Voordat ik met deze blog ga beginnen moet ik eerst even wat recht zetten. Zoals je misschien gezien hebt, is er op mijn vorige blog gereageerd door Karina. Zij plaatste terecht de opmerking dat het onmogelijk is dat ik vier keer zo groot ben als Fleur. En daar heeft ze natuurlijk gelijk in. Karina kan dat als moeder van een 1 jarige natuurlijk ook veel beter weten dan dat ik dat kan. Hopelijk kan ze alle opgedane ervaring goed gebruiken bij haar tweede kindje, want die is namelijk op komst.
Dan nu de blog : Uitgeteld.
Sinds de maand mei rij ik in een bus van de zaak rond. Deze was van een oud collega geweest en zodoende mocht ik er een tijdje in rijden. Dat is natuurlijk lekker handig, en eigenlijk ook erg goedkoop, maar toch kleeft er een groot nadeel aan. Elk jaar moet namelijk de inhoud van die bus geteld worden. En aangezien het tijdelijk ‘mijn’ bus is, vond mijn chef dat ik de aangewezen persoon was om dat te doen.
Toen ik die dag naar mijn werk reed, had ik een beetje een tegenstrijdig gevoel. Aan de ene kant is het razend druk op de helpdesk, en kan ik die ‘tel tijd’ veel nuttiger gebruiken. Maar aan de andere kant was het ook weer eens wat anders. Samen met mijn collega Arend, die de getelde items in de computer ging invoeren, zou het vast wel gezellig worden. En dat werd het natuurlijk ook. We begonnen met het leeg halen van de bus. Zodoende kon ik rustig alle kratten met spullen 1 voor 1 verwerken. Arend had de radio in de werkplaats aangedaan, en zodoende leek het net alsof ik met een vakantie baantje bezig was. Lekker constant het zelfde werk doen, zonder dat je er echt diep bij na hoeft te denken.
Ik kon merken dat ik dit soort productie werk niet meer gewent ben. Voordat ik bij Digi ging werken, deed ik wel productie werk, en daar was ik dan ook compleet op ingespeeld. Maar met helpdesk werk kan ik ook op een stoel zitten bij komen en alleen met denk werk bezig zijn. Dat kan met productie werk niet.. Dan moet je constant door blijven werken. Gelukkig had ik de ‘slag’ zo te pakken, en duurde het gehele ‘project’ maar tot een uur of twee. Daarna kon ik weer terug naar mijn eigen werk gaan….. Deze tel ervaring was overigens maar eenmalig.. Eind november moet ik de bus inleveren, en zal ik weer met de Knight naar het werk moeten.
Mazzel
31 oktober 2009
27 oktober 2009
60
Afgelopen zaterdag werd mijn moeder 60 jaar. Ook al staat het grote feest ergens volgend jaar op de planning, Rachel en ik waren op de dag zelf natuurlijk ook langs geweest.
Naast dat wij er waren, waren mijn zus, haar vriend Martin en natuurlijk Fleur er ook. Fleur kan al aardig lopen kan ik je vertellen. Een paar weken geleden, toen ik toevallig voor een klant in de achterhoek was, kon ze dat nog niet. Dus kan je nagaan hoe snel zo’n kind zich ontwikkeld. Ze was af en toe nog wel bang voor mij. Maar dat is misschien ook wel logisch als er een vreemde man op je af komt lopen die toch zeker vier keer zo groot is als jezelf. … Maar als ik gewoon naast haar ging zitten, dan viel het gelukkig wel mee met de angst.
Op speelgoed niveau heeft Fleur af en toe wat ‘onenigheid’ met de hond van mijn ouders. Shanty wil namelijk ook nog wel eens spelen, en de twee worden dan vaak jaloers op de ander als die een leuk speeltje te pakken heeft. Dat is op zich wel grappig om te zien. Fleur zat op een gegeven ogenblik op de bank met een blokje te spelen. De hond ging kijken wat ze zoal in haar handen vasthield, maar daar was de jonge dame niet van gediend. Een wel gemikte trap volgde, zodat de hond het hazenpad koos. Gelukkig werd ze niet kwaad, want dat zou de situatie natuurlijk alleen maar escaleren.
