we ook op onze persoonlijke weblogs neer. Hieronder kan je dus het verhaal over Kreta lezen.
De huwelijksreis.
Het is alweer de zesde keer dat Rachel en ik samen op vakantie zijn geweest. Deze zesde keer kreeg dus de aparte titel van ‘Huwelijksreis’. Onze vakanties, in het algemeen, zijn trouwens in twee hoofdstukken in te delen. De eerste drie vakanties waren met de auto, en de laatste drie waren met het vliegtuig.
Rachels moeder was zo lief geweest om ons naar Schiphol te brengen. Zus Dorine ging voor de gezelligheid ook mee. Ondanks dat er weer een file op de A4 richting Schiphol stond (net als vorig jaar), kwamen we ruim op tijd aan bij onze incheck balie. Daar stond een enorme lange rij op ons te wachten, maar gelukkig gingen lang niet al die mensen mee in ons vliegtuig. Nee, die incheck balie werd gebruikt voor allerlei Transavia vluchten. Het ging eigenlijk best snel, en voordat we het wisten stonden we te wachten bij onze gate. We hadden helemaal geen vertragingen of zo, dus vertrok het blauwe 737-800 toestel zonder problemen.
Nou heb ik in al die jaren, best wel vaak gevlogen. En heb ook vaak wat meegemaakt tijdens al die reizen. Zo hadden Rachel en ik vorig jaar nog bliksem inslag in ons vliegtuig gehad. Dit jaar was er ook weer iets. We zaten naast de nooduitgang omdat je daar meer beenruimte hebt. Dit omdat het onze huwelijksreis was. De incheck balie dame melde dit keurig, maar vermelde er niet bij dat je naast de nooduitgang zat. Op zich helemaal geen probleem of zo, maar bij het vliegen viel me op dat mijn linker schouder nat werd. Ik keek naar de deur van de nooduitgang, en zag uit de kieren een kleine hoeveelheid water stromen. ‘Oeps’ dacht ik nog. ‘Dat kan vast niet goed zijn’. Ik overlegde met Rachel of het de moeite waard was om paniek te gaan zaaien, maar we kwamen tot de conclusie dat we de situatie even zouden afwachten. Misschien werd het stroompje minder. Aangezien er voor de rest geen windgeluiden te horen waren, namen we aan dat dit misschien wel een ‘normale’ situatie was. Na een tijdje werd het ook steeds minder en uiteindelijk was er helemaal geen water meer te bekennen. Al met al verliep de reis goed, maar we waren wel even geschrokken.
Op de luchthaven van Iraklion stonden de dames van Sunweb ons al op te wachten. De hostes Marja verwees ons keurig naar onze transfer bus. Haar zouden we deze reis nog meer tegen komen. De busreis duurde ongeveer een half uurtje en toen waren we bij Hotel Europa Beach in Analipsis aangekomen. Het was natuurlijk allang donker, zodat we niet echt een eerste indruk konden krijgen. We kregen bij het inchecken een blauwe armband om. Dit gaf aan dat we ‘all inclusive’ hadden geboekt. Aanvankelijk waren we helemaal niet blij met zo’n armbandje. Maar het all inclusive verhaal (kan ik je vertellen) gaat heel erg snel wennen. Zodoende gingen we al heel snel van ons bandje houden, zodat we op het idee kwamen hem mee te nemen naar Nederland om te kijken of hij daar ook werkte. Zijn ‘magie’ begon eigenlijk meteen al. De balie medewerker vroeg of we nog honger hadden en dat was eigenlijk wel het geval. Toen we onze koffers naar onze kamer hadden gebracht, mochten we meteen naar het restaurant doorlopen. We konden daar onze eerste Griekse maaltijd naar binnen werken. Daarna zijn we lekker naar bed gegaan.
Toen we weer wakker werden konden we voor het eerst een goede indruk krijgen van onze omgeving. Vanaf ons balkon kon je het zwembad al zien. Ook konden we een klein stukje van de zee zien. De eerste dag stond ingeplant als rust dag. We hebben de Sunweb hostes gesproken (inderdaad, dat was Marja) en bij haar hadden we drie excursies geboekt. Na Marja’s bezoekje hebben we ons ingesmeerd en zijn naar het dichts bijzijnde zwembad gegaan. Er waren maar liefs twee zwembaden in het hotel aanwezig. Het eerste zwembad was een slordige 20 meter lang. Een kleinigheidje dus om die even onderwater te zwemmen. Dit is een traditie van mij. Elk zwembad waar ik in zwem, moet ik een keertje onder water hebben gezwommen. Tijdens deze actie viel me niet zoveel op. Echter toen ik boven kwam, begonnen mijn ogen enorm te tranen. Rachel vertelde me dat ze helemaal rood zagen. Het was geen chloor wat er in het water zat, maar wat het wel was, weten we tot op de dag van vandaag niet. Na deze, wat vreemde ervaring, hebben we ook nooit meer in dit bad gezwommen. De rest van de week lagen we aan het zout water zwembad waar we een stuk beter tegen konden. In het winkeltje heb ik voor de zekerheid toch maar een zwembrilletje aangeschaft. Deze heeft zichzelf later in de week trouwens terug verdiend aangezien ik toen een briefje van 10 euro op de bodem zag rond dobberen.
De tweede dag van de vakantie stond ingeplant als ´Jeep safari´ dag. We moesten daarom vrij vroeg ons bedje uit. Voor bij het hotel moesten we daar staan wachten, want dat had Marja aan ons verteld. Wij dus maar wachten…. en wachten….. en wachten… Kortom, de bus kwam in zijn geheel niet. We hebben voor de zekerheid een half uur extra gewacht, en toen hebben we Marja op haar mobiel gebeld. Deze heeft even rond gebeld, maar kon niet achterhalen waarom we niet werden opgepikt. Die avond zou er weer een Sunweb hostes in het hotel aanwezig zijn, zodat we van haar ons geld terug konden krijgen. Een beetje teleurgesteld gingen we terug naar ons hotel kamer. De eerste de beste excursie ging dus al niet door. Maar we lieten ons hierdoor niet uit het veld slaan. De Jeep safari kon je de hele week doen, dus hebben we met die andere Sunweb hostes afgesproken dat we hem gewoon de dag erna zouden doen. Deze tweede dag ging dus weer voorbij aan het zwembad. Bij dit zout water zwembad was ook een animatie team aanwezig, die als taak had het hotel publiek te vermaken. Rachel heeft mee gedaan aan een aquagym sessie, en ik deed mee met een waterpolo wedstrijd. Het duurde trouwens niet lang om te besteffen dat ons hotel vol zat met Fransen. Net weer mijn pech dus. Twee jaar geleden zat ons hotel al vol met Amerikanen. En dit jaar dus met Fransen, die in deze periode blijkbaar allemaal vakantie hadden. Je zou denken dat Jeroentje daardoor ietjes minder blij zou worden. Maar dat is toch niet waar. Ik heb (ja je leest het goed) een beter beeld over de gemiddelde Fransman gekregen. Tijdens heb waterpoloën al waren er Fransen die gewoon Engels met mij praatte. Iets wat jaren geleden absoluut ondenkbaar was.
