Tja, het is misschien wel duidelijk waar deze blogfile over gaat. Maandag ochtend is namelijk om een uur of zes, mijn oom overleden. Aan staande vrijdag zal hij begraven worden en deze komende week heeft de familie dus nog om afscheid van hem te nemen.
Het was een onwerkelijk gevoel wat van mij gister meester werd. Het besef dat hij er gewoon niet meer is, was gewoon niet te bevatten. Na het eten zijn Rachel en ik meteen naar mijn tante toe gegaan om samen met de familie bij elkaar te zijn. Mijn oom lag er keurig bij, en het was net alsof hij aan het slapen was. Ik herinnerde me toen ik hem zag liggen, even het gesprek wat we hadden toen ik hem voor de eerste keer ging opzoeken in het ziekenhuis. 'Kom je me nogeven opzoeken voordat ik dood ben?', vroeg hij me toen ik binnen kwam. Tja, wat moest ik daarop zeggen? Ik wist ernog uit te mompelen dat ik elke bekende die in het ziekenhuis ligt, bezoek. Dus waarom hem dan niet? Maar ergens had hij natuurlijk wel gelijk. Ik wist toen dat het een van de laatste keren zou zijn dat ik hem zou zien. De echte laatste keer dat ik hem nog gezien heb, toen hij nog 'bij' was, was in het ziekenhuis in Alkmaar. We hebben nog gebak gegeten omdat hij die dag ervoor nog jarig was. Het zou zijn laatste verjaardag worden, al was er toen nog hoop dat hij het eventueel zou redden. Hij was namelijk naar Alkmaar verplaatst omdat ze daar meer kennis op hersentumor gebied hebben. En ondanks dat de kans klein bleef dat hij het zou halen, ging ik ervanuit dat hij het toch ging redden. Tijdens het eten van het gebakje bedacht ik me dat ik hier volgend jaar op die datum aan zou denken. Hopend dat hij er dan nog zou zijn. Maar de realiteit heeft de tijd ondertussen ingehaald. De keiharde regels die gelden in de natuur kennen geen uitzonderingen. Ook niet voor aardige ooms waar je veel goede herinneringen aan hebt.
Mazzel
27 maart 2007
23 maart 2007
Close encounters met.... de paradontoloog
P-day werd vorige week nog uitgesteld, maar dat bleef wel bij een eenmalige aktie. Mijn paradontoloog Fleur was weer in een blakende gezondheid, en had er vreselijk zin in.
Daar lag ik dan weer... In de gehate tandarts stoel.... Al bevend probeerde ik nog aan iets positiefs te denken, maar dat wilde niet echt lukken. Ineens herinnerde ik me een oud collega waarmee ik tien jaar geleden had samen gewerkt. Hij verscheen altijd in een t-shirt op zijn werk. Ook al was het 10 graden onder nul. Als ik dan vroeg of hij het niet koud had, antwoorde hij dat het altijd 5 graden kouder kan zijn... Kijk, bedacht ik mezelf, dat was pas een positieve benadering. Ik had ook thuis kunnen liggen met een hersentumor in mijn hoofd, wetend dat het einde eraan komt. Een bezoekje aan een aardige dame als Fleur moet dan toch wel meevallen (ondanks haar beroep). Ja, het lot houd mijn erg bezig nu dat ik weet dat mijn oom dood gaat. Het besef hoe vreselijk oneerlijk de wereld in elkaar zit komt de laatste tijd behoorlijk boven borrelen. Ik wist het natuuurlijk wel, maar had er eigenlijk nooit echt mee te maken gehad. Het 'nothing last forever, even cold november rain' preciepe begrijp ik dus wel, maar je moet er mee te maken krijgen voordat je het pas echt gaat beseffen.