In de vond hebben we lekker samen met zijn alle gegeten. Fleur was toen even een tukkie aan het doen, maar mocht bij het uitdelen van de toetjes weer aanschuiven. Vooral de vla met slagroom vind ze erg lekker. Eerst keek ze nog even de kat uit de boom, maar dat was voor korte duur. Daarna ging het schaaltje schoon leeg.
Mazzel
Naast dat wij er waren, waren mijn zus, haar vriend Martin en natuurlijk Fleur er ook. Fleur kan al aardig lopen kan ik je vertellen. Een paar weken geleden, toen ik toevallig voor een klant in de achterhoek was, kon ze dat nog niet. Dus kan je nagaan hoe snel zo’n kind zich ontwikkeld. Ze was af en toe nog wel bang voor mij. Maar dat is misschien ook wel logisch als er een vreemde man op je af komt lopen die toch zeker vier keer zo groot is als jezelf. … Maar als ik gewoon naast haar ging zitten, dan viel het gelukkig wel mee met de angst.
Op speelgoed niveau heeft Fleur af en toe wat ‘onenigheid’ met de hond van mijn ouders. Shanty wil namelijk ook nog wel eens spelen, en de twee worden dan vaak jaloers op de ander als die een leuk speeltje te pakken heeft. Dat is op zich wel grappig om te zien. Fleur zat op een gegeven ogenblik op de bank met een blokje te spelen. De hond ging kijken wat ze zoal in haar handen vasthield, maar daar was de jonge dame niet van gediend. Een wel gemikte trap volgde, zodat de hond het hazenpad koos. Gelukkig werd ze niet kwaad, want dat zou de situatie natuurlijk alleen maar escaleren.
In de vond hebben we lekker samen met zijn alle gegeten. Fleur was toen even een tukkie aan het doen, maar mocht bij het uitdelen van de toetjes weer aanschuiven. Vooral de vla met slagroom vind ze erg lekker. Eerst keek ze nog even de kat uit de boom, maar dat was voor korte duur. Daarna ging het schaaltje schoon leeg.
Mazzel
22 oktober 2009
18 oktober 2035
Rachel en haar moeder hebben op hun weblog een leuk verhaal geschreven over hoe hun denken hoe het leven er op 18 oktober 2035 ongeveer uitziet. Toen ik die twee verhalen zo las, vond ik dat ik natuurlijk niet achter kon blijven. Vandaar dat ik dit in deze blog ook ga doen. Als je geïnteresseerd bent in de verhalen van de dames, dan moet je even bij de (vernieuwde) links krijgen aan de rechterkant van deze pagina (beetje onderin).
18 oktober 2035.
De automatische schuifdeuren van de holomatrix kamer gaan achter mij vanzelf dicht terwijl ik verder naar binnen wandel. Ondanks dat Rachel en ik de hypermoderne kamer nu al twee jaar hebben, ben ik nog altijd een beetje zenuwachtig als ik daar in sta. De zwarte muren met de lichtgevende horizontale en verticale lijnen lijken wel altijd futuristisch te blijven . Maar de zenuwen kunnen natuurlijk ook een andere oorzaak hebben. Ik sta op het punt om weer een holoprogramma op te opstarten. Vanuit het niets ontstaat er dan binnen een seconde, een drie dimensionale wereld die zodanig echt lijkt, dat je hersens vermoeden dat je spontaan gek bent geworden. De overgang van de zwarte kamer, naar een fictieve wereld gaat voor ons oudere mensen vaak veels te snel. De jongeren onder ons, die opgroeien met holomatrix kamers, zijn dat natuurlijk van kinds af aan al gewent.