De derde dag moesten we dus weer vroeg ons bed uit. Hopelijk ging de Jeep safari vandaag wel door. Je kunt je misschien voorstellen dat bij het passeren van elke minuut wachten, we al zenuwachtiger werden. Op een gegeven ogenblik verliep de afgesproken pickup tijd ook nog eens. De moed zakte in onze schoenen, maar drie minuten daarna kwam een klein busje de bocht om zetten. Deze stopte voor de ingang van het hotel. Een kalige man riep ´Jeep safari?´. We wisten niet snel genoeg ´YES´ te roepen. Een golf van opluchting werd van ons meester.. De Jeep safari ging dus gelukkig door. We hebben niet zo heel lang in het busje gezeten voordat we bij de Jeeps aankwamen. We gingen dit keer niet met een gehele grote jeep zoals in Portugal. Nee, de vrij grote groep mensen werden ingedeeld in kleinere jeeps. In elke jeep konden vier personen zitten. Rachel en ik kwamen met twee Zwitserse vriendinnen in een jeep terecht. Deze vriendinnen kwamen uit het Franstalige gedeelte van Zwitserland, maar konden gelukkig goed Engels. Weer een positieve ervaring dus betreffende de Frans sprekende medemens. De safari ging vaak langs smalle berg paadjes heen waarbij Rachel af en toe last kreeg van haar hoogtevrees. Maar het uitzicht was vaak zo mooi, dat ze die vrees gelukkig vaak de baas was. In de middag hebben we met zijn alle heerlijk gegeten aan de zuidkust van het eiland. Daar kon je ook even zwemmen in de zee. Daarna ging de tocht, via een andere route weer terug naar de noordkust van het eiland. Al met al een leuke ervaring en aan gezien er door de organisatie gefilmd is, kunnen we het nog vaak nakijken ook.
De vierde dag van de vakantie stond weer in het teken van een excursie. Die dag gingen we namelijk de Samaria kloof bewandelen. Dit is de grootste kloof van heel Europa. De 18 !!! kilometer lange kloof is natuurlijk een lange wandeling. Dat besefte wij ons ook wel. Toch werd het pas echt duidelijk toen de Nederlands talige gids in de bus, ons over de kloof ging vertellen. En wat je wel en niet moest doen en laten. De bus reed ons eerst naar een hoogte van 1000 meter, en vanaf daar ging de voettocht beginnen. De eerste drie kilometer was alleen maar afdalen. Wij hadden nooit rekening gehouden met zoveel (hoofdzakelijk gladde) stenen. Dit afdalen, verliep dus mega zwaar. Omdat we niet zo erg hard gingen, hielden we maar kort pauzes bij de rustplaatsen. Zodoende hoopte we wat tijd terug te kunnen winnen. De gids had ons in de bus al verteld dat we om twee uur in de middag het dorpje Samaria al voorbij moesten zijn. Wij kwamen om kwart voor twee pas bij dit verlaten dorpje aan. We hebben weer maar heel even uitgerust en om zeven minuten voor twee verlieten wij het dorpje weer. We hadden de gehele toch dus het idee dat we tegen de klok aan het vechten waren. Gelukkig was het tweede deel vrijwel het gemakkelijkste. Er hoefde niet zoveel meer gedaald te worden, en zodoende werden wij niet meer zoveel door mede wandelaars ingehaald. We moesten om vijf uur beneden bij een dorpje zijn om daar de boot tickets bij onze gids op te halen. Gelukkig kwamen wij om half vijf al bij deze plek aan. We hebben het dus gehaald, maar vraag niet hoe. Het was een enorme ervaring en zeker de moeite waard. Maar het was eigenlijk net iets te zwaar voor deze twee muisjes. Die eigenlijk niet gewent zijn om zo ie zo 18 kilometer te wandelen. Laat staan in de bergen. Dagenlange spierpijn was dan ook het resultaat van deze dag. Maar de langste kloof van Europa staat wel op onze naam.
De vijfde dag stond weer in het teken van een excursie. Omdat we behoorlijk spierpijn hadden, zagen we daar best wel tegenop. Maar al met al viel het reuze mee. Die dag zijn we namelijk met de boot naar het eilandje Spinalonga geweest. Dat eiland heeft een lange geschiedenis, maar is het meest bekend om het feit dat er 50 jaar lang Leprozen hebben gewoond (dit zijn mensen die de ziekte Lepra hebben). Een Nederlandse Griek was onze gids en hij wist veel over dit eiland te vertellen. Zijn oom had namelijk destijds ook op het eiland gezeten. Het eiland was trouwens niet zo erg groot. De omtrek was maar 850 meter en binnen 10 minuten kon je dus om het eiland heen lopen. Je zou denken dat die mensen het vreselijk gehad moeten hebben. Maar de gids wist te vertellen dat dit eigenlijk wel mee viel. De bewoners kwamen niets te kort. Zo kregen de bewoners een ruime uitkering van de regering en was er op het eiland al eerder stroom dan op Kreta zelf…. Na het bezoek aan het eiland zijn we met de boot naar een ander eilandje geweest waar je kon zwemmen. Daarna kregen we een BBQ. Tijdens het eten zaten we toevallig bij een aantal Nederlanders, en met hen hebben we lekker zitten kletsen. Eenmaal weer op Kreta aangekomen hadden we nog een uurtje om een stadje te bezichtigen, en daarna ging de bus weer terug naar het hotel.
Na de vijfde dag zaten dus alle drie de excursies erop. De zesde dag hebben we weer lekker in het hotel doorgebracht. Nou ja, aan het zwembad natuurlijk. Het animatie team was daar weer de hele dag bezig met het vermaken van de gasten. In de avond deden ze dat trouwens ook. Naast het zwembad stond een theater waar ze elke avond wel iets in deden. Rachel en ik zijn die week naar de ‘Sketch show’ en naar ‘Cats’ geweest. Bij de Sketch show deden ze allemaal zelf verzonnen stukjes. Zo deden ze bijvoorbeeld een Johnny Walker Whisky reclame na. Eerst waren het nog 2 vingertjes whisky, en je raad het waarschijnlijk al. Aan het einde van de avond kwam de persoon waggelend het podium op en verdween de whisky in zijn geheel in de ijsbak en dronk het daar vanuit op. Tijdens de Cats avond playbackten ze de liedjes uit deze musical. Ze waren natuurlijk ook als katten verkleed.
De zevende dag was alweer de dag van ons vertrek. We moesten om 12 uur al uitchecken terwijl de transfer bus ons pas om half acht zou komen ophalen. De receptioniste verbrak ons magische blauwe armbandje met een schaar. Dat vonden wij natuurlijk wel erg jammer. We kregen nog wel een coupon voor het middag eten. Dit omdat we nog een lange tijd op de bus moesten wachten. Bij het zwembad hebben we de tijd gedood met het lezen van onze boeken. Die traditie is dus voortgezet, al heb ik hem trouwens nog niet helemaal uit gelezen. Dat komt misschien deze week nog. De bus was gelukkig op tijd, zodat we ons niet zenuwachtig hoefde te maken. Op het vliegveld kwamen we Marja ook nog tegen. We konden haar bedanken omdat ze ons die week goed had geholpen en ons een huwelijksreis kado had gegeven die ze bij de receptie van het hotel had achter gelaten. De terug reis ging trouwens zonder problemen. Geen water meer, maar we zaten trouwens ook niet meer naast de nooduitgang.