Hoe dan ook. Fleur begon met een uitleg sessie en dus niet met haken, tangen of instumenten. Ik kreeg namelijk ook een her opvoed cursus tanden poetsen en tanden stokers gebruiken. Het nut hiervan werd ook snel duidelijk toen ze met een zoet goedje liet zien hoe erg mijn tandplak situatie eruit zag (in een spiegel). Daarna pas, ging het echte werk beginnen. Ik heb nog nooit zoveel spuiten in mijn mond gehad, maar dat kan mij niet bommen. Als kind werden namelijk al mijn melktanden getrokken omdat die te sterk waren, en er niet zelf uit wilden komen. Ik ben dus met verdovingen opgegroeit en wordt daar niet koud of warm van. Op eentje na dan, want de spuit bij je voortanden schijnt dus wel zeer te doen. Oke, dan weet ik dat ook weer. De tranen sprongen in mijn ogen, maar Fleur wist te vertellen dat dit normaal blijkt te zijn.
Nadat de verdovingen begonnen te werken, begon Fleur met haar bulldozer werkje. De machine die ze gebruikte was niet zo erg. Maar ze ging daarna ook nogeven met de haak aan de gang .... Ik had af en toe het gevoel dat ze met die haak mijn kiezen eruit probeerde te trekken...... Het hele verhaal heeft 3 kwartier geduurt voordat ik de stoel pas weer mocht verlaten. Maar ik was wel als een kind zo blij... Het was opzich niet tegen gevallen, omdat alles toch verdooft werd, maar ik weet ook dat dit pas de eerste afspraak was. Volgende week vrijdag is het weer P-day, en er nou zin in krijgen is ook weer wat overdreven.
Eenmaal thuis aangekomen heb ik mijn collega Jeroen gebeld. Ook hij gaat een close encounter met de paradontoloog meemaken (in mei), en hij wilde weten hoe het gegaan was. Ik moest een cyfer geven (van 1 t/m 10, waarbij 10 super slecht is). Ik heb de behandeling een 6 gegeven. Dit dus eigenlijk omdat het erg lang duurde, en het haak verhaal speelde een behoorlijke factor. Pijn heb ik dus vrijwel niet gehad...... Ja, mijn collega Jeroen is de derde al op de zaak die met de paradontoloog te maken gaat krijgen. Eerst was het Yolanda die achter mij zit. Nu ben ik het dus, en in mei is Jeroen aan de beurt die tegenover mij zit. We maken ons al zorgen om Stephan, omdat die weer achter Jeroen zit... Of het dus een epidemie is moet de toekomst nog uitwijzen.
Mazzel
Daar lag ik dan weer... In de gehate tandarts stoel.... Al bevend probeerde ik nog aan iets positiefs te denken, maar dat wilde niet echt lukken. Ineens herinnerde ik me een oud collega waarmee ik tien jaar geleden had samen gewerkt. Hij verscheen altijd in een t-shirt op zijn werk. Ook al was het 10 graden onder nul. Als ik dan vroeg of hij het niet koud had, antwoorde hij dat het altijd 5 graden kouder kan zijn... Kijk, bedacht ik mezelf, dat was pas een positieve benadering. Ik had ook thuis kunnen liggen met een hersentumor in mijn hoofd, wetend dat het einde eraan komt. Een bezoekje aan een aardige dame als Fleur moet dan toch wel meevallen (ondanks haar beroep). Ja, het lot houd mijn erg bezig nu dat ik weet dat mijn oom dood gaat. Het besef hoe vreselijk oneerlijk de wereld in elkaar zit komt de laatste tijd behoorlijk boven borrelen. Ik wist het natuuurlijk wel, maar had er eigenlijk nooit echt mee te maken gehad. Het 'nothing last forever, even cold november rain' preciepe begrijp ik dus wel, maar je moet er mee te maken krijgen voordat je het pas echt gaat beseffen.
Hoe dan ook. Fleur begon met een uitleg sessie en dus niet met haken, tangen of instumenten. Ik kreeg namelijk ook een her opvoed cursus tanden poetsen en tanden stokers gebruiken. Het nut hiervan werd ook snel duidelijk toen ze met een zoet goedje liet zien hoe erg mijn tandplak situatie eruit zag (in een spiegel). Daarna pas, ging het echte werk beginnen. Ik heb nog nooit zoveel spuiten in mijn mond gehad, maar dat kan mij niet bommen. Als kind werden namelijk al mijn melktanden getrokken omdat die te sterk waren, en er niet zelf uit wilden komen. Ik ben dus met verdovingen opgegroeit en wordt daar niet koud of warm van. Op eentje na dan, want de spuit bij je voortanden schijnt dus wel zeer te doen. Oke, dan weet ik dat ook weer. De tranen sprongen in mijn ogen, maar Fleur wist te vertellen dat dit normaal blijkt te zijn.