Ik verman mezelf en zeg met een veels te luide stem : “Computer… Activeer holoprogramma rode streep 1”…. Voordat ik met mijn ogen kan knipperen, sta ik ineens voor een grote houten deur die je nog met zo’n ijzeren klink moet open maken. Je weet wel.. je moet die dan omlaag duwen en dan kan je de deur handmatig open maken. Ik herinner mezelf dat ik het holo programma de volgende keer op een andere manier moet opslaan, want die fictieve houten deur verscheen op zo’n 40 centimeter voor mijn neus. “Op die manier wen je er nooit aan”, bedenk ik mezelf nog. Ik doe de klink omlaag en loop het oude gebouw naar binnen.
Terwijl ik verder naar binnen wandel, hoor ik airconditioner volop draaien. “Oog voor detail”, bedenk ik mezelf. Ik ben maarliefs vijf maanden met dit holoprogramma bezig geweest, voordat ik vond dat het gebouw genoeg op het in 1986 gesloopte origineel leek (zie weblog : De rode streep). Binnen een minuut sta ik voor het 15 meter lange zwembad, en ik ga op de rand van het bad zitten. De zon schijnt door de kleine vierkante raampjes naar binnen en ik begin langzaamaan aan oude tijden te denken. Ik zie mezelf als 12 jarig jochie op de rand van het bad staan terwijl ik een poging doe om maarliefs 50 meter onderwater te zwemmen. Aangezien het holo programma zo echt lijkt, komt de emotie van destijds gewoon bovenborrelen.
Ik bedenk me ineens dat ik in de middag nog een vergadering heb. “Computer”, zeg ik weer met een veels te luide stem. “Activeer mijn agenda”. Op zo’n 45 centimeter voor mijn neus, verschijnt er een flexscreen die roerloos in de lucht blijft hangen. Ondanks dat ik duidelijk kan lezen wat er op het scherm staat, begint de computer voor te lezen wat ik die middag zoal moet doen. “Je hebt een afspraak met een nieuwe supermarkt keten….. Ze willen namelijk een koppeling maken tussen hun holomatrix kamer en die van hun klanten”. “Ja inderdaad”, bedenk ik mezelf. Sinds de nieuwe 1024 tarrabit internet verbinding er is, is het in theorie mogelijk om meerdere holomatrix kamers met elkaar te koppelen. Zodoende hoeven mensen de deur helemaal niet meer uit om hun bootschappen te doen. Probleem is wel, hoe komen die boodschappen dan ook daadwerkelijk bij je thuis? Bovendien hebben mensen daar toch androids voor. Het complete nut is mij dus nog niet helemaal duidelijk, maar de klant heeft gezegd hier alleen maar over te willen brainstormen.
Ineens verdwijnt de muur rechts van mij. Rachel komt namelijk de holomatrix kamer binnen wandelen. Ze kijkt om zich heen en zegt:”Heb je het programma eindelijk af, en dan neem je niet eens een duik” …..”Ach..”,zeg ik..”Ik was alleen even oude herinneringen aan het ophalen.”. “Je moeder is over 6 dagen jarig”, zegt Rachel. “Ik heb nog een leuk holo programma op het internet gevonden om dat te vieren…… Computer… activeer holo programma grote knip”. Het lukte mij nog net om de grote rode streep van het zwembad te zien, voordat het complete gebouw in een enorm strand veranderde. “Herken je het nog?”, vraagt Rachel…. En inderdaad, ik herkende het nog. Het is de Grote Knip op de Nederlandse Antillen. Daar waren Rachel en ik in 2006 op vakantie geweest. We hebben er jaren lang een grote foto van gehad, die op onze muur hing. Nu niet meer trouwens, omdat de jongste wel heel erg fanatiek was met het hooghouden van een voetbal. “Als we hier wat tafels neerzetten, kan de gehele familie genieten. Ik laat Truus (onze android) wel even naar de Albert-Deen gaan om de boodschappen te halen.”. Op het zelfde moment horen we Truus trouwens over de intercom. “Meneer en mevrouw Muis. Het middag eten is klaar…”…..”We komen er aan”, zegt Rachel, en we lopen samen het strand af door de automatische schuifdeuren van de holomatrix kamer. Toen we er doorheen waren , verdween het strand, en kon je alleen nog de zwarte muren zien.