Al met al een hele gave vakantie. We kunnen met recht zeggen dat het Europa beach hotel verre weg het beste hotel is waar we ooit geweest zijn. Het eten was er ook fantastisch. Daarnaast kon je vanwege het all inclusive verhaal zovaak opscheppen als je maar wilde. Ook aan toetjes hebben Rachel en ik ons die week ‘vergrepen’. Er was namelijk taart, moes en schepijs in overvloed. Het schepijs was zo erg lekker, dat je zowat zou denken dat het was over gevlogen van de Mient uit Hoorn.
Mazzel
De huwelijksreis.
Het is alweer de zesde keer dat Rachel en ik samen op vakantie zijn geweest. Deze zesde keer kreeg dus de aparte titel van ‘Huwelijksreis’. Onze vakanties, in het algemeen, zijn trouwens in twee hoofdstukken in te delen. De eerste drie vakanties waren met de auto, en de laatste drie waren met het vliegtuig.
Rachels moeder was zo lief geweest om ons naar Schiphol te brengen. Zus Dorine ging voor de gezelligheid ook mee. Ondanks dat er weer een file op de A4 richting Schiphol stond (net als vorig jaar), kwamen we ruim op tijd aan bij onze incheck balie. Daar stond een enorme lange rij op ons te wachten, maar gelukkig gingen lang niet al die mensen mee in ons vliegtuig. Nee, die incheck balie werd gebruikt voor allerlei Transavia vluchten. Het ging eigenlijk best snel, en voordat we het wisten stonden we te wachten bij onze gate. We hadden helemaal geen vertragingen of zo, dus vertrok het blauwe 737-800 toestel zonder problemen.
Nou heb ik in al die jaren, best wel vaak gevlogen. En heb ook vaak wat meegemaakt tijdens al die reizen. Zo hadden Rachel en ik vorig jaar nog bliksem inslag in ons vliegtuig gehad. Dit jaar was er ook weer iets. We zaten naast de nooduitgang omdat je daar meer beenruimte hebt. Dit omdat het onze huwelijksreis was. De incheck balie dame melde dit keurig, maar vermelde er niet bij dat je naast de nooduitgang zat. Op zich helemaal geen probleem of zo, maar bij het vliegen viel me op dat mijn linker schouder nat werd. Ik keek naar de deur van de nooduitgang, en zag uit de kieren een kleine hoeveelheid water stromen. ‘Oeps’ dacht ik nog. ‘Dat kan vast niet goed zijn’. Ik overlegde met Rachel of het de moeite waard was om paniek te gaan zaaien, maar we kwamen tot de conclusie dat we de situatie even zouden afwachten. Misschien werd het stroompje minder. Aangezien er voor de rest geen windgeluiden te horen waren, namen we aan dat dit misschien wel een ‘normale’ situatie was. Na een tijdje werd het ook steeds minder en uiteindelijk was er helemaal geen water meer te bekennen. Al met al verliep de reis goed, maar we waren wel even geschrokken.
Op de luchthaven van Iraklion stonden de dames van Sunweb ons al op te wachten. De hostes Marja verwees ons keurig naar onze transfer bus. Haar zouden we deze reis nog meer tegen komen. De busreis duurde ongeveer een half uurtje en toen waren we bij Hotel Europa Beach in Analipsis aangekomen. Het was natuurlijk allang donker, zodat we niet echt een eerste indruk konden krijgen. We kregen bij het inchecken een blauwe armband om. Dit gaf aan dat we ‘all inclusive’ hadden geboekt. Aanvankelijk waren we helemaal niet blij met zo’n armbandje. Maar het all inclusive verhaal (kan ik je vertellen) gaat heel erg snel wennen. Zodoende gingen we al heel snel van ons bandje houden, zodat we op het idee kwamen hem mee te nemen naar Nederland om te kijken of hij daar ook werkte. Zijn ‘magie’ begon eigenlijk meteen al. De balie medewerker vroeg of we nog honger hadden en dat was eigenlijk wel het geval. Toen we onze koffers naar onze kamer hadden gebracht, mochten we meteen naar het restaurant doorlopen. We konden daar onze eerste Griekse maaltijd naar binnen werken. Daarna zijn we lekker naar bed gegaan.
Toen we weer wakker werden konden we voor het eerst een goede indruk krijgen van onze omgeving. Vanaf ons balkon kon je het zwembad al zien. Ook konden we een klein stukje van de zee zien. De eerste dag stond ingeplant als rust dag. We hebben de Sunweb hostes gesproken (inderdaad, dat was Marja) en bij haar hadden we drie excursies geboekt. Na Marja’s bezoekje hebben we ons ingesmeerd en zijn naar het dichts bijzijnde zwembad gegaan. Er waren maar liefs twee zwembaden in het hotel aanwezig. Het eerste zwembad was een slordige 20 meter lang. Een kleinigheidje dus om die even onderwater te zwemmen. Dit is een traditie van mij. Elk zwembad waar ik in zwem, moet ik een keertje onder water hebben gezwommen. Tijdens deze actie viel me niet zoveel op. Echter toen ik boven kwam, begonnen mijn ogen enorm te tranen. Rachel vertelde me dat ze helemaal rood zagen. Het was geen chloor wat er in het water zat, maar wat het wel was, weten we tot op de dag van vandaag niet. Na deze, wat vreemde ervaring, hebben we ook nooit meer in dit bad gezwommen. De rest van de week lagen we aan het zout water zwembad waar we een stuk beter tegen konden. In het winkeltje heb ik voor de zekerheid toch maar een zwembrilletje aangeschaft. Deze heeft zichzelf later in de week trouwens terug verdiend aangezien ik toen een briefje van 10 euro op de bodem zag rond dobberen.
De tweede dag van de vakantie stond ingeplant als ´Jeep safari´ dag. We moesten daarom vrij vroeg ons bedje uit. Voor bij het hotel moesten we daar staan wachten, want dat had Marja aan ons verteld. Wij dus maar wachten…. en wachten….. en wachten… Kortom, de bus kwam in zijn geheel niet. We hebben voor de zekerheid een half uur extra gewacht, en toen hebben we Marja op haar mobiel gebeld. Deze heeft even rond gebeld, maar kon niet achterhalen waarom we niet werden opgepikt. Die avond zou er weer een Sunweb hostes in het hotel aanwezig zijn, zodat we van haar ons geld terug konden krijgen. Een beetje teleurgesteld gingen we terug naar ons hotel kamer. De eerste de beste excursie ging dus al niet door. Maar we lieten ons hierdoor niet uit het veld slaan. De Jeep safari kon je de hele week doen, dus hebben we met die andere Sunweb hostes afgesproken dat we hem gewoon de dag erna zouden doen. Deze tweede dag ging dus weer voorbij aan het zwembad. Bij dit zout water zwembad was ook een animatie team aanwezig, die als taak had het hotel publiek te vermaken. Rachel heeft mee gedaan aan een aquagym sessie, en ik deed mee met een waterpolo wedstrijd. Het duurde trouwens niet lang om te besteffen dat ons hotel vol zat met Fransen. Net weer mijn pech dus. Twee jaar geleden zat ons hotel al vol met Amerikanen. En dit jaar dus met Fransen, die in deze periode blijkbaar allemaal vakantie hadden. Je zou denken dat Jeroentje daardoor ietjes minder blij zou worden. Maar dat is toch niet waar. Ik heb (ja je leest het goed) een beter beeld over de gemiddelde Fransman gekregen. Tijdens heb waterpoloën al waren er Fransen die gewoon Engels met mij praatte. Iets wat jaren geleden absoluut ondenkbaar was.