Nadat de verdovingen begonnen te werken, begon Fleur met haar bulldozer werkje. De machine die ze gebruikte was niet zo erg. Maar ze ging daarna ook nogeven met de haak aan de gang .... Ik had af en toe het gevoel dat ze met die haak mijn kiezen eruit probeerde te trekken...... Het hele verhaal heeft 3 kwartier geduurt voordat ik de stoel pas weer mocht verlaten. Maar ik was wel als een kind zo blij... Het was opzich niet tegen gevallen, omdat alles toch verdooft werd, maar ik weet ook dat dit pas de eerste afspraak was. Volgende week vrijdag is het weer P-day, en er nou zin in krijgen is ook weer wat overdreven.
Eenmaal thuis aangekomen heb ik mijn collega Jeroen gebeld. Ook hij gaat een close encounter met de paradontoloog meemaken (in mei), en hij wilde weten hoe het gegaan was. Ik moest een cyfer geven (van 1 t/m 10, waarbij 10 super slecht is). Ik heb de behandeling een 6 gegeven. Dit dus eigenlijk omdat het erg lang duurde, en het haak verhaal speelde een behoorlijke factor. Pijn heb ik dus vrijwel niet gehad...... Ja, mijn collega Jeroen is de derde al op de zaak die met de paradontoloog te maken gaat krijgen. Eerst was het Yolanda die achter mij zit. Nu ben ik het dus, en in mei is Jeroen aan de beurt die tegenover mij zit. We maken ons al zorgen om Stephan, omdat die weer achter Jeroen zit... Of het dus een epidemie is moet de toekomst nog uitwijzen.
Mazzel
19 maart 2007
Ring A10 zuid, afslag A2 richting Utrecht
Einderlijk is het zover. Ik verlaat de virtuele ringweg A10, en bevind me nu op de eindeloos lijkende A2 richting het zuiden. Van deze snelweg gaan we nog veel horen op weg naar het 'Ik ben naar Mark en Yvette gezwommen' feest.
Het begon bij de sprint avond meteen met een knallend nieuw record op de 250 meter. Ik wist er maarliefs 4 secondes vanaf te zwemmen. Het record staat nu op 4:11. En dat is net 1 seconde te kort voor het legendarische 1 meter per seconde schema, wat tot nu toe alleen Mark nog gelukt is. Maar wie weet komt het er nog eens van. De 750 meter viel, zoals gewoonlijk, een beetje tegen. Dit keer geen vreselijke tijd, maar met 13:35 vind ik dat ik het niet echt goed gedaan heb. Ik moet er wel bij zeggen dat deze afstand na de 250 meter knaller gezwommen werd. De 500 meter daarin tegen ging als een speer. Ik wist einderlijk de 8:50 grens weer eens te verbreken. Ik zwom namelijk 8:49 over deze afstand, en dat is maar 3 secondes van mijn pr verwijderd. Ook op de middellange afstands avond wordt de 500 meter gezwommen en die ging ook precies in 8:49. Dus daar zit verbetering in. De 1000 meter ging voor de derde opvolgende keer onder de 18 blank. In totaal heb ik het nu al 4 keer gered vanaf de virtuele startplaats hier in Hoorn. Als een Carl Verheijen zwom ik het grootste deel van de rit precies op het 18 blank schema. Je kon er de klok op gelijk zetten. Echter bij de 750 meter grens begon ik langzamerhand het shema los te laten. Ik moest er een eindsprint bijhalen om alsnog 17:58 op de klok neer te zetten.
Vandaag werd de 8 kilometer traditioneel afgesloten met de 3 kilometer. Ik hoopte zo dicht mogelijk bij de 55 blank in de buurt te komen. Ik begon helaas wat te rustig, maar wist dat ik mezelf anders op zou blazen. In de tweede kilometer ging het beter. Maar niet goed genoeg om op het 55 blank schema te komen. In de laatste kilometer kon ik toch weer een sprintje trekken. Dit was nodig om mijn persoonlijk 2de tijd op deze afstand te zwemmen. Het was toen al duidelijk dat de 55:05 weer zou blijven staan, maar de 55:15 kon nog wel gebroken worden. Dit is me ook gelukt. Ik klokte uiteinderlijk 55:11 en bewees dat ik in ieder geval vorm behoud heb getoont. De laatste paar 3 kilometer eindtijden zijn nu binnen de 10 secondes van elkaar gezwommen.