Mazzel
18 oktober 2035.
De automatische schuifdeuren van de holomatrix kamer gaan achter mij vanzelf dicht terwijl ik verder naar binnen wandel. Ondanks dat Rachel en ik de hypermoderne kamer nu al twee jaar hebben, ben ik nog altijd een beetje zenuwachtig als ik daar in sta. De zwarte muren met de lichtgevende horizontale en verticale lijnen lijken wel altijd futuristisch te blijven . Maar de zenuwen kunnen natuurlijk ook een andere oorzaak hebben. Ik sta op het punt om weer een holoprogramma op te opstarten. Vanuit het niets ontstaat er dan binnen een seconde, een drie dimensionale wereld die zodanig echt lijkt, dat je hersens vermoeden dat je spontaan gek bent geworden. De overgang van de zwarte kamer, naar een fictieve wereld gaat voor ons oudere mensen vaak veels te snel. De jongeren onder ons, die opgroeien met holomatrix kamers, zijn dat natuurlijk van kinds af aan al gewent.
Ik verman mezelf en zeg met een veels te luide stem : “Computer… Activeer holoprogramma rode streep 1”…. Voordat ik met mijn ogen kan knipperen, sta ik ineens voor een grote houten deur die je nog met zo’n ijzeren klink moet open maken. Je weet wel.. je moet die dan omlaag duwen en dan kan je de deur handmatig open maken. Ik herinner mezelf dat ik het holo programma de volgende keer op een andere manier moet opslaan, want die fictieve houten deur verscheen op zo’n 40 centimeter voor mijn neus. “Op die manier wen je er nooit aan”, bedenk ik mezelf nog. Ik doe de klink omlaag en loop het oude gebouw naar binnen.
Terwijl ik verder naar binnen wandel, hoor ik airconditioner volop draaien. “Oog voor detail”, bedenk ik mezelf. Ik ben maarliefs vijf maanden met dit holoprogramma bezig geweest, voordat ik vond dat het gebouw genoeg op het in 1986 gesloopte origineel leek (zie weblog : De rode streep). Binnen een minuut sta ik voor het 15 meter lange zwembad, en ik ga op de rand van het bad zitten. De zon schijnt door de kleine vierkante raampjes naar binnen en ik begin langzaamaan aan oude tijden te denken. Ik zie mezelf als 12 jarig jochie op de rand van het bad staan terwijl ik een poging doe om maarliefs 50 meter onderwater te zwemmen. Aangezien het holo programma zo echt lijkt, komt de emotie van destijds gewoon bovenborrelen.
Ik bedenk me ineens dat ik in de middag nog een vergadering heb. “Computer”, zeg ik weer met een veels te luide stem. “Activeer mijn agenda”. Op zo’n 45 centimeter voor mijn neus, verschijnt er een flexscreen die roerloos in de lucht blijft hangen. Ondanks dat ik duidelijk kan lezen wat er op het scherm staat, begint de computer voor te lezen wat ik die middag zoal moet doen. “Je hebt een afspraak met een nieuwe supermarkt keten….. Ze willen namelijk een koppeling maken tussen hun holomatrix kamer en die van hun klanten”. “Ja inderdaad”, bedenk ik mezelf. Sinds de nieuwe 1024 tarrabit internet verbinding er is, is het in theorie mogelijk om meerdere holomatrix kamers met elkaar te koppelen. Zodoende hoeven mensen de deur helemaal niet meer uit om hun bootschappen te doen. Probleem is wel, hoe komen die boodschappen dan ook daadwerkelijk bij je thuis? Bovendien hebben mensen daar toch androids voor. Het complete nut is mij dus nog niet helemaal duidelijk, maar de klant heeft gezegd hier alleen maar over te willen brainstormen.