De derde dag moesten we dus weer vroeg ons bed uit. Hopelijk ging de Jeep safari vandaag wel door. Je kunt je misschien voorstellen dat bij het passeren van elke minuut wachten, we al zenuwachtiger werden. Op een gegeven ogenblik verliep de afgesproken pickup tijd ook nog eens. De moed zakte in onze schoenen, maar drie minuten daarna kwam een klein busje de bocht om zetten. Deze stopte voor de ingang van het hotel. Een kalige man riep ´Jeep safari?´. We wisten niet snel genoeg ´YES´ te roepen. Een golf van opluchting werd van ons meester.. De Jeep safari ging dus gelukkig door. We hebben niet zo heel lang in het busje gezeten voordat we bij de Jeeps aankwamen. We gingen dit keer niet met een gehele grote jeep zoals in Portugal. Nee, de vrij grote groep mensen werden ingedeeld in kleinere jeeps. In elke jeep konden vier personen zitten. Rachel en ik kwamen met twee Zwitserse vriendinnen in een jeep terecht. Deze vriendinnen kwamen uit het Franstalige gedeelte van Zwitserland, maar konden gelukkig goed Engels. Weer een positieve ervaring dus betreffende de Frans sprekende medemens. De safari ging vaak langs smalle berg paadjes heen waarbij Rachel af en toe last kreeg van haar hoogtevrees. Maar het uitzicht was vaak zo mooi, dat ze die vrees gelukkig vaak de baas was. In de middag hebben we met zijn alle heerlijk gegeten aan de zuidkust van het eiland. Daar kon je ook even zwemmen in de zee. Daarna ging de tocht, via een andere route weer terug naar de noordkust van het eiland. Al met al een leuke ervaring en aan gezien er door de organisatie gefilmd is, kunnen we het nog vaak nakijken ook.
De vierde dag van de vakantie stond weer in het teken van een excursie. Die dag gingen we namelijk de Samaria kloof bewandelen. Dit is de grootste kloof van heel Europa. De 18 !!! kilometer lange kloof is natuurlijk een lange wandeling. Dat besefte wij ons ook wel. Toch werd het pas echt duidelijk toen de Nederlands talige gids in de bus, ons over de kloof ging vertellen. En wat je wel en niet moest doen en laten. De bus reed ons eerst naar een hoogte van 1000 meter, en vanaf daar ging de voettocht beginnen. De eerste drie kilometer was alleen maar afdalen. Wij hadden nooit rekening gehouden met zoveel (hoofdzakelijk gladde) stenen. Dit afdalen, verliep dus mega zwaar. Omdat we niet zo erg hard gingen, hielden we maar kort pauzes bij de rustplaatsen. Zodoende hoopte we wat tijd terug te kunnen winnen. De gids had ons in de bus al verteld dat we om twee uur in de middag het dorpje Samaria al voorbij moesten zijn. Wij kwamen om kwart voor twee pas bij dit verlaten dorpje aan. We hebben weer maar heel even uitgerust en om zeven minuten voor twee verlieten wij het dorpje weer. We hadden de gehele toch dus het idee dat we tegen de klok aan het vechten waren. Gelukkig was het tweede deel vrijwel het gemakkelijkste. Er hoefde niet zoveel meer gedaald te worden, en zodoende werden wij niet meer zoveel door mede wandelaars ingehaald. We moesten om vijf uur beneden bij een dorpje zijn om daar de boot tickets bij onze gids op te halen. Gelukkig kwamen wij om half vijf al bij deze plek aan. We hebben het dus gehaald, maar vraag niet hoe. Het was een enorme ervaring en zeker de moeite waard. Maar het was eigenlijk net iets te zwaar voor deze twee muisjes. Die eigenlijk niet gewent zijn om zo ie zo 18 kilometer te wandelen. Laat staan in de bergen. Dagenlange spierpijn was dan ook het resultaat van deze dag. Maar de langste kloof van Europa staat wel op onze naam.
De vijfde dag stond weer in het teken van een excursie. Omdat we behoorlijk spierpijn hadden, zagen we daar best wel tegenop. Maar al met al viel het reuze mee. Die dag zijn we namelijk met de boot naar het eilandje Spinalonga geweest. Dat eiland heeft een lange geschiedenis, maar is het meest bekend om het feit dat er 50 jaar lang Leprozen hebben gewoond (dit zijn mensen die de ziekte Lepra hebben). Een Nederlandse Griek was onze gids en hij wist veel over dit eiland te vertellen. Zijn oom had namelijk destijds ook op het eiland gezeten. Het eiland was trouwens niet zo erg groot. De omtrek was maar 850 meter en binnen 10 minuten kon je dus om het eiland heen lopen. Je zou denken dat die mensen het vreselijk gehad moeten hebben. Maar de gids wist te vertellen dat dit eigenlijk wel mee viel. De bewoners kwamen niets te kort. Zo kregen de bewoners een ruime uitkering van de regering en was er op het eiland al eerder stroom dan op Kreta zelf…. Na het bezoek aan het eiland zijn we met de boot naar een ander eilandje geweest waar je kon zwemmen. Daarna kregen we een BBQ. Tijdens het eten zaten we toevallig bij een aantal Nederlanders, en met hen hebben we lekker zitten kletsen. Eenmaal weer op Kreta aangekomen hadden we nog een uurtje om een stadje te bezichtigen, en daarna ging de bus weer terug naar het hotel.
Na de vijfde dag zaten dus alle drie de excursies erop. De zesde dag hebben we weer lekker in het hotel doorgebracht. Nou ja, aan het zwembad natuurlijk. Het animatie team was daar weer de hele dag bezig met het vermaken van de gasten. In de avond deden ze dat trouwens ook. Naast het zwembad stond een theater waar ze elke avond wel iets in deden. Rachel en ik zijn die week naar de ‘Sketch show’ en naar ‘Cats’ geweest. Bij de Sketch show deden ze allemaal zelf verzonnen stukjes. Zo deden ze bijvoorbeeld een Johnny Walker Whisky reclame na. Eerst waren het nog 2 vingertjes whisky, en je raad het waarschijnlijk al. Aan het einde van de avond kwam de persoon waggelend het podium op en verdween de whisky in zijn geheel in de ijsbak en dronk het daar vanuit op. Tijdens de Cats avond playbackten ze de liedjes uit deze musical. Ze waren natuurlijk ook als katten verkleed.