Mazzel
Het begon bij de sprint avond meteen met een knallend nieuw record op de 250 meter. Ik wist er maarliefs 4 secondes vanaf te zwemmen. Het record staat nu op 4:11. En dat is net 1 seconde te kort voor het legendarische 1 meter per seconde schema, wat tot nu toe alleen Mark nog gelukt is. Maar wie weet komt het er nog eens van. De 750 meter viel, zoals gewoonlijk, een beetje tegen. Dit keer geen vreselijke tijd, maar met 13:35 vind ik dat ik het niet echt goed gedaan heb. Ik moet er wel bij zeggen dat deze afstand na de 250 meter knaller gezwommen werd. De 500 meter daarin tegen ging als een speer. Ik wist einderlijk de 8:50 grens weer eens te verbreken. Ik zwom namelijk 8:49 over deze afstand, en dat is maar 3 secondes van mijn pr verwijderd. Ook op de middellange afstands avond wordt de 500 meter gezwommen en die ging ook precies in 8:49. Dus daar zit verbetering in. De 1000 meter ging voor de derde opvolgende keer onder de 18 blank. In totaal heb ik het nu al 4 keer gered vanaf de virtuele startplaats hier in Hoorn. Als een Carl Verheijen zwom ik het grootste deel van de rit precies op het 18 blank schema. Je kon er de klok op gelijk zetten. Echter bij de 750 meter grens begon ik langzamerhand het shema los te laten. Ik moest er een eindsprint bijhalen om alsnog 17:58 op de klok neer te zetten.
Vandaag werd de 8 kilometer traditioneel afgesloten met de 3 kilometer. Ik hoopte zo dicht mogelijk bij de 55 blank in de buurt te komen. Ik begon helaas wat te rustig, maar wist dat ik mezelf anders op zou blazen. In de tweede kilometer ging het beter. Maar niet goed genoeg om op het 55 blank schema te komen. In de laatste kilometer kon ik toch weer een sprintje trekken. Dit was nodig om mijn persoonlijk 2de tijd op deze afstand te zwemmen. Het was toen al duidelijk dat de 55:05 weer zou blijven staan, maar de 55:15 kon nog wel gebroken worden. Dit is me ook gelukt. Ik klokte uiteinderlijk 55:11 en bewees dat ik in ieder geval vorm behoud heb getoont. De laatste paar 3 kilometer eindtijden zijn nu binnen de 10 secondes van elkaar gezwommen.
Mazzel
16 maart 2007
P-Day
16 maart... P-Day.... paradontoloog day...
Het leek nog zo lang te duren toen ik de afspraken gemaakt had. Maar het was dan toch zover....Er was geen ontsnappen meer aan. Tenminste... dat dacht ik. Ik had helemaal vrij gevraagd voor mijn bezoekje aan mijn nieuwe vriend, maar dat bleek achteraf niet nodig te zijn. Ik werd namelijk door de praktijk gebeld dat de uitvoerende arts zich ziek had gemeld.... Das nou jammer!!!.... De collega was vreselijk bezig om zich te veronderschuldigen, maar mijn motto is altijd dat je er niets aan kunt doen als je ziek bent. Bovendien heb ik liever dat de arts in topvorm is als zij in mijn smoelwerk zit te poeren.... De afspraak is dus verzet, en zodoende is volgende week, wat eigenlijk de 2de afspraak zou zijn, nu de officiele eerste afspraak.