Ineens verdwijnt de muur rechts van mij. Rachel komt namelijk de holomatrix kamer binnen wandelen. Ze kijkt om zich heen en zegt:”Heb je het programma eindelijk af, en dan neem je niet eens een duik” …..”Ach..”,zeg ik..”Ik was alleen even oude herinneringen aan het ophalen.”. “Je moeder is over 6 dagen jarig”, zegt Rachel. “Ik heb nog een leuk holo programma op het internet gevonden om dat te vieren…… Computer… activeer holo programma grote knip”. Het lukte mij nog net om de grote rode streep van het zwembad te zien, voordat het complete gebouw in een enorm strand veranderde. “Herken je het nog?”, vraagt Rachel…. En inderdaad, ik herkende het nog. Het is de Grote Knip op de Nederlandse Antillen. Daar waren Rachel en ik in 2006 op vakantie geweest. We hebben er jaren lang een grote foto van gehad, die op onze muur hing. Nu niet meer trouwens, omdat de jongste wel heel erg fanatiek was met het hooghouden van een voetbal. “Als we hier wat tafels neerzetten, kan de gehele familie genieten. Ik laat Truus (onze android) wel even naar de Albert-Deen gaan om de boodschappen te halen.”. Op het zelfde moment horen we Truus trouwens over de intercom. “Meneer en mevrouw Muis. Het middag eten is klaar…”…..”We komen er aan”, zegt Rachel, en we lopen samen het strand af door de automatische schuifdeuren van de holomatrix kamer. Toen we er doorheen waren , verdween het strand, en kon je alleen nog de zwarte muren zien.
Mazzel
17 oktober 2009
Tijdens de weekend dienst
Mijn collega Jeroen, die normaal gesproken nooit weekend diensten draait, was in mijn vakantie zo aardig geweest om mijn weekend dienst over te nemen. Normaal gesproken moet ik dan met andere collega’s onderhandelen of er eventueel geruild kan worden, maar dat hoefde dit keer dus niet. Hij nam, helemaal vrijwillig, de baby laptop (klein Acer laptopje die ik die naam heb gegeven) mee naar huis, en belde keurig elk half uur in om te kijken of er nog mensen in nood waren…..Vandaag is het weer mijn beurt om het fort te verdedigen. Ik las ergens in de mail dat de vpn verbinding met onze Belgische server veranderd was. Het leek me gister daarom een goed idee om te controleren of de baby laptop nog wel verbinding met de Antwerpse server kon maken….. Eh…. Nee dus… Gevolg was dat onze automatiseerder ruim anderhalf uur op het machientje was ingelogd maar dat mocht helaas niet baten. Er zat dus voor mij geen andere optie op, om dus toch zelf op de helpdesk aanwezig te zijn, in plaats vanuit thuis te werken.
Dat is in principe tegen de afspraak die we na de hersenbloeding van onze collega, gemaakt hebben. Maar er was simpel weg geen andere optie te bedenken. Hopelijk kan onze automatiseerings mannetje het probleem volgende week herstellen, zodat mijn collega die volgende week dienst heeft, de laptop weer gewoon mee naar huis nemen. Ik moest dus vandaag extra vroeg mijn bedje uit, om zodoende op tijd in Purmerend te zijn. Het gebouw lijkt er in het weekend wel heel anders uit te zien. Ik schrok van mezelf dat ik dat nu al niet meer gewend ben. De radio staat op de achtergrond te draaien en ik zit maar een beetje wat achterstallige programmeer werk te doen. Af en toe gaat er een lijntje, en soms komt er een automatische storing binnen, zodat ik mijn hoofd taak van deze zaterdag moet uitvoeren. Gelukkig is het niet zo heel erg druk, maar als er dan ook wat aan de hand is, moet er meteen gereageerd worden. De meeste klanten willen natuurlijk hun probleem zo snel mogelijk op gelost hebben.