De zevende dag was alweer de dag van ons vertrek. We moesten om 12 uur al uitchecken terwijl de transfer bus ons pas om half acht zou komen ophalen. De receptioniste verbrak ons magische blauwe armbandje met een schaar. Dat vonden wij natuurlijk wel erg jammer. We kregen nog wel een coupon voor het middag eten. Dit omdat we nog een lange tijd op de bus moesten wachten. Bij het zwembad hebben we de tijd gedood met het lezen van onze boeken. Die traditie is dus voortgezet, al heb ik hem trouwens nog niet helemaal uit gelezen. Dat komt misschien deze week nog. De bus was gelukkig op tijd, zodat we ons niet zenuwachtig hoefde te maken. Op het vliegveld kwamen we Marja ook nog tegen. We konden haar bedanken omdat ze ons die week goed had geholpen en ons een huwelijksreis kado had gegeven die ze bij de receptie van het hotel had achter gelaten. De terug reis ging trouwens zonder problemen. Geen water meer, maar we zaten trouwens ook niet meer naast de nooduitgang.
Al met al een hele gave vakantie. We kunnen met recht zeggen dat het Europa beach hotel verre weg het beste hotel is waar we ooit geweest zijn. Het eten was er ook fantastisch. Daarnaast kon je vanwege het all inclusive verhaal zovaak opscheppen als je maar wilde. Ook aan toetjes hebben Rachel en ik ons die week ‘vergrepen’. Er was namelijk taart, moes en schepijs in overvloed. Het schepijs was zo erg lekker, dat je zowat zou denken dat het was over gevlogen van de Mient uit Hoorn.
Mazzel
Onze bruiloft
Dit verslag is gemaakt door Rachel.
Jeroen en ik maken van zowel de bruiloft, als de huwelijksreis een verslag voor op onze bruiloftsite. Ik neem de bruiloft onder de loep en Jeroen de huwelijksreis. Die zetten we ook op onze persoonlijke weblogs neer, omdat de bruiloftsite na ongeveer een jaar niet meer zal bestaan. Hieronder kun je dus het verslag lezen van:
28 augustus 2008
Het viel me erg mee in hoeverre ik nog geslapen had van 27 op 28 augustus. Het had wel even geduurd, maar rond 02.00 uur viel ik dan ook als een blok in slaap. ’s Nachts was ik er maar 1x uitgeweest om naar het toilet te gaan en een kwartier voordat de wekker zou gaan werd ik weer wakker. Ik heb heerlijk rustig ontbeten met mijn ouders en zusje. Vanaf 8.30 uur kwamen de visagist/ kapster Saskia, Jorien, Wieteke en de fotograaf Carla binnen. Saskia deed mijn haar en make-up, Wieteke maakte opnames, Jorien en mijn moeder hielpen me bij het aankleden en Carla maakte foto’s. De zenuwen waren wel meer aanwezig nu. Ik vroeg mij af hoe Jeroen eruit zou zien, of het weer zo mooi zou blijven, zodat we buiten konden trouwen en nog veel meer vragen schoten door me hoofd.
Op mijn eerste vraag kwam al vrij snel antwoord. Jeroen wachtte me op beneden aan de trap. Dat hadden we die ochtend, op het laatste moment, nog bedacht. Toen ik hem zag begon ik nog meer te stralen. Hij was echt een kanjer in dat pak (dat is hij altijd al hoor, maar nu was hij extra knap natuurlijk). Hij had het boeket voor me mee en ook dat zag er geweldig uit. Ondertussen werden er al heel wat foto’s van ons gemaakt en maakte Wieteke nog meer opnames.
Na wat broodjes gegeten te hebben, reed onze chauffeur Dirk ons in de prachtige chevrolet naar de stad. Daar hebben we bij de Oosterpoort, in het parkje bij de Emmalaan en bij het Park Schouwburg heel wat foto’s gemaakt. De zon scheen af en toe door de wolken heen, het was heerlijk droog en aangenaam weer. Het buiten trouwen zou dus ook doorgaan. We zijn natuurlijk heel benieuwd hoe deze foto’s geworden zijn. Maar daarvoor zullen we nog even geduld moeten hebben. We waren al klaar met foto’s maken, toen het nog te vroeg was om naar Hauwert te rijden. Dus hebben we bij het Park Schouwburg op het terras nog even wat gedronken. Ik had mijn boeket op de tafel gelegd en even later gebeurde er iets bijzonders. Er kwam een vlinder aangevlogen, die prachtig kleurde bij het boeket, ze ging erop zitten en bleef er ook een tijdje op, zodat de fotografen er ook foto’s van hebben kunnen maken. Carla noemde dat mensen zoiets ook wel als een teken zien van iemand die er niet meer is. Ik noemde dat ik dat ook dacht, namelijk als een teken van mijn oma (Oma Taanman) en ik legde uit waarom. Voor mijn gevoel vloog de vlinder weer weg, toen mijn oma wist, dat ik het begrepen had. Dit moment zal ik nooit meer vergeten.
Rond 14.00 uur reden we naar Hauwert, via de kromme Elleboog (bij de Keern), omdat een andere straat afgezet was. Jeroen vond dat erg leuk, omdat hij daar vroeger veel langs had gereden op zijn fiets tussen Hauwert en Hoorn. De chauffeur reed door Wognum en Nibbixwoud, zodat we niet te vroeg aan zouden komen.
Op het moment, dat we aan kwamen rijden bij Robacher’s Watermolen, stonden alle daggasten en meer bekenden al klaar. In een haagvorm stonden ze ons op te wachten en onder een luid applaus liepen wij door deze haag. Tussen al die mensen stond ook Suzanne, de zus van Jeroen, die er dus gelukkig toch bij kon zijn. Ondanks dat ze hoogzwanger was. Dat vonden we echt fantastisch. Ook dat zullen wij niet meer vergeten. De haag van mensen liep om ons heen door, totdat we uiteindelijk aankwamen op het Watermolen terras.
Nadat we even hadden opgefrist kwamen we onder de klanken van Katie Melua met Nine Million Bicycles, ons liedje, de trap aflopen. De ambtenaar van de burgerlijke stand, Ina Broekhuizen, hield een mooie en persoonlijke toespraak. Ze had goed onthouden, wat we haar tijdens het gesprek vertelt hadden. Dat kwam terug in zowel haar verhaal als de gedichten, welke er een extra romantisch tintje aan gaven. Voor het uitspreken van het Jawoord, waren we allebei best zenuwachtig. Maar natuurlijk ging dat helemaal goed. Jeroen gaf een klein kneepje in mijn hand op het moment dat Ina zei: ‘dan verklaar ik jullie nu tot man en vrouw.’ We waren zo blij, dat we elkaar meteen begonnen te zoenen, nog voordat Ina had gezegd dat het kon. Dus hebben we het gewoon nog een keer over gedaan. Moniek kwam de ringen brengen, dat deed ze heel mooi en rustig. Mijn ring ging niet heel eenvoudig om, maar dat had ik al wel verwacht, omdat het best warm was en het was me bij de juwelier ook niet altijd goed gelukt. Uiteindelijk ging hij gelukkig wel goed om. Vervolgens hebben we met onze handtekeningen en die van onze getuigen: Jorien, Astrid, Ramon en Mark onze woorden kracht bij gezet.