Ja, wat ga je dan doen met al die vrije uren? Nou, ik heb het druk genoeg op mijn werk, dus ik heb mijn chef gebeld en gevraagd of ik vandaag alsnog op mijn werk mocht verschijnen. Hij vond het niet erg om de vrije dag een weekje te verzetten. Eigenlijk had hij gedacht dat ik gewoon die volgende week vrijdag (dag van de afspraak) ook vrij zou nemen. 'Je denkt te veel aan je werk, en te weinig aan jezelf'. Tja, als je chef dat al zegt... Hij had gelijk natuurlijk, maar toch ben ik blij dat ik naar mijn werk was gegaan. Een belangrijke klant had namelijk precies vandaag een probleem met een wat ouder weegstation waarvan alleen ik nog weet hoe het werkt. Het programma wou niet samen werken met een nieuwe software update op de hoofdcomputer... 'Oja, het moest wel vandaag opgelost worden' werd er eventjes bij verteld. Gelukkig kon ik het oplossen en de klant tevreden stellen.
Mazzel.
Het leek nog zo lang te duren toen ik de afspraken gemaakt had. Maar het was dan toch zover....Er was geen ontsnappen meer aan. Tenminste... dat dacht ik. Ik had helemaal vrij gevraagd voor mijn bezoekje aan mijn nieuwe vriend, maar dat bleek achteraf niet nodig te zijn. Ik werd namelijk door de praktijk gebeld dat de uitvoerende arts zich ziek had gemeld.... Das nou jammer!!!.... De collega was vreselijk bezig om zich te veronderschuldigen, maar mijn motto is altijd dat je er niets aan kunt doen als je ziek bent. Bovendien heb ik liever dat de arts in topvorm is als zij in mijn smoelwerk zit te poeren.... De afspraak is dus verzet, en zodoende is volgende week, wat eigenlijk de 2de afspraak zou zijn, nu de officiele eerste afspraak.
Ja, wat ga je dan doen met al die vrije uren? Nou, ik heb het druk genoeg op mijn werk, dus ik heb mijn chef gebeld en gevraagd of ik vandaag alsnog op mijn werk mocht verschijnen. Hij vond het niet erg om de vrije dag een weekje te verzetten. Eigenlijk had hij gedacht dat ik gewoon die volgende week vrijdag (dag van de afspraak) ook vrij zou nemen. 'Je denkt te veel aan je werk, en te weinig aan jezelf'. Tja, als je chef dat al zegt... Hij had gelijk natuurlijk, maar toch ben ik blij dat ik naar mijn werk was gegaan. Een belangrijke klant had namelijk precies vandaag een probleem met een wat ouder weegstation waarvan alleen ik nog weet hoe het werkt. Het programma wou niet samen werken met een nieuwe software update op de hoofdcomputer... 'Oja, het moest wel vandaag opgelost worden' werd er eventjes bij verteld. Gelukkig kon ik het oplossen en de klant tevreden stellen.
Mazzel.
12 maart 2007
To explore the galaxy
In de laatste blogfile had ik al verteld dat Rachel, Ramon en ik naar een sterren kijkavond zijn geweest. Nou, ik heb de astronomie koors te pakken, en kon het dus niet hebben dat ik zelf nog nooit iets anders dan de maan heb gezien met mijn eigen sterrenkijker.
Het was even wachten op een heldere avond, want dat kijkt namelijk een stuk makkelijker. Ik had nog ergens een sterrenkaart programma op de computer van mijn werk, dus die had ik nogeven thuis ge-installeerd. Na een paar dagen wachten was het eindelijk zover. De planeet Saturnus was precies vanaf ons balkon te zien. Dat kwam goed uit, want die wilde ik ook graag zien omdat ik, op de kijkavond, daarvan zo onder de indruk was.
Het lijkt toch niet zo moeilijk om een object met een diameter van 120.000 kilometer op te zoeken. Maar daarin tegen... Het object staat wel op ongeveer een miljard kilometer hiervan daan. Mijn sterrenkijker is een van de goedkopere versies. Er zitten geen automatische zoek functies op of zoiets. Nee, je mag zelf mikken op het object. Er zit wel een zoek kijkertje bij, maar dat geeft helemaal geen garanties dat je makkelijk prijs hebt. Het was even pielen, maar het is me uiteinderlijk toch gelukt om de planeet met mijn eigen sterrenkijker te zien. Het was maar een klein bolletje met een ringetje erom heen, maar ik was als een kind zo blij.