Maar als de rust is wedergekeerd, kruip ik weer terug achter mijn toetsenbord. Ik ben op dit moment een koppeling aan het schrijven tussen ons Windigi pakket en het software pakket van KING automatisering. Een klant heeft daar om gevraagd, en die is natuurlijk altijd KING … eh koning. Het maken van koppelingen tussen verschillende pakketen is leuk werk, maar er komt wel veel bij kijken. Ik zeg altijd maar tegen klanten dat er erg veel puntjes op de i moeten worden gezet. Je moet je namelijk strikt aan het protocol houden waarvan ik meestal wel een omschrijving heb, maar die hoeft natuurlijk niet voor 100 procent te kloppen. Laatst nog heb ik een koppeling gemaakt met het programma van Twinfield. Ik had ook daarvoor voorbeelden en een complete omschrijving via de mail ontvangen, maar daar klopte (zachtjes gezegd) geen hout van. Gevolg is dat ik elke keer een nieuwe versie van de koppeling naar de klant opstuur en dan krijg ik de week erna weer een mailtje dat er ergens een komma verkeerd staat. Of dat een bepaalde notatie in hoofdletters moet. Het blind programmeren is op zich erg vervelend om te doen, maar ik leer er wel veel van. Ik moet namelijk elke keer weer zo goed mogelijk improviseren om de volgende aanpassing in de koppeling op realiseren.
Het improviseren en het daardoor oplossen van problemen bij klanten, is misschien wel het leukste wat er is (even los gezien van het vorige Twinfield voorbeeld van zojuist). Laatst nog was ik bij een klant in het zuiden van het land die een nieuw pakket van ons had gekocht. Ik had natuurlijk het gehele programma uitgelegd, en stond op het punt om weer naar huis te gaan, toen het de klant opviel dat alle prijzen in de kassa’s niet klopten. Wat bleek nou, de klant had keurig twee lijsten met artikelen naar onze ‘type geiten’ (sorry voor het taalgebruik) gestuurd, maar die hadden deze keurig door elkaar heen gehaald. Gevolg was dat de verkeerde prijzen in de verkeerde machines stond (en ook fout in de computer zelf). Maar de winkels gingen wel de dag er na open. Kortom, geen tijd om de dames in Antwerpen weer aan het werk te zetten. ‘WAT NU?’, klonk een wat beverige stem van de aardige meneer die me al vol gepropt had met gevulde koeken en broodjes met worst (het was namelijk een warme bakker). Gelukkig had hij de twee artikel lijsten met de juiste prijzen nog wel in Excel staan. Dus heb ik een programma-tje geschreven die het probleem voor deze klant automatisch oploste. Ik moest dus snel reageren en iets bedenken om dit probleem op te kunnen lossen. Het gevoel wat ik dan heb als mijn bedachte oplossing dan ook daadwerkelijk werkt, is onbeschrijfelijk.
Maar ik ga maar weer eens afsluiten. De KING wacht weer op me… En ik bedoel dan natuurlijk niet diegene die in de jaren 50/60 zo populair was.
Mazzel…
Dat is in principe tegen de afspraak die we na de hersenbloeding van onze collega, gemaakt hebben. Maar er was simpel weg geen andere optie te bedenken. Hopelijk kan onze automatiseerings mannetje het probleem volgende week herstellen, zodat mijn collega die volgende week dienst heeft, de laptop weer gewoon mee naar huis nemen. Ik moest dus vandaag extra vroeg mijn bedje uit, om zodoende op tijd in Purmerend te zijn. Het gebouw lijkt er in het weekend wel heel anders uit te zien. Ik schrok van mezelf dat ik dat nu al niet meer gewend ben. De radio staat op de achtergrond te draaien en ik zit maar een beetje wat achterstallige programmeer werk te doen. Af en toe gaat er een lijntje, en soms komt er een automatische storing binnen, zodat ik mijn hoofd taak van deze zaterdag moet uitvoeren. Gelukkig is het niet zo heel erg druk, maar als er dan ook wat aan de hand is, moet er meteen gereageerd worden. De meeste klanten willen natuurlijk hun probleem zo snel mogelijk op gelost hebben.