Na de huwelijksvoltrekking werden we gefeliciteerd en liepen de zenuwen rustig aan het lichaam uit. Het spannendste moment was voorbij, al zouden er nog wel veel bijzondere, leuke en fantastische momenten volgen. Allereerst het snijden van de taart. Op onze taart stonden twee muisjes van marsepein ons toe te lachen. We gaven elkaar ieder een stukje taart en daarna werd hij uitgedeeld aan alle daggasten. Hij was heerlijk!!! Natuurlijk hebben we een stuk mee naar huis gekregen waar we, traditiegetrouw, volgend jaar weer van zullen smullen. Tijdens het borreluurtje hebben we zelf nog enkele foto’s gemaakt op het Watermolenterras, saampjes, maar ook met familie, vrienden en natuurlijk de groepsfoto.
Ook speelden de kinderen, tijdens dit uurtje, met hun kado’s uit de tasjes, die we voor ze hadden aangeschaft. Ze waren er erg blij mee en lieten ons dat ook weten. Het was mooi om te zien hoe ze ervan genoten.
Mijn vader opende als ceremoniemeester het diner met een mooi gedichtje, daarna wenste wij iedereen smakelijk eten toe. Het menu was door onze drukker (Rob) op dezelfde kaarten gedrukt met dezelfde illustraties (van Larrisa) als op onze trouwkaart. Het eten was heerlijk en we genoten er met volle teugen van. Als toetje kregen we een verrassing IJsdessert met prachtig sterretjes vuurwerk. Tijdens het eten hebben we gezellig zitten kletsen en ik beleefde de dag tot op dat moment al steeds opnieuw.
Na het eten, liep ik naar het toilet en zag ik dat de eerste avondgasten al gearriveerd waren. Dus riep ik Jeroen erbij en werden we weer gefeliciteerd. Op dat moment begonnen de zenuwen weer wat op te lopen, want wij zouden openen met onze openingsdans. We hadden iedereen (die erom gevraagd had) wijsgemaakt, dat we gewoon zouden schuifelen, maar dat was natuurlijk niet waar. We hadden onze eigen mix gemaakt van langzame en snellere muziek en zelfs wat danspasjes bedacht (samen met mijn zusje Dorine). Daarop hadden we de weken voor onze bruiloft flink geoefend, al hadden we ook wat stukjes aan improvisatie overgelaten. Dus daar waren we best zenuwachtig voor. Maar vanaf het moment dat Jeroen mij ‘wegduwde’ vlogen die weer weg en knalden we onze dans eruit. De reacties uit ons publiek waren echt geweldig. Eerst applaudisseerden ze al toen wij schuifelden op.. jawel weer Katie Melua met Nine Million Bicycles. Toen Jeroen mij wegduwde en luchtgitaar ging spelen werd er weer flink geapplaudisseerd, gelachen en enthousiast geroepen!!
Ook was er natuurlijk, als verrassing voor ons, het één en ander voorbereid. Dorine liet ons een prachtige dans zien, op: De meeste dromen zijn bedrog, van Marco Borsato. De energie knalde eruit. We vonden het echt super mooi!!
De familie Rol, inclusief Ukkepuk, voerden een revue op. Zelfgemaakte rijmen afgewisseld met stukjes van liedjes. Zo hoorde ik voor het eerst dat Jeroen vroeger bang was om in het diepe te zwemmen en werden ook de verschillende honden opgenoemd, waar Jeroen zo gek op is (geweest). En we hoorde dat Klaas-Jan de jongste en knapste van het stel is. Ja, we hebben erg gelachen om wat zij ons vertelden. Het was een prachtige revue.
Tijdens de avond viel het ons opeens op dat Expreszo even niet meer op de dansvloer te vinden was. Ze waren zelfs niet meer beneden. Later werd duidelijk hoe dat kwam. Op de klanken van Star Trek Voyager kwamen ze binnenlopen. Anne en Vincent speelden ons in de verre toekomst op weg naar onze ster JeRaMuis. Ondertussen blikten ze terug op ons leven tot aan dat moment; de eerste ontmoeting, de eerste keer het rooie emmertje, de komst van de drieling en……. ‘de eisprong’ Deze heeft Jeroen zelf ook nog even samen met Anne gedaan.
Ik zelf zat vastgebonden. Ze kennen me goed. Anders had ik zeker weten meegedaan, maar ik heb nu ook enorm genoten en we hebben helemaal in een deuk gelegen. Helemaal, toen Anne het verhaal aanhaalde over Jeroen, die naar Brunssum zwemt. Hij zei: ‘Was ik nog vijf kilometer bij Brunssum vandaan, verhuisd hij naar New York!!!’ Ze sloten af met het speciale Jeroen en Rachel lied op de melodie van ‘Daar bij de waterkant.’ Dat werd nu: Daar in het ruimteschip.
Mijn ouders verrasten ons met verschillende musical liedjes, met daarop natuurlijk hun eigen teksten. Mijn vader zong in: “Als ik toch eens rijk was….” dat hij ons geen huis in Risdam kon geven, maar Jeroen wel zijn dochter schonk. Mijn ex-vriendjes kwamen werden (gelukkig maar kort) even aangestipt. Expreszo reageerde enthousiast toen Juan genoemd werd. Ze sloten dit prachtige lied (op verschillende musical melodieën) af met: Zeg Rachel Muis, jouw droom reikt ver: Dat ’t theater lokt is zonneklaar. Maar voor ons ben jij al lang een ster. Al meer dan acht en twintig jaar….! Ik heb het alweer een paar keer gezien op dvd en krijg elke keer weer de tranen in mijn ogen, echt prachtig!!!
Zelf had ik ook nog een verrassing voor Jeroen. Ik had tijdens zangles en later samen met Simon en Marja (mijn oom en tante) een liedje ingestudeerd voor Jeroen. Namelijk Thank You Stars van Katie Melua (we vinden haar een hele goede zangeres). Dit liedje had ik uitgekozen omdat de sterren net zo vast aan de hemel staan, als onze liefde. Ik merkte wel dat ik zenuwachtig was, tijdens het zingen en naar mijn idee zong ik ‘m iets te hoog, maar op de dvd is dat gelukkig niet echt te horen. Na dit liedje startte de DJ het liedje: ‘Ik wou dat ik jou was’ van Veldhuis en Kemper. Aangezien dat ons Texel liedje is (onze eerste vakantie samen) begonnen we dat spontaan te playbacken. Tegen de tijd dat de eerste mensen weggingen, hebben we iedereen bedankt. We hebben pluimen uitgereikt aan onze getuigen: Astrid, Jorien, Mark en Ramon en een pennenset met cadeaubon voor een ouderboekje aan onze ouders: Lammy, Koos, Ria, Bram, Hugo en Anne.