Kijk, dat vraagt om meer. De planeet Venus is de laatste tijd ook goed te zien. Echter heb ik een probleem. De planeet staat, als de zon ondergaat, aan de westelijke hemel. Ik kan helaas niet door mijn muur heen kijken, want het balkon staat namelijk op het zuid-oosten gericht. Dat moet ik met mijn kijker naar een open plek toe gaan, en daar ben ik nog niet aan toe gekomen. Op het internet heb ik wel van alles uitgezocht. De wikipedia sites zijn echt fantastisch om informatie te vinden. Ik heb ook gelezen dat je zelfs met een verrekijker een aantal manen van Jupiter kan bekijken.. Dus dat ga ik ook nog eens proberen. Echter komt de planeet om een uur of 4 in de ochtend pas op.. Ja, het is leuk, maar er zijn grenzen natuurlijk. Komt vast een keertje goed.
Mazzel
Het was even wachten op een heldere avond, want dat kijkt namelijk een stuk makkelijker. Ik had nog ergens een sterrenkaart programma op de computer van mijn werk, dus die had ik nogeven thuis ge-installeerd. Na een paar dagen wachten was het eindelijk zover. De planeet Saturnus was precies vanaf ons balkon te zien. Dat kwam goed uit, want die wilde ik ook graag zien omdat ik, op de kijkavond, daarvan zo onder de indruk was.
Het lijkt toch niet zo moeilijk om een object met een diameter van 120.000 kilometer op te zoeken. Maar daarin tegen... Het object staat wel op ongeveer een miljard kilometer hiervan daan. Mijn sterrenkijker is een van de goedkopere versies. Er zitten geen automatische zoek functies op of zoiets. Nee, je mag zelf mikken op het object. Er zit wel een zoek kijkertje bij, maar dat geeft helemaal geen garanties dat je makkelijk prijs hebt. Het was even pielen, maar het is me uiteinderlijk toch gelukt om de planeet met mijn eigen sterrenkijker te zien. Het was maar een klein bolletje met een ringetje erom heen, maar ik was als een kind zo blij.
Kijk, dat vraagt om meer. De planeet Venus is de laatste tijd ook goed te zien. Echter heb ik een probleem. De planeet staat, als de zon ondergaat, aan de westelijke hemel. Ik kan helaas niet door mijn muur heen kijken, want het balkon staat namelijk op het zuid-oosten gericht. Dat moet ik met mijn kijker naar een open plek toe gaan, en daar ben ik nog niet aan toe gekomen. Op het internet heb ik wel van alles uitgezocht. De wikipedia sites zijn echt fantastisch om informatie te vinden. Ik heb ook gelezen dat je zelfs met een verrekijker een aantal manen van Jupiter kan bekijken.. Dus dat ga ik ook nog eens proberen. Echter komt de planeet om een uur of 4 in de ochtend pas op.. Ja, het is leuk, maar er zijn grenzen natuurlijk. Komt vast een keertje goed.
Mazzel
4 maart 2007
Sterren dansen ...... in de lucht
Van de week las Rachel in de krant dat er deze week een maans verduistering zou plaats vinden. Er werd ook verteld dat er een 'Noordhollandse sterrenkundige organisatie stichting' (indrukwekkende naam) een kijkavond zou houden in Hoorn, om dit fenomeen te bezichtigen. Nou, Rachel en ik vonden dat wel interesant om een keer mee te maken.
Het werd nogeven spannend of de kijkavond wel door zou gaan. Het regende s'avonds namelijk eventjes behoorlijk, terwijl het overdag juist lekker weer was geweest. Ramon smste dat hij ook wel naar de maans verduistering wilde gaan kijken, dus hadden we overlegd dat we daar nogwel even over zouden bellen als het zover was..... Gelukkig werd het tegen een uur of 8 toch langzamerhand weer wat helderder, en konden we het maantje gewoon weer zien. De kijkavond ging dus gelukkig gewoon door. We hebben Ramon gebeld en verteld over de kijkavond van de stichting, en ook hij vond dat een leuk idee om een keer mee te maken.