Maar als de rust is wedergekeerd, kruip ik weer terug achter mijn toetsenbord. Ik ben op dit moment een koppeling aan het schrijven tussen ons Windigi pakket en het software pakket van KING automatisering. Een klant heeft daar om gevraagd, en die is natuurlijk altijd KING … eh koning. Het maken van koppelingen tussen verschillende pakketen is leuk werk, maar er komt wel veel bij kijken. Ik zeg altijd maar tegen klanten dat er erg veel puntjes op de i moeten worden gezet. Je moet je namelijk strikt aan het protocol houden waarvan ik meestal wel een omschrijving heb, maar die hoeft natuurlijk niet voor 100 procent te kloppen. Laatst nog heb ik een koppeling gemaakt met het programma van Twinfield. Ik had ook daarvoor voorbeelden en een complete omschrijving via de mail ontvangen, maar daar klopte (zachtjes gezegd) geen hout van. Gevolg is dat ik elke keer een nieuwe versie van de koppeling naar de klant opstuur en dan krijg ik de week erna weer een mailtje dat er ergens een komma verkeerd staat. Of dat een bepaalde notatie in hoofdletters moet. Het blind programmeren is op zich erg vervelend om te doen, maar ik leer er wel veel van. Ik moet namelijk elke keer weer zo goed mogelijk improviseren om de volgende aanpassing in de koppeling op realiseren.
Het improviseren en het daardoor oplossen van problemen bij klanten, is misschien wel het leukste wat er is (even los gezien van het vorige Twinfield voorbeeld van zojuist). Laatst nog was ik bij een klant in het zuiden van het land die een nieuw pakket van ons had gekocht. Ik had natuurlijk het gehele programma uitgelegd, en stond op het punt om weer naar huis te gaan, toen het de klant opviel dat alle prijzen in de kassa’s niet klopten. Wat bleek nou, de klant had keurig twee lijsten met artikelen naar onze ‘type geiten’ (sorry voor het taalgebruik) gestuurd, maar die hadden deze keurig door elkaar heen gehaald. Gevolg was dat de verkeerde prijzen in de verkeerde machines stond (en ook fout in de computer zelf). Maar de winkels gingen wel de dag er na open. Kortom, geen tijd om de dames in Antwerpen weer aan het werk te zetten. ‘WAT NU?’, klonk een wat beverige stem van de aardige meneer die me al vol gepropt had met gevulde koeken en broodjes met worst (het was namelijk een warme bakker). Gelukkig had hij de twee artikel lijsten met de juiste prijzen nog wel in Excel staan. Dus heb ik een programma-tje geschreven die het probleem voor deze klant automatisch oploste. Ik moest dus snel reageren en iets bedenken om dit probleem op te kunnen lossen. Het gevoel wat ik dan heb als mijn bedachte oplossing dan ook daadwerkelijk werkt, is onbeschrijfelijk.
Maar ik ga maar weer eens afsluiten. De KING wacht weer op me… En ik bedoel dan natuurlijk niet diegene die in de jaren 50/60 zo populair was.
Mazzel…
8 oktober 2009
ATV
In het begin van dit jaar kregen de Jeroenen van de helpdesk een speach van hun chef te horen. Daarin kwam naar voren dat hij het niet meer pikte dat wij al jaren lang onze ATV dagen maar niet opmaakten. ‘Jullie moeten meer om jullie zelf denken, en wat minder aan de helpdesk’. Nou, tegen zo’n opmerking konden we natuurlijk niet op. Dus namen we even een paar minuten de tijd om alle twaalf atv dagen in dit jaar in te plannen. Toen ik naar zijn kantoor ging om hem het goede nieuws te vertellen zei hij :’Mijn mond valt spontaan open. Ik dacht dat ik deze dag nooit zou meemaken’.