Rond 01.00 uur gingen we weer naar huis. We hebben twee auto’s volgestouwd met alle cadeaus. Thuis aangekomen heeft Jeroen mij over de drempel ‘getild’. Daar wachtte ons nog een verrassing. Onze trap stond vol met onze en andere knuffelbeesten. Zij hadden spandoekjes vast met teksten over liefde en het huwelijk. Op ons bed stonden nog twee grote knuffels en op een fleecedekentje lagen rozenblaadjes in een hartje. Het was prachtig. Nadat we alle teksten hadden gelezen doken we ons bedje in en vielen als blok en met een heel goed gevoel in slaap. Dit was echt de dag en nacht, zoals we wilden, dat het zou gaan. Het was echt super mooi, romantisch en fantastisch !!! We zullen dit nooit vergeten en nog lang nagenieten!!
Jeroen en ik maken van zowel de bruiloft, als de huwelijksreis een verslag voor op onze bruiloftsite. Ik neem de bruiloft onder de loep en Jeroen de huwelijksreis. Die zetten we ook op onze persoonlijke weblogs neer, omdat de bruiloftsite na ongeveer een jaar niet meer zal bestaan. Hieronder kun je dus het verslag lezen van:
28 augustus 2008
Het viel me erg mee in hoeverre ik nog geslapen had van 27 op 28 augustus. Het had wel even geduurd, maar rond 02.00 uur viel ik dan ook als een blok in slaap. ’s Nachts was ik er maar 1x uitgeweest om naar het toilet te gaan en een kwartier voordat de wekker zou gaan werd ik weer wakker. Ik heb heerlijk rustig ontbeten met mijn ouders en zusje. Vanaf 8.30 uur kwamen de visagist/ kapster Saskia, Jorien, Wieteke en de fotograaf Carla binnen. Saskia deed mijn haar en make-up, Wieteke maakte opnames, Jorien en mijn moeder hielpen me bij het aankleden en Carla maakte foto’s. De zenuwen waren wel meer aanwezig nu. Ik vroeg mij af hoe Jeroen eruit zou zien, of het weer zo mooi zou blijven, zodat we buiten konden trouwen en nog veel meer vragen schoten door me hoofd.
Op mijn eerste vraag kwam al vrij snel antwoord. Jeroen wachtte me op beneden aan de trap. Dat hadden we die ochtend, op het laatste moment, nog bedacht. Toen ik hem zag begon ik nog meer te stralen. Hij was echt een kanjer in dat pak (dat is hij altijd al hoor, maar nu was hij extra knap natuurlijk). Hij had het boeket voor me mee en ook dat zag er geweldig uit. Ondertussen werden er al heel wat foto’s van ons gemaakt en maakte Wieteke nog meer opnames.
Na wat broodjes gegeten te hebben, reed onze chauffeur Dirk ons in de prachtige chevrolet naar de stad. Daar hebben we bij de Oosterpoort, in het parkje bij de Emmalaan en bij het Park Schouwburg heel wat foto’s gemaakt. De zon scheen af en toe door de wolken heen, het was heerlijk droog en aangenaam weer. Het buiten trouwen zou dus ook doorgaan. We zijn natuurlijk heel benieuwd hoe deze foto’s geworden zijn. Maar daarvoor zullen we nog even geduld moeten hebben. We waren al klaar met foto’s maken, toen het nog te vroeg was om naar Hauwert te rijden. Dus hebben we bij het Park Schouwburg op het terras nog even wat gedronken. Ik had mijn boeket op de tafel gelegd en even later gebeurde er iets bijzonders. Er kwam een vlinder aangevlogen, die prachtig kleurde bij het boeket, ze ging erop zitten en bleef er ook een tijdje op, zodat de fotografen er ook foto’s van hebben kunnen maken. Carla noemde dat mensen zoiets ook wel als een teken zien van iemand die er niet meer is. Ik noemde dat ik dat ook dacht, namelijk als een teken van mijn oma (Oma Taanman) en ik legde uit waarom. Voor mijn gevoel vloog de vlinder weer weg, toen mijn oma wist, dat ik het begrepen had. Dit moment zal ik nooit meer vergeten.
Rond 14.00 uur reden we naar Hauwert, via de kromme Elleboog (bij de Keern), omdat een andere straat afgezet was. Jeroen vond dat erg leuk, omdat hij daar vroeger veel langs had gereden op zijn fiets tussen Hauwert en Hoorn. De chauffeur reed door Wognum en Nibbixwoud, zodat we niet te vroeg aan zouden komen.
Op het moment, dat we aan kwamen rijden bij Robacher’s Watermolen, stonden alle daggasten en meer bekenden al klaar. In een haagvorm stonden ze ons op te wachten en onder een luid applaus liepen wij door deze haag. Tussen al die mensen stond ook Suzanne, de zus van Jeroen, die er dus gelukkig toch bij kon zijn. Ondanks dat ze hoogzwanger was. Dat vonden we echt fantastisch. Ook dat zullen wij niet meer vergeten. De haag van mensen liep om ons heen door, totdat we uiteindelijk aankwamen op het Watermolen terras.
Nadat we even hadden opgefrist kwamen we onder de klanken van Katie Melua met Nine Million Bicycles, ons liedje, de trap aflopen. De ambtenaar van de burgerlijke stand, Ina Broekhuizen, hield een mooie en persoonlijke toespraak. Ze had goed onthouden, wat we haar tijdens het gesprek vertelt hadden. Dat kwam terug in zowel haar verhaal als de gedichten, welke er een extra romantisch tintje aan gaven. Voor het uitspreken van het Jawoord, waren we allebei best zenuwachtig. Maar natuurlijk ging dat helemaal goed. Jeroen gaf een klein kneepje in mijn hand op het moment dat Ina zei: ‘dan verklaar ik jullie nu tot man en vrouw.’ We waren zo blij, dat we elkaar meteen begonnen te zoenen, nog voordat Ina had gezegd dat het kon. Dus hebben we het gewoon nog een keer over gedaan. Moniek kwam de ringen brengen, dat deed ze heel mooi en rustig. Mijn ring ging niet heel eenvoudig om, maar dat had ik al wel verwacht, omdat het best warm was en het was me bij de juwelier ook niet altijd goed gelukt. Uiteindelijk ging hij gelukkig wel goed om. Vervolgens hebben we met onze handtekeningen en die van onze getuigen: Jorien, Astrid, Ramon en Mark onze woorden kracht bij gezet.
Na de huwelijksvoltrekking werden we gefeliciteerd en liepen de zenuwen rustig aan het lichaam uit. Het spannendste moment was voorbij, al zouden er nog wel veel bijzondere, leuke en fantastische momenten volgen. Allereerst het snijden van de taart. Op onze taart stonden twee muisjes van marsepein ons toe te lachen. We gaven elkaar ieder een stukje taart en daarna werd hij uitgedeeld aan alle daggasten. Hij was heerlijk!!! Natuurlijk hebben we een stuk mee naar huis gekregen waar we, traditiegetrouw, volgend jaar weer van zullen smullen. Tijdens het borreluurtje hebben we zelf nog enkele foto’s gemaakt op het Watermolenterras, saampjes, maar ook met familie, vrienden en natuurlijk de groepsfoto.