Om half twaalf hadden we op het schoolplein van de Copernicus afgesproken, want daar stonden de telescopen opgesteld. Het was niet echt druk, maar dat heeft ook zo zijn voordelen. Dan hebben de experts meer tijd om dingen persoonlijk uit te leggen. Een man was met zijn telescoop naar Saturnus aan het kijken. En de bezoekers konden een voor een ook eventjes naar dit schouwspel kijken. Toen ik de planeet bekeek, besefte ik dat dit de eerste keer was dat ik deze planeet echt zelf gezien heb.. Ik wist van tv en het internet wel hoe hij eruit zag, maar ik had er nog nooit via een telescoop naar gekeken. Het mag duidelijk zijn dat het een indrukwekkende ervaring was. Ik heb zelf trouwens wel een sterrenkijker, maar meer dan de maan heb ik daar niet mee kunnen zien. Het is namelijk veel moeilijker dan dat het lijkt om eventjes een ster of planeet op te zoeken. Zeg maar gerust dat me dat dus nooit gelukt is. Maar nu dat ik Saturnus in het echt heb gezien ga ik het toch wel weer eens proberen.
Tegen twaalf uur was de maan helemaal verduisterd, en kwam de rode gloed helemaal tot zijn recht. Niet lang daarna werd het trouwens weer bewolkt en begon het behoorlijk te regenen. Rachel en ik kwamen dus nog verzopen thuis ook. Maar, wel met een behoorlijke leuke vervaring rijker..
Mazzel
Het werd nogeven spannend of de kijkavond wel door zou gaan. Het regende s'avonds namelijk eventjes behoorlijk, terwijl het overdag juist lekker weer was geweest. Ramon smste dat hij ook wel naar de maans verduistering wilde gaan kijken, dus hadden we overlegd dat we daar nogwel even over zouden bellen als het zover was..... Gelukkig werd het tegen een uur of 8 toch langzamerhand weer wat helderder, en konden we het maantje gewoon weer zien. De kijkavond ging dus gelukkig gewoon door. We hebben Ramon gebeld en verteld over de kijkavond van de stichting, en ook hij vond dat een leuk idee om een keer mee te maken.
Om half twaalf hadden we op het schoolplein van de Copernicus afgesproken, want daar stonden de telescopen opgesteld. Het was niet echt druk, maar dat heeft ook zo zijn voordelen. Dan hebben de experts meer tijd om dingen persoonlijk uit te leggen. Een man was met zijn telescoop naar Saturnus aan het kijken. En de bezoekers konden een voor een ook eventjes naar dit schouwspel kijken. Toen ik de planeet bekeek, besefte ik dat dit de eerste keer was dat ik deze planeet echt zelf gezien heb.. Ik wist van tv en het internet wel hoe hij eruit zag, maar ik had er nog nooit via een telescoop naar gekeken. Het mag duidelijk zijn dat het een indrukwekkende ervaring was. Ik heb zelf trouwens wel een sterrenkijker, maar meer dan de maan heb ik daar niet mee kunnen zien. Het is namelijk veel moeilijker dan dat het lijkt om eventjes een ster of planeet op te zoeken. Zeg maar gerust dat me dat dus nooit gelukt is. Maar nu dat ik Saturnus in het echt heb gezien ga ik het toch wel weer eens proberen.
Tegen twaalf uur was de maan helemaal verduisterd, en kwam de rode gloed helemaal tot zijn recht. Niet lang daarna werd het trouwens weer bewolkt en begon het behoorlijk te regenen. Rachel en ik kwamen dus nog verzopen thuis ook. Maar, wel met een behoorlijke leuke vervaring rijker..
Mazzel
1 maart 2007
De inhoud
Toen ik vorig jaar mei begon met het typen van deze weblog, wist ik natuurlijk nog niet hoe lang ik dit eventueel vol zou houden. Echt inhoudelijk erbij na denken heb ik dus nooit gedaan. Ik ben gewoon gaan zitten en begonnen met typen. Dat beviel zo goed, dat ik nu de 11de maand al inga. Maar tot nu toe ging de inhoud van de blogs altijd wel over leuke dingen. Over onderwerpen waar ik graag iets over wilde vertellen, of wat simpel weg op dat moment in me op kwam. Nu raad je het al dat het een keer moest gebeuren dat ik ook vervelende dingen mee maak. Ik heb er lang over na gedacht of ik dat wel moest verwoorden in een blogfile. Wat moeten internettende mensen nou met mijn vervelende ervaringen? Maar dit is juist de bedoeling van een weblog. Je verwoord de dingen die je meemaakt in je leven. In de titel van deze weblog staat ook : 'Wat maakt Jeroen Muis allemaal mee.'. .... Dus ik had mijn eigen vraag zelf al beantwoord.