Afgelopen woensdag was dus weer zo’n ATV dag. Dat gaf mij (naast uitslapen) mooi even de tijd om naar de fysiotherapeut te gaan. De dokter had me die vrijdag (zie vorige weblog), naar hem doorverwezen. De therapeut heeft natuurlijk even flink zitten kneden, en heeft me tips gegeven hoe ik mijn arm zelf ook kan behandelen. Hopelijk kunnen we samen mijn arm problemen oplossen, want daar begin ik ondertussen schijtziek van te worden. Zolang ik er namelijk last van houd, durf ik niet meer voluit te gaan zwemmen. Dit komt dus omdat mijn gevoel mijn verteld dat ik de spierpijn van het waterskien niet goed heb laten herstellen, zodat ik nu volop met dit probleem zit. Omdat het ook zo lang duurt, straalde ik waarschijnlijk veel onzekerheid uit. De therapeut vertelde me namelijk diverse keren dat het wel weer goed zal komen.
Na het kneden gingen Rachel en ik naar haar moeder. Die vierde namelijk haar verjaardag. De kleintjes Tijn, Tom en Pien waren er ook. Dus was het weer een ‘drukke’ middag. Maar dat is helemaal niet erg natuurlijk. Dat maakt het alleen maar meer gezellig. En bovendien vind ik het nog steeds gaaf om te zien wat er zoal in het hoofd van die kleintjes om gaat. Zo was Tom bijvoorbeeld aan het uitleggen wat hij allemaal in een kleurenboekje zag. Er ontstond zodoende een complete verzonnen wereld. Het werd met de zin steeds interessanter om naar te luisteren.
Toen we weer thuis kwamen hebben we nog een SF film over een Mammoet gezien. Het was wel een B film, en af en toe was het vreselijk slap, maar ik heb me wel vermaakt. Al met al een leuke ATV dag.. Daarvan moet ik er meer hebben…
Mazzel.
Afgelopen woensdag was dus weer zo’n ATV dag. Dat gaf mij (naast uitslapen) mooi even de tijd om naar de fysiotherapeut te gaan. De dokter had me die vrijdag (zie vorige weblog), naar hem doorverwezen. De therapeut heeft natuurlijk even flink zitten kneden, en heeft me tips gegeven hoe ik mijn arm zelf ook kan behandelen. Hopelijk kunnen we samen mijn arm problemen oplossen, want daar begin ik ondertussen schijtziek van te worden. Zolang ik er namelijk last van houd, durf ik niet meer voluit te gaan zwemmen. Dit komt dus omdat mijn gevoel mijn verteld dat ik de spierpijn van het waterskien niet goed heb laten herstellen, zodat ik nu volop met dit probleem zit. Omdat het ook zo lang duurt, straalde ik waarschijnlijk veel onzekerheid uit. De therapeut vertelde me namelijk diverse keren dat het wel weer goed zal komen.
Na het kneden gingen Rachel en ik naar haar moeder. Die vierde namelijk haar verjaardag. De kleintjes Tijn, Tom en Pien waren er ook. Dus was het weer een ‘drukke’ middag. Maar dat is helemaal niet erg natuurlijk. Dat maakt het alleen maar meer gezellig. En bovendien vind ik het nog steeds gaaf om te zien wat er zoal in het hoofd van die kleintjes om gaat. Zo was Tom bijvoorbeeld aan het uitleggen wat hij allemaal in een kleurenboekje zag. Er ontstond zodoende een complete verzonnen wereld. Het werd met de zin steeds interessanter om naar te luisteren.
Toen we weer thuis kwamen hebben we nog een SF film over een Mammoet gezien. Het was wel een B film, en af en toe was het vreselijk slap, maar ik heb me wel vermaakt. Al met al een leuke ATV dag.. Daarvan moet ik er meer hebben…
Mazzel.
Abonneren op:
Posts (Atom)