Ook speelden de kinderen, tijdens dit uurtje, met hun kado’s uit de tasjes, die we voor ze hadden aangeschaft. Ze waren er erg blij mee en lieten ons dat ook weten. Het was mooi om te zien hoe ze ervan genoten.
Mijn vader opende als ceremoniemeester het diner met een mooi gedichtje, daarna wenste wij iedereen smakelijk eten toe. Het menu was door onze drukker (Rob) op dezelfde kaarten gedrukt met dezelfde illustraties (van Larrisa) als op onze trouwkaart. Het eten was heerlijk en we genoten er met volle teugen van. Als toetje kregen we een verrassing IJsdessert met prachtig sterretjes vuurwerk. Tijdens het eten hebben we gezellig zitten kletsen en ik beleefde de dag tot op dat moment al steeds opnieuw.
Na het eten, liep ik naar het toilet en zag ik dat de eerste avondgasten al gearriveerd waren. Dus riep ik Jeroen erbij en werden we weer gefeliciteerd. Op dat moment begonnen de zenuwen weer wat op te lopen, want wij zouden openen met onze openingsdans. We hadden iedereen (die erom gevraagd had) wijsgemaakt, dat we gewoon zouden schuifelen, maar dat was natuurlijk niet waar. We hadden onze eigen mix gemaakt van langzame en snellere muziek en zelfs wat danspasjes bedacht (samen met mijn zusje Dorine). Daarop hadden we de weken voor onze bruiloft flink geoefend, al hadden we ook wat stukjes aan improvisatie overgelaten. Dus daar waren we best zenuwachtig voor. Maar vanaf het moment dat Jeroen mij ‘wegduwde’ vlogen die weer weg en knalden we onze dans eruit. De reacties uit ons publiek waren echt geweldig. Eerst applaudisseerden ze al toen wij schuifelden op.. jawel weer Katie Melua met Nine Million Bicycles. Toen Jeroen mij wegduwde en luchtgitaar ging spelen werd er weer flink geapplaudisseerd, gelachen en enthousiast geroepen!!
Ook was er natuurlijk, als verrassing voor ons, het één en ander voorbereid. Dorine liet ons een prachtige dans zien, op: De meeste dromen zijn bedrog, van Marco Borsato. De energie knalde eruit. We vonden het echt super mooi!!
De familie Rol, inclusief Ukkepuk, voerden een revue op. Zelfgemaakte rijmen afgewisseld met stukjes van liedjes. Zo hoorde ik voor het eerst dat Jeroen vroeger bang was om in het diepe te zwemmen en werden ook de verschillende honden opgenoemd, waar Jeroen zo gek op is (geweest). En we hoorde dat Klaas-Jan de jongste en knapste van het stel is. Ja, we hebben erg gelachen om wat zij ons vertelden. Het was een prachtige revue.
Tijdens de avond viel het ons opeens op dat Expreszo even niet meer op de dansvloer te vinden was. Ze waren zelfs niet meer beneden. Later werd duidelijk hoe dat kwam. Op de klanken van Star Trek Voyager kwamen ze binnenlopen. Anne en Vincent speelden ons in de verre toekomst op weg naar onze ster JeRaMuis. Ondertussen blikten ze terug op ons leven tot aan dat moment; de eerste ontmoeting, de eerste keer het rooie emmertje, de komst van de drieling en……. ‘de eisprong’ Deze heeft Jeroen zelf ook nog even samen met Anne gedaan.
Ik zelf zat vastgebonden. Ze kennen me goed. Anders had ik zeker weten meegedaan, maar ik heb nu ook enorm genoten en we hebben helemaal in een deuk gelegen. Helemaal, toen Anne het verhaal aanhaalde over Jeroen, die naar Brunssum zwemt. Hij zei: ‘Was ik nog vijf kilometer bij Brunssum vandaan, verhuisd hij naar New York!!!’ Ze sloten af met het speciale Jeroen en Rachel lied op de melodie van ‘Daar bij de waterkant.’ Dat werd nu: Daar in het ruimteschip.
Mijn ouders verrasten ons met verschillende musical liedjes, met daarop natuurlijk hun eigen teksten. Mijn vader zong in: “Als ik toch eens rijk was….” dat hij ons geen huis in Risdam kon geven, maar Jeroen wel zijn dochter schonk. Mijn ex-vriendjes kwamen werden (gelukkig maar kort) even aangestipt. Expreszo reageerde enthousiast toen Juan genoemd werd. Ze sloten dit prachtige lied (op verschillende musical melodieën) af met: Zeg Rachel Muis, jouw droom reikt ver: Dat ’t theater lokt is zonneklaar. Maar voor ons ben jij al lang een ster. Al meer dan acht en twintig jaar….! Ik heb het alweer een paar keer gezien op dvd en krijg elke keer weer de tranen in mijn ogen, echt prachtig!!!
Zelf had ik ook nog een verrassing voor Jeroen. Ik had tijdens zangles en later samen met Simon en Marja (mijn oom en tante) een liedje ingestudeerd voor Jeroen. Namelijk Thank You Stars van Katie Melua (we vinden haar een hele goede zangeres). Dit liedje had ik uitgekozen omdat de sterren net zo vast aan de hemel staan, als onze liefde. Ik merkte wel dat ik zenuwachtig was, tijdens het zingen en naar mijn idee zong ik ‘m iets te hoog, maar op de dvd is dat gelukkig niet echt te horen. Na dit liedje startte de DJ het liedje: ‘Ik wou dat ik jou was’ van Veldhuis en Kemper. Aangezien dat ons Texel liedje is (onze eerste vakantie samen) begonnen we dat spontaan te playbacken. Tegen de tijd dat de eerste mensen weggingen, hebben we iedereen bedankt. We hebben pluimen uitgereikt aan onze getuigen: Astrid, Jorien, Mark en Ramon en een pennenset met cadeaubon voor een ouderboekje aan onze ouders: Lammy, Koos, Ria, Bram, Hugo en Anne.
Rond 01.00 uur gingen we weer naar huis. We hebben twee auto’s volgestouwd met alle cadeaus. Thuis aangekomen heeft Jeroen mij over de drempel ‘getild’. Daar wachtte ons nog een verrassing. Onze trap stond vol met onze en andere knuffelbeesten. Zij hadden spandoekjes vast met teksten over liefde en het huwelijk. Op ons bed stonden nog twee grote knuffels en op een fleecedekentje lagen rozenblaadjes in een hartje. Het was prachtig. Nadat we alle teksten hadden gelezen doken we ons bedje in en vielen als blok en met een heel goed gevoel in slaap. Dit was echt de dag en nacht, zoals we wilden, dat het zou gaan. Het was echt super mooi, romantisch en fantastisch !!! We zullen dit nooit vergeten en nog lang nagenieten!!
Abonneren op:
Posts (Atom)