Vorige week zondag kreeg ik te horen dat het niet goed ging met mijn oom. De man heeft zijn hele leven op de boerderij gewerkt, en het vermoeden kwam boven borrelen dat hij misschien wel eens overspannen kon zijn. Hij begon namelijk af en toe vreemde trekjes te vertonen. Op zich kan dit nog natuurlijk, maar het was toch verstandiger om eventjes een dokter te bezoeken. Die vond dat zijn reflexen wel erg vreemd waren en verwees hem meteen door naar het ziekenhuis. De doktoren daar hadden al snel door dat er iets ergs aan de hand was. Een scan wees uit dat hij een hersentumor heeft, en dat deze al vrij groot is. Opereren heeft totaal geen zin meer, en nu geven ze hem nogmaar een paar maanden te leven.
Zo loop je vorige week nog rond zonder ook maar 1 lichamelijke klacht te hebben, en de volgende week hebben de doktoren je al opgegeven. Ja, het kan snel gaan in het leven. Eigenlijk houden mensen hier nooit rekening mee. Je weet dat je een keer dood gaat, maar gevoels matig kan je dat niet beseffen. Het is toch altijd zo dat je pas dood gaat als je erg oud bent? Dat dus de tijd je grootste vijand is die je levenskoortje ooit een keer doorhakt. Dan pas is het, voor je gevoel, te verklaren. Omdat je hier niet vaak bij stil staat, denk ik dat je eigenlijk te weinig geniet van het leven. Dat zouden wij mensen eigenlijk nog meer moeten doen dan dat we dat nu doen.
Ik wil daarom deze blogfile afsluiten met de volgende tekst....
Sommige mensen denken dat de tijd een monster is, die je je hele leven achtervolgt. En je uiteinderlijk te pakken krijgt. Maar ik denk liever dat de tijd je vriend is, die je hele leven bij je is. En jou doet beseffen dat je van elk moment moet genieten. Omdat dat moment nooit meer terug komt.
Mazzel.
Vorige week zondag kreeg ik te horen dat het niet goed ging met mijn oom. De man heeft zijn hele leven op de boerderij gewerkt, en het vermoeden kwam boven borrelen dat hij misschien wel eens overspannen kon zijn. Hij begon namelijk af en toe vreemde trekjes te vertonen. Op zich kan dit nog natuurlijk, maar het was toch verstandiger om eventjes een dokter te bezoeken. Die vond dat zijn reflexen wel erg vreemd waren en verwees hem meteen door naar het ziekenhuis. De doktoren daar hadden al snel door dat er iets ergs aan de hand was. Een scan wees uit dat hij een hersentumor heeft, en dat deze al vrij groot is. Opereren heeft totaal geen zin meer, en nu geven ze hem nogmaar een paar maanden te leven.
Zo loop je vorige week nog rond zonder ook maar 1 lichamelijke klacht te hebben, en de volgende week hebben de doktoren je al opgegeven. Ja, het kan snel gaan in het leven. Eigenlijk houden mensen hier nooit rekening mee. Je weet dat je een keer dood gaat, maar gevoels matig kan je dat niet beseffen. Het is toch altijd zo dat je pas dood gaat als je erg oud bent? Dat dus de tijd je grootste vijand is die je levenskoortje ooit een keer doorhakt. Dan pas is het, voor je gevoel, te verklaren. Omdat je hier niet vaak bij stil staat, denk ik dat je eigenlijk te weinig geniet van het leven. Dat zouden wij mensen eigenlijk nog meer moeten doen dan dat we dat nu doen.
Ik wil daarom deze blogfile afsluiten met de volgende tekst....
Sommige mensen denken dat de tijd een monster is, die je je hele leven achtervolgt. En je uiteinderlijk te pakken krijgt. Maar ik denk liever dat de tijd je vriend is, die je hele leven bij je is. En jou doet beseffen dat je van elk moment moet genieten. Omdat dat moment nooit meer terug komt.
Mazzel.
Abonneren op:
Posts (Atom)
